เรื่องมีอยู่ว่า......
ยังมีครอบครัวหนึ่ง อาศัยอยู่ด้วยกัน สิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดดูคล้ายเมล็ดถั่ว เด็กชายคนหนึ่ง เติบโตขึ้นมา และอาศัยอยู่ในครอบครัว ที่ทุกคนมีสีฟ้า
เมื่อเด็กชายโตขึ้น ผิวที่เป็นสีฟ้าของเขา ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นสีเขียว
พ่อของเขารู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจมาก ทำไมลูกถึงมีผิวสีเขียว
แต่ตัวเด็กชายนั้น นอกจากมีผิวสีเขียวแล้ว ก็ไม่รู้สึกแปลกหรือเจ็บป่วยตรงไหน
ยิ่งเวลาผ่านไป ผิวของเด็กชายก็เขียวขึ้นเรื่อยๆ
คนทุกคนที่ผ่านมาพบ ถามเด็กชายเสมอๆ ว่า
"ทำไมตัวถึงเป็นสีเขียวล่ะ ทำไมไม่เป็นสีฟ้า"
"ผมไม่รู้ครับ"
พอเจอคนถามบ่อยๆ เด็กชายก็เริ่มรู้สึกแปลกแยก
พ่อได้พาเด็กชายไปหาหมอ ทำบำบัด หาสิ่งต่างๆ มาทา มากิน มาขัด
ซึ่งบางครั้งก็ทำให้เด็กชายเจ็บมาก บางครั้งก็ถึงกับป่วยเพราะของแปลกๆ ที่ได้กินไป
สังคมรอบข้างเริ่มไม่มีคนอยากเข้าใกล้เด็กชาย พวกเด็กๆ ก็บอกกันอย่าไปเข้าใกล้ เดี๋ยวติดสี ทุกคนทำท่าเหมือนเด็กชายเป็นตัวประหลาด
พ่อของเขาที่ปกติใจดี แต่ตั้งแต่เขามีผิวสีเขียว ก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เป็นคนเจ้าอารมณ์ พ่อมักจะพูดกับเขาเสมอๆ ว่า
"ทำไมผิวแกถึงไม่เป็นสีฟ้า"
วันหนึ่ง ในเวลากลางคืน เด็กชายได้หนีออกจากบ้าน เขาเดินทางไปไกลแสนไกล ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองไปไหน
ในตอนเช้า พ่อตื่นมาและไม่พบเด็กชาย จึงออกไปถามคนในหมู่บ้าน
ไม่มีใครรู้ หรือสนใจด้วยซ้ำว่าเด็กชายจะเป็นยังไง เพราะผิวสีเขียวประหลาดของเขา
พ่อ ได้เดินทางเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง แล้วก็พบหมู่บ้านอีกแห่ง แต่ไม่เห็นใคร จึงตะโกนถาม
"ที่นี่มีเด็กผิวสีเขียวหลงมาบ้างหรือเปล่า"
ลุงแก่ๆ ผิวสีแดงเดินออกมาจากกระท่อม
"มีทุกสีนั่นล่ะ เจ้าจะหาสีไหนล่ะ"
ลูกชายได้ยินเสียงพ่อ จึงออกมาจากกระท่อมอีกหลัง
"ทำไมออกมาจากบ้านไม่บอก แล้วมาอยู่กับลุงผิวแดงนี่" เสียงพูดที่ดัง
ทำให้คนอื่นๆ ในหมู่บ้านออกมาดู
เด็กหญิงสีม่วง ชายสีดำ คุณยายสีขาว คุณน้าสีรุ้ง แต่ละคนมีสีสันหลากหลายแทบไม่ซ้ำกันกับเด็กชายสีเขียว
"ผมอยู่ที่บ้าน แล้วไม่มีความสุข ผมจะอยู่ที่นี่ล่ะ พ่อกลับไปที่หมู่บ้านเถอะ" เด็กชายพูดจบก็วิ่งลัดเลาะออกจากฝูงชนไป พ่อวิ่งตามเด็กชาย แต่ก็วิ่งไม่ทัน
คราวนี้ไม่ว่าจะเรียก หรือตามหาเท่าไร ก็ไม่พบเด็กชาย ผู้เป็นพ่อจึงกลับไปยังหมู่บ้านของตน
หมู่บ้านที่ไม่มี "เด็กสีเขียว"
นี่คือส่วนหนึ่งของโลก และสังคมครับ
คนเราโตขึ้นมาในกรอบความคิดแบบหนึ่ง แต่เมื่อโตขึ้นแล้ว สิ่งที่ได้พบ ได้เจอ มาเป็นเบ้าหลอมให้เรามีบุคลิคและความคิดของตัวเอง
ผู้ปกครอง และคนในสังคมหลายๆ คน คาดหวังให้ลูก หรือคนอื่นๆ ต้องมีสีฟ้า
หากไม่ใช่เช่นนั้น ก็จะรู้สึกว่าแปลก ผิดปกติ หรือถึงขั้นเป็นคนที่มีปัญหา
เด็กสีเขียวในโลกเราหลายๆ คน ไม่มีโอกาสหลบหนีไปยังที่อื่นเหมือนในเรื่อง ไม่อยู่อย่างเก็บกดจนทำร้ายตนเอง ก็มักจะทำร้ายผู้อื่น เป็นภัยของสังคมที่สังคมสร้างขึ้น
กลับกัน หากเขาไปพบคนหลากหลายรูปแบบ ที่ยอมรับในความแตกต่างของกันและกันได้ เขาก็จะอยู่ตรงที่นั้น
ก็เหมือนประโยคเก่าๆ นั้นละครับ
"คับที่อยู่ง่าย คับใจอยู่ยาก"
แล้วคุณล่ะ สีอะไร
เรื่องของเด็กชายสีเขียว
ยังมีครอบครัวหนึ่ง อาศัยอยู่ด้วยกัน สิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดดูคล้ายเมล็ดถั่ว เด็กชายคนหนึ่ง เติบโตขึ้นมา และอาศัยอยู่ในครอบครัว ที่ทุกคนมีสีฟ้า
เมื่อเด็กชายโตขึ้น ผิวที่เป็นสีฟ้าของเขา ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นสีเขียว
พ่อของเขารู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจมาก ทำไมลูกถึงมีผิวสีเขียว
แต่ตัวเด็กชายนั้น นอกจากมีผิวสีเขียวแล้ว ก็ไม่รู้สึกแปลกหรือเจ็บป่วยตรงไหน
ยิ่งเวลาผ่านไป ผิวของเด็กชายก็เขียวขึ้นเรื่อยๆ
คนทุกคนที่ผ่านมาพบ ถามเด็กชายเสมอๆ ว่า
"ทำไมตัวถึงเป็นสีเขียวล่ะ ทำไมไม่เป็นสีฟ้า"
"ผมไม่รู้ครับ"
พอเจอคนถามบ่อยๆ เด็กชายก็เริ่มรู้สึกแปลกแยก
พ่อได้พาเด็กชายไปหาหมอ ทำบำบัด หาสิ่งต่างๆ มาทา มากิน มาขัด
ซึ่งบางครั้งก็ทำให้เด็กชายเจ็บมาก บางครั้งก็ถึงกับป่วยเพราะของแปลกๆ ที่ได้กินไป
สังคมรอบข้างเริ่มไม่มีคนอยากเข้าใกล้เด็กชาย พวกเด็กๆ ก็บอกกันอย่าไปเข้าใกล้ เดี๋ยวติดสี ทุกคนทำท่าเหมือนเด็กชายเป็นตัวประหลาด
พ่อของเขาที่ปกติใจดี แต่ตั้งแต่เขามีผิวสีเขียว ก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เป็นคนเจ้าอารมณ์ พ่อมักจะพูดกับเขาเสมอๆ ว่า
"ทำไมผิวแกถึงไม่เป็นสีฟ้า"
วันหนึ่ง ในเวลากลางคืน เด็กชายได้หนีออกจากบ้าน เขาเดินทางไปไกลแสนไกล ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองไปไหน
ในตอนเช้า พ่อตื่นมาและไม่พบเด็กชาย จึงออกไปถามคนในหมู่บ้าน
ไม่มีใครรู้ หรือสนใจด้วยซ้ำว่าเด็กชายจะเป็นยังไง เพราะผิวสีเขียวประหลาดของเขา
พ่อ ได้เดินทางเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง แล้วก็พบหมู่บ้านอีกแห่ง แต่ไม่เห็นใคร จึงตะโกนถาม
"ที่นี่มีเด็กผิวสีเขียวหลงมาบ้างหรือเปล่า"
ลุงแก่ๆ ผิวสีแดงเดินออกมาจากกระท่อม
"มีทุกสีนั่นล่ะ เจ้าจะหาสีไหนล่ะ"
ลูกชายได้ยินเสียงพ่อ จึงออกมาจากกระท่อมอีกหลัง
"ทำไมออกมาจากบ้านไม่บอก แล้วมาอยู่กับลุงผิวแดงนี่" เสียงพูดที่ดัง
ทำให้คนอื่นๆ ในหมู่บ้านออกมาดู
เด็กหญิงสีม่วง ชายสีดำ คุณยายสีขาว คุณน้าสีรุ้ง แต่ละคนมีสีสันหลากหลายแทบไม่ซ้ำกันกับเด็กชายสีเขียว
"ผมอยู่ที่บ้าน แล้วไม่มีความสุข ผมจะอยู่ที่นี่ล่ะ พ่อกลับไปที่หมู่บ้านเถอะ" เด็กชายพูดจบก็วิ่งลัดเลาะออกจากฝูงชนไป พ่อวิ่งตามเด็กชาย แต่ก็วิ่งไม่ทัน
คราวนี้ไม่ว่าจะเรียก หรือตามหาเท่าไร ก็ไม่พบเด็กชาย ผู้เป็นพ่อจึงกลับไปยังหมู่บ้านของตน
หมู่บ้านที่ไม่มี "เด็กสีเขียว"
นี่คือส่วนหนึ่งของโลก และสังคมครับ
คนเราโตขึ้นมาในกรอบความคิดแบบหนึ่ง แต่เมื่อโตขึ้นแล้ว สิ่งที่ได้พบ ได้เจอ มาเป็นเบ้าหลอมให้เรามีบุคลิคและความคิดของตัวเอง
ผู้ปกครอง และคนในสังคมหลายๆ คน คาดหวังให้ลูก หรือคนอื่นๆ ต้องมีสีฟ้า
หากไม่ใช่เช่นนั้น ก็จะรู้สึกว่าแปลก ผิดปกติ หรือถึงขั้นเป็นคนที่มีปัญหา
เด็กสีเขียวในโลกเราหลายๆ คน ไม่มีโอกาสหลบหนีไปยังที่อื่นเหมือนในเรื่อง ไม่อยู่อย่างเก็บกดจนทำร้ายตนเอง ก็มักจะทำร้ายผู้อื่น เป็นภัยของสังคมที่สังคมสร้างขึ้น
กลับกัน หากเขาไปพบคนหลากหลายรูปแบบ ที่ยอมรับในความแตกต่างของกันและกันได้ เขาก็จะอยู่ตรงที่นั้น
ก็เหมือนประโยคเก่าๆ นั้นละครับ
"คับที่อยู่ง่าย คับใจอยู่ยาก"
แล้วคุณล่ะ สีอะไร