สมมติว่าเรามองไปยังกาแล็กซีที่อยู่ห่างจากเราออกไป1 ปีแสงก็แปลว่าภาพกาแล็กซีที่เราเห็นในปัจจุบันจริงๆแล้วเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 1 ปีมาแล้วเพราะแสงใช้เวลาในการเดินทาง ดังนั้นยิ่งเรามองกาแล็กซีที่อยู่ไกล เราก็ยิ่งเห็นเหตุการณ์ย้อนอดีตมากเท่านั้น แต่ถ้าเรามองออกไปไกลมากๆไกลสุดๆจนแสงจากกาแล็กซียังเดินทางมาไม่ถึงเรา! เราย่อมไม่สามารถสังเกตการณ์หรือล่วงรู้ข้อมูลของเอกภพของขอบเขตนี้ได้ เราเรียกขอบเขตเอกภพที่เราสามารถสังเกตได้นี้ว่า observable universe ซึ่งห่างจากเราออกไปทุกทิศทุกทางสี่หมื่นหกพันล้านปีแสงโดยประมาณ
ที่มา http://www.narit.or.th/index.php/nso/549-2013-07-08-09-45-26

ระยะ observable universe นักดาราศาสตร์หากันออกมาได้อย่างไรครับ?

ผมอ่านเจอมาว่านักดาราศาสตร์ Ejnar Hertzprung สามารถหาระยะห่างจากโลกไปถึงดาวโพลาริสได้ ด้วยวิธีการที่เรียกว่า พารัลแลกซ์เชิงสถิติ (statistical parallax) ในปี 1913 แต่ผมอ่านแล้วไม่เข้าใจว่าพารัลแลกซ์เชิงสถิติ (statistical parallax) คืออะไร? ต่างกับพารัลแลกซ์ปกติอย่างไร แล้วคนสมัยก่อนรู้ระยะห่างระหว่างโลกถึงดวงอาทิตย์ได้อย่างไร? ผมเข้าใจว่าการจะใช้พารัลแลกซ์คำนวณระยะห่างระหว่างดาวได้ต้องรู้ ระยะห่างระหว่างโลกถึงดวงอาทิตย์ก่อน? (คือต้องรู้ว่าเส้นผ่านศูนย์กลางของวงโคจรของโลก รอบดวงอาทิตย์มีค่าเท่าไร)
ที่มา http://www.narit.or.th/index.php/nso/1265-cepheid-galaxy (อ่านแล้วงงว่าสรุปแล้วคำนวณขนาดของกาแล็กซียังไง ว่ากาแล็คซี่กว้างใหญ่แค่ไหน)

ซึ่งถ้าทำตามนี้ http://www.rmutphysics.com/charud/oldnews/0/278/cosmos/116.htm
ก็จะติดสามตัวแปรคือ มวลดวงอาทิตย์ ค่าG และระยะห่างระหว่างดาวศุกร์ถึงดวงอาทิตย์

แล้วคนสมัยก่อนรู้มวลดวงอาทิตย์ ค่าG และระยะห่างระหว่างดาวศุกร์ถึงดวงอาทิตย์ ได้อย่างไร?