เราอยากระบายและขอคำปรึกษาค่ะ ด้วยความจำเป็นบางอย่างเราไม่สามารถระบายให้คนรู้จักฟังหรือระบายลงเฟสบุ๊คตัวเองได้ เพื่อความสบายใจของเราด้วยค่ะ
เราเลิกกับแฟนค่ะ ก่อนวันเกิดเรา 1 วัน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเรา เหตุผลที่เลิกกันคือเรื่องการติดเพื่อนแต่ไม่ใช่ทั้งหมด เรากับแฟนเป็นเพื่อนกันมาก่อนจะคบกันตอนเป็นเพื่อนรู้นิสัยว่าเป็นคนยังไงแต่ก็ยังเลือกมาคบเองไม่โทษใคร แต่มุมที่เห็นขณะเป็นเพื่อนคือ เค้ารักเพื่อนมากเป็นคนเฮฮา เป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ชอบพูดคุยสังสรรค์ สุดท้ายพอมาเป็นแฟนกันมันต้องมีการปรับตัวกันบ้าง แรกๆเราไม่ห้ามเรื่องไปปาร์ตี้หรือกินเบียร์กับเพื่อน เพราะทุกครั้งเค้าจะไลน์มาบอก ส่งรูปมาบ้าง มาทักทายบ้างให้ไม่เหงา ถึงบ้านก็บอก แต่มันเริ่มเปลี่ยนไปเพราะมีครั้งนึงทะเลาะกันแล้วเค้าขาดการติดต่อไม่กลับบ้านคืนนั้น มันทำให้เราระแวง ส่วนตัวเราก็เปลี่ยนจากคนสบายๆเป็นคนคิดมากและไม่ได้สังสรรค์บ่อย ติดแฟนมากขึ้น (ไม่ได้เจอกันมากขึ้นนะคะหมายถึงคิดถึงแฟนคนแรกในทุกเรื่องค่ะ) จนถึงตอนนี้เราไม่ได้ห้ามเรื่องกินเบียร์กินเหล้าแต่ขอว่าให้ไลน์มาบอกบ้าง ทักมาพูดคุยบ้างไม่ใช่บอกกตอนห้าโมงเย็นทักมาอีกทีตีสามว่าถึงบ้านแล้ว พอเราไลน์ไปโทรไปก็หาว่าจุกจิกทั้งที่เราไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น ไม่ใช่แค่เค้าเปลี่ยนทั้งเราและเค้าต่างเปลี่ยนไปเพราะการกระทำของกันและกัน เหตุผลหลักๆที่เรารู้สึกเหนื่อยคือ
1. เรากับแฟนอยู่คนละบ้าน แฟนทำงานค่อนข้างดีได้เงินเดือนเยอะและกิจกรรมเยอะ วันจันทร์-อังคารแฟนไปฟิตเนตกลับบ้านมาห้าทุ่ม - เที่ยงคืนจะได้คุยกันก็หลังจากนั้น วันพุธและวันศุกร์แฟนไปเตะบอลกลับบ้านมาเที่ยงคืนจะได้คุยกันนิดหน่อยก่อนนอน วันพฤหัสบดีแฟนมีนัดกินเบียร์กับเพื่อนวันนั้นจะไม่ได้คุยกันเพราะเค้าไม่ชอบให้ไลน์หาและจะทักมาตอนตีสามว่าถึงบ้านแล้ว ส่วนคืนวันเสาร์-เช้าวันอาทิตย์เป็นวันเดียวที่เราจะได้เจอได้คุยกัน ซึ่งเรารู้สึกว่ากิจกรรมมันเยอะมากและทุกอย่างต้องมีเพื่อนเสมอทำงานกับเพื่อนไปฟิตเนตกับเพื่อนเตะบอลกินเหล้า แต่สำหรับคนเป็นแฟนมันคือเศษเวลาจริงๆ
2. ทุกครั้งที่เรามีเรื่องดีและไม่ดีเราจะบอกข่าวกับแฟนก่อนเสมอ และทุกครั้งที่เรามีปัญหาชีวิตอยากปรึกษาแฟนพอโทรไปหาเค้าบอกให้รอก่อนเล่นเกมส์กับเพื่อนอยู่ รอก่อนฟิตเนตอยู่ รอก่อนกินเบียร์อยู่ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เค้าคุยกับเราก่อนหรือมาดูเราบ้างซึ่งปัญหาของเราเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ ครั้งล่าสุดเราออกจากงาน ร้านขายของเรามีปัญหาลูกค้าขอคืนเงินที่ซื้อสินค้าเราไป บ้านเราโดนโกงเงินหลายแสนบาทเราเครียดมากไลน์บอกแฟน แฟนบอกฟิตเนตอยู่เราก็รอขอแค่ได้ให้มีคนรับฟัง สุดท้ายแฟนโทรมาห้าทุ่มกว่าบอกจะไปกินเบียร์กับเพื่อนต่อ แล้วกลับมาตอนตีสี่ พร้อมข้อความว่าขอโทษทีที่เป็นคนติดเพื่อน แบบนี้ไม่น่าใช่คู่ชีวิตถ้าเราต้องเผชิญทุกอย่างเพียงลำพังตลอด
3. แฟนเราบอกว่าเวลาที่ไม่เหลือใครเค้ามีเพื่อนเสมอเพราะฉะนั้นเค้าจะไม่ทิ้งเพื่อน เพื่อนต้องมาก่อนเสมอ แต่กับเราพอมาอยู่ในฐานะแฟน เราก็ไม่เคยทิ้งเค้าเหมือนกัน ตอนไม่มีเงินกันทั้งคู่เรากินมาม่าได้ไม่เคยบ่น เราไม่เคยขอเงินหรือขอของอะไร คู่เราเป็นคู่ที่กินเที่ยวจะแชร์คนละครึ่งเสมอ เวลาเค้าเดือดร้อนถ้าเค้าบอกเรา เราจะเป็นคนแรกที่บอกว่าเราสามารถช่วยได้นะ ไม่ต้องไปรบกวนใครเราจะอยู่ข้างๆเค้าเอง ในวันนี้ที่เค้ามีทุกอย่างส่วนชีวิตเราดิ่งลง เราไม่เคยขอให้เค้าซัพพอร์ทอะไรเลย แต่เค้าไม่เคยมีแม้แต่กำลังใจหรือเวลาให้
4. สุดท้าย ปัญหาทั้งหมดเราทะเลาะกันมาเป็นเดือนๆจนเราไม่ไหว ของขวัญวันเกิดเรา เราขอเค้าว่าแค่อยากได้ความสุข กับขอให้เค้าฟังหน่อยว่าเราเจออะไรมาบ้าง คืนนี้เราโทรหาเค้าพยายามเป็นครั้งสุดท้าย บอกเค้าว่าติดเพื่อนได้ ไปกินเบียร์ได้แต่ขอว่าไลน์มาบอกมาทักมาคุยบ้างแบบเมื่อก่อนไม่ได้เลยหรอ นอกจากเค้าจะตัดบทไม่ฟังแล้ว เราไม่แน่ใจว่าเค้าหลับหรือเอามือถือไปวางไว้ที่อื่นปล่อยให้เราพูดคนเดียวเหมือนคนบ้า บางทีเราก็คิดว่าทำไมต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้ด้วย ถ้ามีผู้ชายผ่านมาอ่านช่วยยืนยันทีนะคะสิ่งที่เราขอมันมากเกินไปดูก้าวก่ายไปรึเปล่าคะ
การคบกันไม่ใช่ว่าเค้าไม่มีส่วนดี ส่วนดีเค้าก็มี ส่วนเสียตัวเราเองก็มีแต่เรื่องอื่นมันปรับกันได้ยกเว้นเรื่องนี้ เราไม่ใช่คนที่จะมาบังคับว่าคุณต้องเลือกมานะว่าจะอยู่กับเพื่อนหรือแฟน เราคิดว่าถ้าเค้าแบ่งเวลาเป็นเค้าสามารถมีความสุขกับทั้งคู่ได้ แต่ที่เสียใจที่สุดคือเค้าไม่รับฟังในสิ่งที่เราเจ็บปวดเรายอมมาเกินครึ่งทาง เราไม่ใช่คนขี้วีน ไม่ใช่คนก้าวร้าวด่ากราด ไม่เคยทำให้เสียหน้าต่อหน้าเพื่อน ไม่ใช่คนพูดคำหยาบด่าให้เสียหาย เรายอมหลายๆอย่างแล้ว เค้าบอกไม่ได้อยากเลิกแต่ไม่รักษาเราไว้ อะไรที่ทำได้ก็ไม่ทำ ไม่แคร์ถึงแม้เราจะเสียใจ ขอถามคุณผู้ชายหน่อยค่ะ มันเป็นเรื่องปกติรึเปล่าคะที่ผู้ชายจะรักเพื่อนเสียเพื่อนไม่ได้ ห่างจากเพื่อนบ้างไม่ได้แต่เสียแฟนได้
และขอถามคนที่เข้ามาได้อ่านจนถึงจุดนี้ เราพยายามจะเข้มแข็งนะคะ ขอกำลังใจจากคนไม่รู้จักได้ไหมคะ หรือมีทางไหนที่เราจะไม่ต้องรู้สึกเสียใจอีก เรารู้นะคะว่าถึงเวลาต้องเดินออกมาได้แล้วแต่ในใจมันยังรักยังเจ็บ เราไม่มีคำถามว่าทำไมๆๆๆถึงทำกับเราแบบนี้ เรามีแต่อยากรู้ว่าวิธีไหนเราจะเดินจากไปอย่างสวยงามและไปให้ไกลให้ไวที่สุดคะ เพราะช่วงนี้ทั้งสังคมรอบข้างทั้งความเหงาทั้งความผิดหวังมันทำให้เรารู้สึกซึมเศร้า และยิ่งแฟนมาทำแบบนี้เรายิ่งรู้สึกเหมือนคนใกล้ตัวมองไม่เห็นค่าเรา แต่เรายังดีที่มีพ่อแม่ให้ยึดเหนี่ยว ซึ่งเราไม่ได้บอกพ่อแม่ทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องแฟนค่ะ แม่เรารักแฟนเรามากรักเหมือนลูกเลยเราไม่อยากให้เค้าผิดหวัง มองว่าผู้ชายคนนี้ทำลูกสาวร้องไห้เสมอมา
สุดท้ายถ้าอดีตแฟนได้มาอ่านกระทู้นี้โดยบังเอิญ ไม่ว่าจะอีกกี่วันกี่เดือนซึ่งมันอาจจะสายไปสำหรับพวกเราแล้ว เราอยากให้คุณเข้าใจความจริงข้อนึงว่า นอกจากตัวคุณเองแล้วคุณไม่เคยรักหรือเห็นใจใคร ทุกคนมีชีวิตของตัวเองวันนึงคุณจะต้องมีครอบครัว เพื่อนคุณจะมีครอบครัว พวกคุณจะมาทำตัวแบบเก่าคงไม่ได้ และถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะรักใครอย่าดึงใครเข้ามาเพื่อความสนุก บางทีถ้าเรายังคงเป็นเพื่อนกันทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้มากๆ และการเลิกกันก่อนวันเกิดมันเป็นอะไรที่ตราตรึงใจจริงๆ
เพื่อนสำคัญกับผู้ชายที่สุดจริงไหมคะ เป็นทุกคนไหม
เราเลิกกับแฟนค่ะ ก่อนวันเกิดเรา 1 วัน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเรา เหตุผลที่เลิกกันคือเรื่องการติดเพื่อนแต่ไม่ใช่ทั้งหมด เรากับแฟนเป็นเพื่อนกันมาก่อนจะคบกันตอนเป็นเพื่อนรู้นิสัยว่าเป็นคนยังไงแต่ก็ยังเลือกมาคบเองไม่โทษใคร แต่มุมที่เห็นขณะเป็นเพื่อนคือ เค้ารักเพื่อนมากเป็นคนเฮฮา เป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ชอบพูดคุยสังสรรค์ สุดท้ายพอมาเป็นแฟนกันมันต้องมีการปรับตัวกันบ้าง แรกๆเราไม่ห้ามเรื่องไปปาร์ตี้หรือกินเบียร์กับเพื่อน เพราะทุกครั้งเค้าจะไลน์มาบอก ส่งรูปมาบ้าง มาทักทายบ้างให้ไม่เหงา ถึงบ้านก็บอก แต่มันเริ่มเปลี่ยนไปเพราะมีครั้งนึงทะเลาะกันแล้วเค้าขาดการติดต่อไม่กลับบ้านคืนนั้น มันทำให้เราระแวง ส่วนตัวเราก็เปลี่ยนจากคนสบายๆเป็นคนคิดมากและไม่ได้สังสรรค์บ่อย ติดแฟนมากขึ้น (ไม่ได้เจอกันมากขึ้นนะคะหมายถึงคิดถึงแฟนคนแรกในทุกเรื่องค่ะ) จนถึงตอนนี้เราไม่ได้ห้ามเรื่องกินเบียร์กินเหล้าแต่ขอว่าให้ไลน์มาบอกบ้าง ทักมาพูดคุยบ้างไม่ใช่บอกกตอนห้าโมงเย็นทักมาอีกทีตีสามว่าถึงบ้านแล้ว พอเราไลน์ไปโทรไปก็หาว่าจุกจิกทั้งที่เราไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น ไม่ใช่แค่เค้าเปลี่ยนทั้งเราและเค้าต่างเปลี่ยนไปเพราะการกระทำของกันและกัน เหตุผลหลักๆที่เรารู้สึกเหนื่อยคือ
1. เรากับแฟนอยู่คนละบ้าน แฟนทำงานค่อนข้างดีได้เงินเดือนเยอะและกิจกรรมเยอะ วันจันทร์-อังคารแฟนไปฟิตเนตกลับบ้านมาห้าทุ่ม - เที่ยงคืนจะได้คุยกันก็หลังจากนั้น วันพุธและวันศุกร์แฟนไปเตะบอลกลับบ้านมาเที่ยงคืนจะได้คุยกันนิดหน่อยก่อนนอน วันพฤหัสบดีแฟนมีนัดกินเบียร์กับเพื่อนวันนั้นจะไม่ได้คุยกันเพราะเค้าไม่ชอบให้ไลน์หาและจะทักมาตอนตีสามว่าถึงบ้านแล้ว ส่วนคืนวันเสาร์-เช้าวันอาทิตย์เป็นวันเดียวที่เราจะได้เจอได้คุยกัน ซึ่งเรารู้สึกว่ากิจกรรมมันเยอะมากและทุกอย่างต้องมีเพื่อนเสมอทำงานกับเพื่อนไปฟิตเนตกับเพื่อนเตะบอลกินเหล้า แต่สำหรับคนเป็นแฟนมันคือเศษเวลาจริงๆ
2. ทุกครั้งที่เรามีเรื่องดีและไม่ดีเราจะบอกข่าวกับแฟนก่อนเสมอ และทุกครั้งที่เรามีปัญหาชีวิตอยากปรึกษาแฟนพอโทรไปหาเค้าบอกให้รอก่อนเล่นเกมส์กับเพื่อนอยู่ รอก่อนฟิตเนตอยู่ รอก่อนกินเบียร์อยู่ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เค้าคุยกับเราก่อนหรือมาดูเราบ้างซึ่งปัญหาของเราเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ ครั้งล่าสุดเราออกจากงาน ร้านขายของเรามีปัญหาลูกค้าขอคืนเงินที่ซื้อสินค้าเราไป บ้านเราโดนโกงเงินหลายแสนบาทเราเครียดมากไลน์บอกแฟน แฟนบอกฟิตเนตอยู่เราก็รอขอแค่ได้ให้มีคนรับฟัง สุดท้ายแฟนโทรมาห้าทุ่มกว่าบอกจะไปกินเบียร์กับเพื่อนต่อ แล้วกลับมาตอนตีสี่ พร้อมข้อความว่าขอโทษทีที่เป็นคนติดเพื่อน แบบนี้ไม่น่าใช่คู่ชีวิตถ้าเราต้องเผชิญทุกอย่างเพียงลำพังตลอด
3. แฟนเราบอกว่าเวลาที่ไม่เหลือใครเค้ามีเพื่อนเสมอเพราะฉะนั้นเค้าจะไม่ทิ้งเพื่อน เพื่อนต้องมาก่อนเสมอ แต่กับเราพอมาอยู่ในฐานะแฟน เราก็ไม่เคยทิ้งเค้าเหมือนกัน ตอนไม่มีเงินกันทั้งคู่เรากินมาม่าได้ไม่เคยบ่น เราไม่เคยขอเงินหรือขอของอะไร คู่เราเป็นคู่ที่กินเที่ยวจะแชร์คนละครึ่งเสมอ เวลาเค้าเดือดร้อนถ้าเค้าบอกเรา เราจะเป็นคนแรกที่บอกว่าเราสามารถช่วยได้นะ ไม่ต้องไปรบกวนใครเราจะอยู่ข้างๆเค้าเอง ในวันนี้ที่เค้ามีทุกอย่างส่วนชีวิตเราดิ่งลง เราไม่เคยขอให้เค้าซัพพอร์ทอะไรเลย แต่เค้าไม่เคยมีแม้แต่กำลังใจหรือเวลาให้
4. สุดท้าย ปัญหาทั้งหมดเราทะเลาะกันมาเป็นเดือนๆจนเราไม่ไหว ของขวัญวันเกิดเรา เราขอเค้าว่าแค่อยากได้ความสุข กับขอให้เค้าฟังหน่อยว่าเราเจออะไรมาบ้าง คืนนี้เราโทรหาเค้าพยายามเป็นครั้งสุดท้าย บอกเค้าว่าติดเพื่อนได้ ไปกินเบียร์ได้แต่ขอว่าไลน์มาบอกมาทักมาคุยบ้างแบบเมื่อก่อนไม่ได้เลยหรอ นอกจากเค้าจะตัดบทไม่ฟังแล้ว เราไม่แน่ใจว่าเค้าหลับหรือเอามือถือไปวางไว้ที่อื่นปล่อยให้เราพูดคนเดียวเหมือนคนบ้า บางทีเราก็คิดว่าทำไมต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้ด้วย ถ้ามีผู้ชายผ่านมาอ่านช่วยยืนยันทีนะคะสิ่งที่เราขอมันมากเกินไปดูก้าวก่ายไปรึเปล่าคะ
การคบกันไม่ใช่ว่าเค้าไม่มีส่วนดี ส่วนดีเค้าก็มี ส่วนเสียตัวเราเองก็มีแต่เรื่องอื่นมันปรับกันได้ยกเว้นเรื่องนี้ เราไม่ใช่คนที่จะมาบังคับว่าคุณต้องเลือกมานะว่าจะอยู่กับเพื่อนหรือแฟน เราคิดว่าถ้าเค้าแบ่งเวลาเป็นเค้าสามารถมีความสุขกับทั้งคู่ได้ แต่ที่เสียใจที่สุดคือเค้าไม่รับฟังในสิ่งที่เราเจ็บปวดเรายอมมาเกินครึ่งทาง เราไม่ใช่คนขี้วีน ไม่ใช่คนก้าวร้าวด่ากราด ไม่เคยทำให้เสียหน้าต่อหน้าเพื่อน ไม่ใช่คนพูดคำหยาบด่าให้เสียหาย เรายอมหลายๆอย่างแล้ว เค้าบอกไม่ได้อยากเลิกแต่ไม่รักษาเราไว้ อะไรที่ทำได้ก็ไม่ทำ ไม่แคร์ถึงแม้เราจะเสียใจ ขอถามคุณผู้ชายหน่อยค่ะ มันเป็นเรื่องปกติรึเปล่าคะที่ผู้ชายจะรักเพื่อนเสียเพื่อนไม่ได้ ห่างจากเพื่อนบ้างไม่ได้แต่เสียแฟนได้
และขอถามคนที่เข้ามาได้อ่านจนถึงจุดนี้ เราพยายามจะเข้มแข็งนะคะ ขอกำลังใจจากคนไม่รู้จักได้ไหมคะ หรือมีทางไหนที่เราจะไม่ต้องรู้สึกเสียใจอีก เรารู้นะคะว่าถึงเวลาต้องเดินออกมาได้แล้วแต่ในใจมันยังรักยังเจ็บ เราไม่มีคำถามว่าทำไมๆๆๆถึงทำกับเราแบบนี้ เรามีแต่อยากรู้ว่าวิธีไหนเราจะเดินจากไปอย่างสวยงามและไปให้ไกลให้ไวที่สุดคะ เพราะช่วงนี้ทั้งสังคมรอบข้างทั้งความเหงาทั้งความผิดหวังมันทำให้เรารู้สึกซึมเศร้า และยิ่งแฟนมาทำแบบนี้เรายิ่งรู้สึกเหมือนคนใกล้ตัวมองไม่เห็นค่าเรา แต่เรายังดีที่มีพ่อแม่ให้ยึดเหนี่ยว ซึ่งเราไม่ได้บอกพ่อแม่ทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องแฟนค่ะ แม่เรารักแฟนเรามากรักเหมือนลูกเลยเราไม่อยากให้เค้าผิดหวัง มองว่าผู้ชายคนนี้ทำลูกสาวร้องไห้เสมอมา
สุดท้ายถ้าอดีตแฟนได้มาอ่านกระทู้นี้โดยบังเอิญ ไม่ว่าจะอีกกี่วันกี่เดือนซึ่งมันอาจจะสายไปสำหรับพวกเราแล้ว เราอยากให้คุณเข้าใจความจริงข้อนึงว่า นอกจากตัวคุณเองแล้วคุณไม่เคยรักหรือเห็นใจใคร ทุกคนมีชีวิตของตัวเองวันนึงคุณจะต้องมีครอบครัว เพื่อนคุณจะมีครอบครัว พวกคุณจะมาทำตัวแบบเก่าคงไม่ได้ และถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะรักใครอย่าดึงใครเข้ามาเพื่อความสนุก บางทีถ้าเรายังคงเป็นเพื่อนกันทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้มากๆ และการเลิกกันก่อนวันเกิดมันเป็นอะไรที่ตราตรึงใจจริงๆ