'ความดีไม่ได้ช่วยอะไรในเรื่องของความรัก ฉันพิสูจน์มาแล้ว' ขอแชร์

สวัสดีครับ สถานะตอนนี้คือเพิ่งผิดหวังอย่างหนักมากครั้งหนึ่งในชีวิตจากความรักมาเมื่อไม่กี่วันมานี้ เคยดูแต่ในละครไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเองเลยขอแชร์ประสบการณ์บ้างละกันไว้ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนละกันเนาะ เราชื่อเต้ยนะ กำลังเรียน ปี 2 กำลังเรียนอยู่คณะวิศวะกรรมศาสตร์ ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งในหมาลัยเรานั้นจะมีชมรมกีฬาอยู่แทบจะทุกอย่าง และเราได้รับหมอบหมายหน้าที่ ให้รับผิดชอบเป็นประธานชมรมกีฬาประเภททีมประเภทหนึ่ง ด้วยความที่เรียนมหาลัยก็เรียนหนักใช่เล่น และต้องมารับผิดชอบหน้าที่อันใหญ่หลวงในตรงนี้ด้วย ทำให้เราค่อนข้างที่จะเครียดในระดับหนึ่ง ขอย้อนกลับไปเล่าตอนตัวเองเข้ามาชมรมแรกๆตอนปี 1 ก่อนละกัน เราเข้ามาด้วยโควต้านักกีฬาซึ่งเรารู้อยู่แล้วว่าถ้าเราติดนั้นจะต้องทำหน้าที่รับใช้มหาลัยเกี่ยวกับกีฬาดังรายละเอียดที่เค้ากล่าวไว้ โดยส่วนตัวแล้ว เราเองค่อนข้างจะลุยๆ แข็งกระด้าง แต่ชอบเก็บอะไรมาคิดคนเดียวและแอบร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อยๆ ชมรมนี้ความรู้สึกครั้งแรกที่เข้ามาคือพี่ๆต้อนรับเราดีมาก เทคแคร์เราดีแทบทุกคน ตลอดระยะเวลาปีหนึ่งนั้น เราใช้เวลาอยู่กับชมรมกับรุ่นพี่เป็นกลุ่มเล็กๆในชมรมมากกว่าเจอเพื่อนในคณะเสียอีก เรารู้สึกว่าอยู่กับชมรมอบอุ่นกว่ามาก มีวันหนึ่งพี่ๆที่เราสนิทนี่แหละ พูดเรื่องราวเกี่ยวกับพี่โควต้าที่เข้ามาด้วยกันคนหนึ่งเกี่ยวกับนิสัยและสภาพพี่เค้าในตอนนี้ เนื้อหาใจความประมาณว่า "พี่เอกเป็นคนที่ค่อนข้างจะเกิดมาพร้อมความเพรียบพร้อมทุกอย่าง ลักษณะนิสัย การเงิน ทุกย่าง เอาง่ายๆคือ เกิดมาเป็นลูกคุณหนูดีดีนี่เอง พี่เค้าค่อนข้างจะรวยและมีเพื่อนเยอะ แต่ว่า...... เพื่อนสะส่วนใหญ่นั้น เห็นเค้าตอนมีเงินเท่านั้นแหละ พี่แกเคยมาร้องไห้กับพวกพี่ๆว่า พ่อยึดรถ ไม่มีเงิน สรุปสุดท้ายแล้ว ไม่มีเพื่อนคบสะงั้น แล้วตอนนี้ก็ไม่เข้าชมรมอีกเลย ไม่เหมือนเข้ามาตอนแรกที่บอกจะทำให้ชมรมดีขึ้นอย่างนั้นอย่างนี้ จะอยู่กับพี่ๆรักพี่ๆไปนานๆ บลาาๆๆ..." อันนี้เราไม่รู้หรอกนะว่ามันจริงแค่ไหน แต่ถ้าให้เราเชื่อเราเชื่อ 100 เปอร์เซน เราเจอกับพี่เค้าครั้งแรกในการแข่งขันกีฬา ซึ่งเป็นแมทแรกที่เราต้องเล่นให้มหาลัย แข่งเสรจพี่เค้าก็พาเราไปเลี้ยงชาบู คือเอาจริงๆพี่เค้าไม่ได่อยากกินแค่ชาบูหรอก แต่อยากไปเลี้ยงนู้นนนๆแหละ หูฉลามเยาวราช กุ้งมังการ บลาๆ....... แต่ด้วยความบ้านๆของเราเองมากกว่า หลังจากแข่งเสร็จเราก็พยายามทำความรู้จักพี่เค้ามากขึ้น พยายามที่จะตีสนิทกับพี่เค้านะ ชวนไปไหนเราก็ไปหมดอ่ะ ถามตลอดกินข้าวไหน อะไรยังไง ทุกอย่างตลอดปีหนึ่งก็ราบลื่นปกติไม่มีปัญหาอะไร ไม่ค่อยเจอพี่เค้าในยิม (แทบจะไม่เจอเลยแหละ) จนมีอยู่วันหนึ่งซึ่งเราต้องคัดตัวไปแข่งกีฬามหาลัย ด้วยความที่นักกีฬาเราค่อนข้างเยอะ จึงต้องคิดหนักมากว่าจะเอาใครไป แต่สุดท้ายแล้วพี่ประธานชมรมก็ให้เกียรติคนที่มาซ้อมตลอดก่อน ซึ่ง..................ไม่มีพี่เค้า และก็บอกพี่เค้าไปว่าไม่ได้ส่งชื่อพี่เค้านะ เพราะ ให้คนที่มาซ้อมก่อนละกัน แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้นน่ะสิ พี่เค้ากลับไประเบิดในเฟสประมานว่า "ขอบคุณนะที่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ กำลังจะบอกพอดีเลย รู้ใจจริงๆ" อะไรประมานนี้แบบว่า ดีมากที่ไม่เอาพี่เค้าไปแข่ง หลังจากนั้นก็อันเฟรนเราในเฟสไป และบล็อคการแชทพี่ประธานชมรมไป ซึ่งเรางงมากในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็พยายามไม่คิดอะไร ทุกอย่างก็จบลงไปด้วยดีกับเรื่องของพี่คนนี้นะ (จำพี่คนนี้ไว้ดีดีนะ)....... ........................................


จบไปสำหรับชีวิตปีหนึ่ง..........................
ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเป็นการเปิดเรียนปีการศึกษา ที่ 1/2560  ชีวิตมหาลัยปี 2 รู้สึกว่าตัวเองโดตขึ้นในระดับหนึ่งอาจจะเพราะหน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบด้วยแหละมั้ง(ประธานชมรมอ่านะ) เราประกาศรับสมัครน้องๆในมหาลัยเข้าชมรมเราต่างๆนาๆช่องทาง มีคนสมัครเข้ามาเยอะมากๆ เรามีความคิดว่าจะทำให้ชมรมของเรานั้นมันกลับมาบูมและน่าอยู่ขึ้นอีกครั้ง มีน้องรุ้นน้องต่างคณะเข้ามาและตีสนิทกับเรามากๆ ไปเล่นที่ห้อง ไปกินข้าว ไปเที่ยว ต่างๆนาๆ
จนวันนึง ........................... มีน้องสองคนเข้ามาในยิม ชื่อ 'โฟม' กับ 'บอม' โฟมกับบอมเป็นเพื่อนสนิทกันมากๆ แบบคู่ซี้ต่างขั้วเลยก็ว่าได้ โฟมตัวท้วมๆออกอวบนิดๆแต่สูง ส่วนบอมเตี้ยเท่า หน้าอกโฟมอ่ะ แต่มันก็ดูเข้ากันได้อย่างไม่มีที่ติอะไรเลย
.
.

.
.

.
ไม่ว่าจะมีคนอ่านกระทู้หรือไม่อ่าน แต่เราก็อยากจะแชร์จริงๆ เพราะเรื่องมันเกินกว่าที่จะเราคิดไว้มาก ถ้ามีคนอ่าน เดี่ยวเรากลับมาต่อละกันนะ เรียนแลปอยู่ พอดีเลย ว่างๆเลยเขียน แต่โดน อ.ด่า เดี่ยวกลับมาครับ