ผมเคยทำสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตหลุดมือไปอย่างไม่มีวันกลับนั้นคือแฟนผมครับ

มันเป็นเรื่องราวความรักผมกับแฟนรุ่นน้องคนนึงครับ ผมรักกับแฟนคนนี้คนที่เป็นเหมือนสิ่งสำคัญที่สุดของผมมา1ปีครับ ตอนนั้นผมเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมในสุราษฎร์ครับ แฟนผมคนนี้ก็เช่นกัน ผมอายุห่างจากเค้า 2ปีครับ เค้าเรียนมอห้าในตอนนั้น ผมเรียนมอหกครับ ซึ่งผมซ้ำชั้นจึงเรียนห่างจากเค้า1ปีครับ ผมกับเค้าเจอกันด้วยความบังเอิญครับ ผมแอบชอบเค้ามาปีนึงครับตอนนั้นเค้าคบกับแฟนอีกคนครับแต่ผมก็ได้แต่มองดูนะครับไม่ได้ไปก้าวก่ายอะไร ซึ่งตัวผมตอนนั้นมีแฟนแล้วเหมือนกันครับในช่วงนั้นผมจะอยู่มอห้านะครับส่วนน้องเค้าจะยุมอสี่เป็นเด็กใหม่เลยครับ ผมแอบชอบจนเวลาผ่านไปจนถึงมอหก น้องเค้าขึ้นมอห้าตอนนั้นน้องเค้าเลิกกับแฟนครับ ผมดีใจมากความที่คนแอบชอบอะนะครับแต่ผมก็ยังคบกับแฟนอีกคนยุ จนสักพักผมก็เริ่มหวั่นไหว แล้วผมก็เริ่มโพสในเฟซบุ๊กแนวหยอกว่าแอบชอบน้องเค้าจนน้องเค้ารู้ตัวอะครับผมดีใจมากครับมีเพื่อนคอยช่วยแซวช่วยอะไรด้วย จนผมตัดสินใจเลิกกับแฟนไปเนื่องจากมีปัญหากันด้วยครับ แต่น้องเค้าก็ดันมีแฟนใหม่ ตอนนั้นเซงมากครับ แต่สุดท้ายเราก็ได้คุยกันครับซึ่งเป็นตัวผมที่ทักไปคุย เราคุยกันถูกคอเลยครับสร้างความสัมพันธ์มาเรื่อยๆครับแต่น้องเค้าก็ยังคบกับแฟนใหม่เค้านะครับแต่คบกันไม่นานคือในใจผมตอนนั้นกะแย่งมาเป็นแฟนตัวเองเลยครับ จริงๆมันไม่ดีหรอกครับ แต่ทำไงได้ครับเรารักเค้าและเค้าก็รู้สึกกับเราเหมือนกันจนเค้ามาหาผมที่บ้านทุกวันกับเพื่อนเค้าช่วงนั้นเป็นช่วงสอบครับ ผมดีใจมากครับรุ้สึกดีมาก แต่มาเราสองคนก็ไม่คุยอะไรกันเพราะเขิลครับจนสอบวันสุดท้ายเธอชวนไปกินขนมหวานที่ร้านๆนึงครับเราก็ไปกินกันโดยที่น้องเค้าต้องแอบแฟนไป แต่เราก็มีความสุขครับทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดี น้องเค้าไปกับเพื่อนส่วนตัวผมก็มากับเพื่อนเหมือนกันครับ จนถึงเวลาต้องแยกย้ายกลับเราก็กลับส่วนน้องเค้ากลับกับแฟนเค้า เจ็บนิดๆๆ จนรุ่งเช้าครับเราคุยกันปกติจนมีข้อความของน้องเค้าส่งมาว่าเราเลิกคุยกันดีกว่านะ ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บ โอโหผมเหมือนแบบใจสลายไป แต่ก็เข้าใจครับว่าน้องเค้าต้องเลือกแฟนเค้าแล้วเราก็จากกันด้วยก็ในวันนั้น แต่อีกสองวันต่อมาครับเพื่อนน้องเค้าได้มาบอกกับผมว่าน้องเค้าเลิกกับแฟนคนนั้นแล้วเข้าใจความรู้สึกของคนดีใจสุดชีวิตก็วันนั้นเลยครับแล้วเราก็กลับมาคุยกันอีกครั้งครับคราวนี้ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสุขครับจนเราคบกัน เราใช้ชีวิตมามากมายครับผ่านอุปสรรคนับร้อยนับพันในเวลา 1 ปีนั้น บางคนอาจจะดูน้อยนะครับแต่สำหรับผมมันมากมายเลยครับด้วยความที่เราอยู่ด้วยกันทุกวันไม่มีวันไหนไม่เจอกันน้องเค้าหยุดก็มาหาผมโดยที่ผมไปรับเค้าทุกครั้ง เราใช้ชีวิตแบบนี้อะครับมีความสุขมากครับง่ายๆไม่มีอะไรอยู่รร.เวลาเลิกเรียนเราก็รอใครเรียนเสร็จก่อนก็รอกัน เวลาเราหยุดน้องเค้าก็มาหาผมมาทำไรกินกันง่ายๆครับเมนูม่าม่าผัด555 มันมีความสุขมากครับ ถึงจะเป็นสิ่งธรรมดาแต่มันมีความสุขครับไปเที่ยวไกลๆเราก็ไปกับมอเตอร์ไซค์ฟีโน่ร้ายๆคันเดียวไปไกลแค่ไหนก็ไปครับ ผมลืมบอกน้องคนนี้ที่ผมคบเค้ามีศาสนาอิสลามนะครับ แต่ผมก็จะไม่ทำในสิ่งที่เค้าไม่สามารถทำในศาสนาพุทธได้ครับ เทศกาลต่างๆของชาวพุทธเราก็ไม่ได้ไปแต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเลยครับ มันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลย จนเวลาแห่งความสุขมันผ่านไปเร็วนะครับปีนึงผมเรียนจบมอหกครับเราต่างก็รู้ว่าต้องแยกกันเศร้ามากครับตอนนั้นผมจึงตัดสินใจเลยว่าผมดรอปรอเค้าอีก 1 ปี ซึ่งน้องเค้าก็บอกไม่จำเป็นอย่าเลยไม่คุ้มแต่ผมก็ตัดสินใจรอเธอครับ จนผ่านไปเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ช่วงนั้นทางบ้านผมเกิดมีปัญหาครับพ่อผมรับราชการตำรวจมีคำสั่งโยกย้ายมา แต่ยังไม่ได้สั่งให้ย้ายทันทีแต่ครอบครัวผมลำบากครับเพราะผมไม่อยากย้ายไปกลับบ้านเกิดที่นครสวรรค์ ช่วงนั้นการเงินในบ้านฝืดเคืองผมเครียดมาก แต่ผมไม่ได้บอกแฟนผม ผมละเลยครับไม่สนใจ เริ่มใส่อารม บอกเลิกเค้าเป็นสิบๆรอบๆจนเค้าต้องเสียน้ำตาร้องไห้ให้กับผู้ชายอย่างผม ผมก็ยังยืนยันจะเลิกกับเธอเพราะเพียงเหตุผลที่ผมคิดว่าผมลำบากคงจะดูแลเค้าไม่รอดเหตุผลโง่ๆของผมครับทำให้เธอเสียใจร้องไห้ซึ่งผมก็ไม่ต่างกันครับผมรักเค้าสุดชีวิตที่ผมมีแต่ผมบอกเค้าไม่ได้ จนเราเลิกกันจริงๆครับไม่ติดต่อกันเดือนนึง จนผมทักไปหาเธอด้วยความคิดถึง เธอก็ตอบผมเพราะเธอเองก็คิดถึง เราคุยกันอีกสองสามวันเธอขอให้ผมคบต่อเธอร้องไห้ผมก็ร้องไห้เสียใจครับเพราะผมรักเธอมากเธอเป็นคู่ชีวิตของผม เราจึงตัดสินใจคบกันใหม่ครับ ซึ่งตอนนั้นผมออกมาทำงานร้านสะดวกซื้อช่วยครอบครัวหาเงินครับเรารักกันมากกว่าเก่าเรามีอะไรเราลำบากด้วยกันผมยอมรับครับว่าผมรักเธอสุดหัวใจเธอเองก็เช่นกัน จากที่เธอเป็นคนห้าวๆครับเป็นผู้หญิงที่มีความทรนงในตัวเองสูงแต่เธอกับยอมทิ้งทุกอย่างที่เป็นตัวเองเพื่อยอมผมและอยู่กระผมคนเดียว ส่วนตัวผมเองเป็นนักเลงทำแต่เรื่องไม่ดี ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างครับ ใช้ชีวิตตอนเรียนให้จบไปวันๆโดยไม่แคร์อะไรติดเพื่อน (ก่อนคบกับน้องคนนี้) ไม่เคยสนใจแฟน แต่ตอนนั้นผมยอมทิ้งทุกอย่างที่เรียกว่าศักด์ศรีลูกผู้ชาย มาดูแลเธอจนเพื่อนเกลียดและไม่คบ ซึ่งลึกๆผมเสียใจนะครับที่มันเป็นแบบนั้นแต่ผมเลือกเธอ ตอนเรากลับมาคบกันนี้เราเข้าใจกันมากขึ้น เรารักกันมากกว่าเดิมด้วยความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งด้วยส่วนนึงนั้นแหละครับ(หรือ การมี sex)ที่ทำให้เราผูกพันธ์และรักกันมากผมเชื่ออย่างนั้นคนเป็นแฟนกันจะรู้แล้วเข้าใจครับว่าความสัมพันธ์ลึกซึ้งมีส่วนในความรักครับผมไม่รู้ว่าคนอื่นคิดเหมือนกันมั้ยแต่สำหรับผมการมีอะไรกันมันทำให้ผมรักเธอมากขึ้น เราคบมาต่ออีกสองสามเดือน ในระหว่างนั้นเธอก็เรียนอยู่ม 6 ผมก็ทำงานมีบ้างที่เราต้องห่างและไม่เจอกันเพราะงานที่ผมทำมันเป็นกะ แต่เราก็ติดต่อกันตลอดไม่เคยห่าง เธอก็เรียนหนักครับในช่วงมอ 6 งานจะค่อนข้างเยอะเป็นพิเศษเรื่องมหาลัยอะไรด้วยเราสองคนเข้าใจกัน มีบ้างทะเลาะไม่ว่าจะผิดหรือถูกผมจะเป็นฝ่ายขอโทษทั้งหมดครับ ไม่ว่าจะทะเลาะใหญ่แค่ไหนเราก็กลับมาดีกันจนในเดือนที่ 12 ของการครบรอบ ผมมีปัญหาเรื่องงานแล้วเรื่องครอบอย่างมากคือพ่อต้องทำการย้ายในอีกสองสามวันแต่ตอนนั้นผมตัดสินใจจะอยู่กับเธอต่อที่สุราษฎร์ทำงานแบบนี้ไป แต่เรื่องราวก็จบลงครับ วันนั้นผมจำได้ดีผมไปรับเธอจากบ้านจะมาออกกำลังกายด้วยกัน ก่อนหน้าเราซื้อของมากินที่บ้านผมเราทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆจนเธอหลุดปากบอกเลิกผม ผมนิ่งไม่พูดอะไรด้วยความที่มีความเครียดหลายๆอย่างรุมล้อมผมกลับตอบเธอไปว่าโอเค ซึ่งเป็นคำตอบที่ทำให้เธอช็อคด้วยสีหน้าที่เธอแสดงออกมาแล้วเธอก็บอกให้เอาเธอไปส่งบ้านตอนนั้นผมได้แต่เงียบแล้วไปส่งเธอที่บ้านผมก็กลับบ้านมาในหัวตอนนั้นมันเหมือนอารมตอนที่ผมกับเธอเลิกกันด้วยเหตุผลของผม และตอนนั้นก็เช่นเดียวกันผมกลับคิดว่าปัญหาที่เข้ามาในตอนนั้นทั้งเรื่องงานและเรื่องพ่อที่ต้องย้ายทำให้ผมตัดสินใจไม่ตอบไม่คุยกับเธอจนเธอโทมาผมก็ไม่รับ สองวันเธอโทมาผมไม่รับวันที่สองที่เธอโทมาผมได้ลาออกจากงานร้านสะดวกซื้อกะจะย้ายไปอยู่กับพ่อแล้วผมก็ทำจริงๆจนเธอรู้ข่าวจากการที่ผมโพสในไอจีว่าพ่อถูกย้ายเธอทักมาบอกว่าทำไมไม่บอก ทำไมทำแบบนี้ผมครับซึ่งตอนนั้นตัดสินใจว่าจะเลิกกลับตอนเธอแบบไม่มีใยดีทุกอย่าง ผมทำทุกอย่างครับที่ให้เราเลิกกัน ไม่ตอบไม่สนใจ แต่ใครจะรู้ว่าผมก็รักเธอมาก ช่วงนั้นเป็นช่วงกีฬาสีของเธอเธอได้เดินขบวนแต่ตอนนั้นผมมาอยู่นครสวรรค์กับพ่อแล้วซึ่งผมได้ทักเธอไปด้วยความคิดถึงเธอก็ตอบครับเธอก็เล่าชีวิตประจำวันของเธอว่าช่วงนี้เธอเหนื่อยเรื่องกิจกรรมเกี่ยวกับกีฬาสีเราคุยกันแต่เราเลิกกันแล้วผมจึงตัดสินใจหายไปอีกทีไม่ตอบเธอ เธอก็ทักมาหายไปอะไรเธอตามอะครับแต่ผมกลับยึดถือเหตุผลโง่ๆที่ว่าไม่อยากให้เธอมาลำบากกับชีวิตแบบนี้ ผมต้องมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านบาร์ในเมืองนครสวรรค์ เหตุผลโง่ๆที่ทำให้ผมไม่ตอบแชทเธอ จนวันนึงผมคิดได้ในวันครบรอบ ผมทักเธอไปขอคืนดีอีกครั้ง แต่มันสายไปแล้วครับช่วงเวลาที่ผมหายไปมีผู้ชายอีกคนเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ผมหายไปช่วงเวลาที่เค้าทุกข์เค้าเหนื่อย เค้าท้อ เค้าต้องการผมมาเป็นกำลังใจถึงแม้จะเลิกกันในตอนนั้นเธอก็ต้องการผมมาให้กำลังใจแต่ผมกลับไม่สนใจทิ้งเธอไว้จนมีผู้ชายอีกคนเข้ามาทำหน้าที่แทนผมและผมกลับมาหลังมันก็สายไปทุกๆอย่างๆเธออยู่ได้เพราะมีคนให้กำลังใจต่างๆทำให้เธอลืมผม ผมกลับมาในวันที่สายทุกๆอย่างๆวันนี้ผมมีทุกอย่างพร้อมทั้งอนาคตที่จะได้เป็นทหาร พ่อก็กำลังจะได้ย้ายกลับไปสุราษฎร์ แต่ผมกลับมาหาเธอในวันที่สายไปแล้วครับเพียงเพราะเหตุผลงี่เง่าของผมไม่ได้ปรึกษาคนที่รักว่าเค้าเห็นด้วยมั้ย เค้าอาจจะยอมรับในความลำบากนั้นก็ได้แต่ผมกลับทิ้งเธอไว้ให้ลำบาก จนวันนี้ผ่านมาสองเดือนผมยังรักเธอครับทักไปหาเธอนะครับแต่เธอเกลียดผมไปสะแล้ว เธอไล่ ถึงจะอย่างนั้นผมก็ยังทักไปหาเธอเพื่อขอคืนดี แต่ไม่มีอะไรกลับมาเลยครับ ผมยอมรับนะครับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ผมเป็นคนผิดพลาดและเป็นคนที่เลวที่สุดที่ใช้เหตุผลโง่ๆทิ้งแฟนที่เคยร่วมลำบากกันมาโดยไม่ถามอะไรเธอปล่อยให้เธอใช้ชีวิตลำบากโดยไม่มีผม ผมเสียใจครับ ผมร้องไห้ทุกครั้งที่ดูรูปเธอกับผมในโทรศัพท์ ผมได้แค่บอกคิดถึงเธอผ่านรูป หอมเธอผ่านรูปถ่าย มันสายไปจริงๆครับถ้าย้อนเวลากลับไปได้วันนั้นที่ทะเลาะกันผมเธอบอกเลิกผมจะไม่บอกโอเค ผมจะกอดเธอไว้ และเป็นฝ่ายขอโทษ แต่โดเรมอนไม่มีจริงจึงยืมไทม์แมชชีนมาย้อนเวลาไม่ได้ การรักษามีค่ามากกว่าการหาใหม่ครับ ผมหวังว่าสักวันนึงเธออาจะเข้ามาอ่านกระทู้นี้บ้างนะครับ ความรักในวัยเรียนเป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุดแล้วครับ ตอนโตเป็นผู้ใหญ่ความรักแบบนี้หายากครับ นี่คือความรักชีวิตของผม หลายคนอาจจะมองเหลวไหลอะไรผมไม่ว่าครับแต่เมื่อไหร่คุณรักใครสักคนมากๆคุณจะรู้ครับ