#001 อะโกโก้...ครันช์
หลังจากเจ้าชาย อภัย พอตเตอร์ จบการศึกษาจากโรงเรียนผู้วิเศษ สาขาปี่มหัศจรรย์ เขาก็เดินทางกลับเมือง
แต่ระหว่างทางเขาเกิดความสงสัยในม้วนปริญญา ที่พระอาจารย์ "ดำเวอร์ดอ" กำชับนักหนาว่า " อย่าเปิดดูระหว่างทางเป็นเด็ดขาด"
ยิ่งเดินไปเรื่อยๆความสงสัยใคร่รู้ของเขายิ่งเพิ่มทวีคูณ ความฟุ้งซ่านทำให้เขาไม่สามารถตั้งสติเดินทางต่อไปได้อีก
'... อย่ากระนั้นเลยยังไงเสียพระอาจารย์ ก็ไม่อาจเห็นว่าเราขัดคำสั่งดอก...'
หลังจากคิดแก้ตัวกับตัวเอง ...เขาก็เปิดม้วนปริญญาออก...และ...
บรึ้มมมมมมมมม!!!!!
เสียงดังราวผู้หญิง 100 คนร้องกรี้ด เวลาเห็นแฟนตัวเองมีกิ๊ก !! หูของเจ้าชายอื้ออึงไปหมด สมองมึนเบลอ จนไม่สามารถรับรู้ได้ว่า เวลาผ่านไปนานเท่าใด...
แต่เมื่อสติกลับคืนมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงสีขาวเจิดจ้า และมีหิมะสีดำโปรยปรายอยู่รอบตัว
'ไม่ใช่หิมะสีดำสักหน่อย...' เขาสรุปหลังจากพิจารณาวัตถุชิ้นเล็กที่ตกลงมาจากเบื้องบนดังกล่าว ก่อนจะหยิบชิ้นที่ตกบนพื้นมาชิ้นนึง
...เล็กกว่าปลายหัวแม่มือเล็กน้อย แบนโค้งเป็นรูปอานม้า สีน้ำตาลเข้มเกือบดำ...
เจ้าชายขมวดคิ้ว มันช่างเหมือนกับสิ่งนั้นที่เขาคุ้นเคยเหลือเกิน เพื่อพิสูจน์เขาจึง....กินมัน!!!
'ใช่จริงๆด้วย' เขาคิดก่อนจะเก็บชิ้นอื่นๆบนพื้นบ้าง ที่กำลังโปรยปรายจากฟ้าบ้างเข้าปาก 'ถูกแล้วๆ นี่มัน...แป้งข้าวสาลีอบกรอบ รสโกโก้....อะโกโก้ครันช์!!!!'
...ไอ้เจ้าโง่....!!!!!!
ด้วยเสียงชายชราที่ดังดั่งฟ้าผ่า ทำให้เจ้าชายอภัยล้มลงไปกองกับพื้น สองมือกุมหูแน่น...แต่ไม่ช่วยอะไรเพราะเสียงดังเข้ามาในสมองโดยตรง....ไม่ได้ผ่านหูแต่อย่างใด...
#001 อะโกโก้ ครันช์ (ฉันจะเป็นจ้าวโจรสลัดให้ได้เลย!)
หลังจากเจ้าชาย อภัย พอตเตอร์ จบการศึกษาจากโรงเรียนผู้วิเศษ สาขาปี่มหัศจรรย์ เขาก็เดินทางกลับเมือง
แต่ระหว่างทางเขาเกิดความสงสัยในม้วนปริญญา ที่พระอาจารย์ "ดำเวอร์ดอ" กำชับนักหนาว่า " อย่าเปิดดูระหว่างทางเป็นเด็ดขาด"
ยิ่งเดินไปเรื่อยๆความสงสัยใคร่รู้ของเขายิ่งเพิ่มทวีคูณ ความฟุ้งซ่านทำให้เขาไม่สามารถตั้งสติเดินทางต่อไปได้อีก
'... อย่ากระนั้นเลยยังไงเสียพระอาจารย์ ก็ไม่อาจเห็นว่าเราขัดคำสั่งดอก...'
หลังจากคิดแก้ตัวกับตัวเอง ...เขาก็เปิดม้วนปริญญาออก...และ...
บรึ้มมมมมมมมม!!!!!
เสียงดังราวผู้หญิง 100 คนร้องกรี้ด เวลาเห็นแฟนตัวเองมีกิ๊ก !! หูของเจ้าชายอื้ออึงไปหมด สมองมึนเบลอ จนไม่สามารถรับรู้ได้ว่า เวลาผ่านไปนานเท่าใด...
แต่เมื่อสติกลับคืนมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงสีขาวเจิดจ้า และมีหิมะสีดำโปรยปรายอยู่รอบตัว
'ไม่ใช่หิมะสีดำสักหน่อย...' เขาสรุปหลังจากพิจารณาวัตถุชิ้นเล็กที่ตกลงมาจากเบื้องบนดังกล่าว ก่อนจะหยิบชิ้นที่ตกบนพื้นมาชิ้นนึง
...เล็กกว่าปลายหัวแม่มือเล็กน้อย แบนโค้งเป็นรูปอานม้า สีน้ำตาลเข้มเกือบดำ...
เจ้าชายขมวดคิ้ว มันช่างเหมือนกับสิ่งนั้นที่เขาคุ้นเคยเหลือเกิน เพื่อพิสูจน์เขาจึง....กินมัน!!!
'ใช่จริงๆด้วย' เขาคิดก่อนจะเก็บชิ้นอื่นๆบนพื้นบ้าง ที่กำลังโปรยปรายจากฟ้าบ้างเข้าปาก 'ถูกแล้วๆ นี่มัน...แป้งข้าวสาลีอบกรอบ รสโกโก้....อะโกโก้ครันช์!!!!'
...ไอ้เจ้าโง่....!!!!!!
ด้วยเสียงชายชราที่ดังดั่งฟ้าผ่า ทำให้เจ้าชายอภัยล้มลงไปกองกับพื้น สองมือกุมหูแน่น...แต่ไม่ช่วยอะไรเพราะเสียงดังเข้ามาในสมองโดยตรง....ไม่ได้ผ่านหูแต่อย่างใด...