สวัสดี ผู้อ่านทุกท่าน ผู้คนที่อ่านอยู่นี้อาจจะมีคนที่รู้จักตัวเราหรือไม่รู้จัก แต่อยากให้เป็นคนไม่รู้จักมากกว่า ถ้าหากว่าเป็นคนที่รู้จักก็คงรู้สึกเขินอายไม่น้อยเลย
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ต้องการคำปลอบใจจากใครทั้งสิ้น บอกตรงๆคำปลอบใจของคุณมันเเค่ทำให้รู้สึกดี เเต่ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเราดีขึ้นหรอกนะ ฉะนั้นไม่ต้องพยายามเขียนอะไรทั้งสิ้น เเต่ถ้าหากคุณเห็นใจเเละปลอบใจเราก็ขอขอบคุณเเละขอให้ชีวิตของคุณมีความสุขขึ้นไปอีก
คุณเคยรู้สึกไหมว่าโลกนี้เหมือนไม่ต้องการเรา นำพาให้เรารู้จักสิ่งต่างๆที่ไม่จำเป็น การเกลียดกัน การหักหลัง การชิงดีชิงเด่น หนังสือหลายเล่มสอนให้เรามีความสุข เเต่ยิ่งโตขึ้น เราก็จะรู้ว่าความสุขมักจะหามาได้จากการกระทำต่างๆ ที่เลวร้าย คนเรานี่ชอบทำอะไรตรงข้ามกันจริง ขอเดานะว่าคนที่เขียน how to วิธีมีสุขนั้นก็เป็นเรื่องเเต่งขึ้นมาให้ตัวเองดูดี ให้คนอยากซื้อหนังสือเยอะๆ สุดท้ายเค้าก็รวยของเค้ามีความสุขของเค้า ถามว่าเค้าอยากให้คนมีความสุขไหม มันก็อาจจะเป็นเรื่องรองลงมา
ในชีวิตของคุณคุณรู้จักคนหลายประเภท ประเภทเเรก เค้าดีกับเราเเต่เราทำไม่ดีกับเค้า ประเภทที่สอง เราดีกับเค้าเเต่เค้าไม่ดีกับเรา เเม้เเต่คนที่เรารักที่สุด อาจจะไม่อยากให้เราเกิดมามากที่สุด หลายๆครั้งที่จิตใจเราถูกทำร้าย จนสุดท้ายจิตใจเราก็เเตกเป็นชิ้นๆ เเละไม่สามารถดูโลกใบนี้ให้เหมือนเดิมได้อีก
หลายครั้งที่คิดว่าเกลียดโลกใบนี้ คิดไปคิดมาโลกใบนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด มันก็เเค่หมุนไปเรื่อยๆเเบบโง่ๆ ไม่คิดจะลองเปลี่ยนเป็นหมุนกลับด้านหรือลองบิดขี้เกียจดูบ้าง เลยมาโทษคนบนโลกใบนี้เเทน ที่มีจิตใจทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง เเต่สุดท้ายทุกคนหักหลังคำสอนของศาสนาตนเอง พูดสิว่าไม่เคยทำชั่ว คิดไปคิดมาทุกคนก็ทำเป็นปกติอยู่เเล้วนี่ รวมถึงตัวเราเองด้วย สุดท้ายก็ผิดที่ตัวเองที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ถามว่าคิดอยากฆ่าตัวตายไหม ก็ไม่นะ อยากรอดูว่ามนุษย์ต่างดาวจะมาเยือนโลกแบบในหนังหรือเปล่า หรืออาจจะมีอะไรพิเศษๆเกิดขึ้น เช่น มีคนๆหนึ่งที่ต้องการเราจริงๆ
ตัวเราก็เหมือนคนทั่วไปเเหละ ต้องการใช้เงิน ต้องทำงาน ต้องเรียนหนังสือ ชอบเรื่องราวในจินตนาการที่เเสนดีเเละเกลียดความเป็นจริงอันเเสนโหดร้าย ที่เเตกต่างก็คือจินตนาการผมมันเวิ่นเว้อผิดปกติ ยิ่งเวลาโลกเเห่งความเป็นจริงมันเเย่มากเท่าไหร่ โลกในสมองเราก็จะดีขึ้นมากเท่านั้น หลายครั้งที่ทุกคนเกลียดเรา ไม่อยากรู้จัก หรือเเม้กระทั้งไม่อยากให้เราเกิดมา เมื่อเราหลับตาลง กลับมีคนที่เราไม่รู้จักคอยต้อนรับ คอยขอบคุณ คอยเป็นห่วงเรา มันเหมือนโลกนั้นต่างหากที่เหมาะกับเรา
บางครั้งเราก็คิดว่าเราทำอะไรผิด เราไม่เคยฆ่าคนตาย ทำไมถึงเกลียดเราถึงขนาดนี้ เราเสียใจกับตัวเรา เราขอโทษที่เราปรากฏตัวออกมาบนโลกใบนี้
ตอนเราพิมพ์อยู่นี่เรารำคานนักเลงเเถวที่พักที่คุยโทรศัพท์กับใครอยู่ก็ไม่รู้มากๆ
เราผิดตั้งเเต่เกิดมา ทำให้ครอบครัวเเตกเเยกพ่อเเม่เเยกทางกันหลังเราเกิดมาไม่กี่ปี เเละเค้าโทดว่าเป็นเพราะตัวเราที่เกิดมา ชีวิตคู่เค้าเลยจบลง ทำให้ญาติพี่น้องเกลียด ทำให้เพื่อนไม่ชอบขึ้หน้า ทำให้คนที่ทำงานเหม็นขี้หน้า ซึ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเราก็ไม่ทราบสาเหตุ
ถามว่าเราเวอร์ไปไหม ไม่เวอร์ หลายคนเเค่เดินผ่าน หรือเจอครั้งเเรก เค้าก็เกลียดเราเเล้ว
เราไม่เคยมีเเฟน เรามีเพื่อนและหลายคนหักหลังเรา
ยังมีอีกหลายคนที่เเย่กว่าเรา เรารู้ เรามองดูพวกเค้า เราเห็นใจเค้า เเละหลายคนเห็นใจเค้า อวยพรให้ชีวิตเค้าเหล่านั้นดีขึ้น เเต่ทำไมไม่เป็นเรามั้ง เราปกติดีครบ 32 เเต่ไม่มีใครอวยพรให้ชีวิตเราดีขึ้น พวกเค้านินทา เเช่ง คอยสมน้ำหน้าเรา
ขี้เกียจพิมเเล้ว คิดไม่ออก ขอให้ทุกคนโชคดี เเละอย่าไปเกลียดใครมั่วๆ ละ
โลกไม่อยากให้เราเกิดมา
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ต้องการคำปลอบใจจากใครทั้งสิ้น บอกตรงๆคำปลอบใจของคุณมันเเค่ทำให้รู้สึกดี เเต่ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเราดีขึ้นหรอกนะ ฉะนั้นไม่ต้องพยายามเขียนอะไรทั้งสิ้น เเต่ถ้าหากคุณเห็นใจเเละปลอบใจเราก็ขอขอบคุณเเละขอให้ชีวิตของคุณมีความสุขขึ้นไปอีก
คุณเคยรู้สึกไหมว่าโลกนี้เหมือนไม่ต้องการเรา นำพาให้เรารู้จักสิ่งต่างๆที่ไม่จำเป็น การเกลียดกัน การหักหลัง การชิงดีชิงเด่น หนังสือหลายเล่มสอนให้เรามีความสุข เเต่ยิ่งโตขึ้น เราก็จะรู้ว่าความสุขมักจะหามาได้จากการกระทำต่างๆ ที่เลวร้าย คนเรานี่ชอบทำอะไรตรงข้ามกันจริง ขอเดานะว่าคนที่เขียน how to วิธีมีสุขนั้นก็เป็นเรื่องเเต่งขึ้นมาให้ตัวเองดูดี ให้คนอยากซื้อหนังสือเยอะๆ สุดท้ายเค้าก็รวยของเค้ามีความสุขของเค้า ถามว่าเค้าอยากให้คนมีความสุขไหม มันก็อาจจะเป็นเรื่องรองลงมา
ในชีวิตของคุณคุณรู้จักคนหลายประเภท ประเภทเเรก เค้าดีกับเราเเต่เราทำไม่ดีกับเค้า ประเภทที่สอง เราดีกับเค้าเเต่เค้าไม่ดีกับเรา เเม้เเต่คนที่เรารักที่สุด อาจจะไม่อยากให้เราเกิดมามากที่สุด หลายๆครั้งที่จิตใจเราถูกทำร้าย จนสุดท้ายจิตใจเราก็เเตกเป็นชิ้นๆ เเละไม่สามารถดูโลกใบนี้ให้เหมือนเดิมได้อีก
หลายครั้งที่คิดว่าเกลียดโลกใบนี้ คิดไปคิดมาโลกใบนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด มันก็เเค่หมุนไปเรื่อยๆเเบบโง่ๆ ไม่คิดจะลองเปลี่ยนเป็นหมุนกลับด้านหรือลองบิดขี้เกียจดูบ้าง เลยมาโทษคนบนโลกใบนี้เเทน ที่มีจิตใจทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง เเต่สุดท้ายทุกคนหักหลังคำสอนของศาสนาตนเอง พูดสิว่าไม่เคยทำชั่ว คิดไปคิดมาทุกคนก็ทำเป็นปกติอยู่เเล้วนี่ รวมถึงตัวเราเองด้วย สุดท้ายก็ผิดที่ตัวเองที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ถามว่าคิดอยากฆ่าตัวตายไหม ก็ไม่นะ อยากรอดูว่ามนุษย์ต่างดาวจะมาเยือนโลกแบบในหนังหรือเปล่า หรืออาจจะมีอะไรพิเศษๆเกิดขึ้น เช่น มีคนๆหนึ่งที่ต้องการเราจริงๆ
ตัวเราก็เหมือนคนทั่วไปเเหละ ต้องการใช้เงิน ต้องทำงาน ต้องเรียนหนังสือ ชอบเรื่องราวในจินตนาการที่เเสนดีเเละเกลียดความเป็นจริงอันเเสนโหดร้าย ที่เเตกต่างก็คือจินตนาการผมมันเวิ่นเว้อผิดปกติ ยิ่งเวลาโลกเเห่งความเป็นจริงมันเเย่มากเท่าไหร่ โลกในสมองเราก็จะดีขึ้นมากเท่านั้น หลายครั้งที่ทุกคนเกลียดเรา ไม่อยากรู้จัก หรือเเม้กระทั้งไม่อยากให้เราเกิดมา เมื่อเราหลับตาลง กลับมีคนที่เราไม่รู้จักคอยต้อนรับ คอยขอบคุณ คอยเป็นห่วงเรา มันเหมือนโลกนั้นต่างหากที่เหมาะกับเรา
บางครั้งเราก็คิดว่าเราทำอะไรผิด เราไม่เคยฆ่าคนตาย ทำไมถึงเกลียดเราถึงขนาดนี้ เราเสียใจกับตัวเรา เราขอโทษที่เราปรากฏตัวออกมาบนโลกใบนี้
ตอนเราพิมพ์อยู่นี่เรารำคานนักเลงเเถวที่พักที่คุยโทรศัพท์กับใครอยู่ก็ไม่รู้มากๆ
เราผิดตั้งเเต่เกิดมา ทำให้ครอบครัวเเตกเเยกพ่อเเม่เเยกทางกันหลังเราเกิดมาไม่กี่ปี เเละเค้าโทดว่าเป็นเพราะตัวเราที่เกิดมา ชีวิตคู่เค้าเลยจบลง ทำให้ญาติพี่น้องเกลียด ทำให้เพื่อนไม่ชอบขึ้หน้า ทำให้คนที่ทำงานเหม็นขี้หน้า ซึ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเราก็ไม่ทราบสาเหตุ
ถามว่าเราเวอร์ไปไหม ไม่เวอร์ หลายคนเเค่เดินผ่าน หรือเจอครั้งเเรก เค้าก็เกลียดเราเเล้ว
เราไม่เคยมีเเฟน เรามีเพื่อนและหลายคนหักหลังเรา
ยังมีอีกหลายคนที่เเย่กว่าเรา เรารู้ เรามองดูพวกเค้า เราเห็นใจเค้า เเละหลายคนเห็นใจเค้า อวยพรให้ชีวิตเค้าเหล่านั้นดีขึ้น เเต่ทำไมไม่เป็นเรามั้ง เราปกติดีครบ 32 เเต่ไม่มีใครอวยพรให้ชีวิตเราดีขึ้น พวกเค้านินทา เเช่ง คอยสมน้ำหน้าเรา
ขี้เกียจพิมเเล้ว คิดไม่ออก ขอให้ทุกคนโชคดี เเละอย่าไปเกลียดใครมั่วๆ ละ