สวัสดีครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้นะครับ ฝากตัวด้วยครับ
คือผมมีเรื่องอยากปรึกษาครับ
ผมพึ่งเลิกกับแฟนมาสามอาทิตย์
หลังจากที่เค้าบินกลับไปเรียนต่อได้ไม่กี่วัน
ผมกับน้องเค้ารู้จักกันผ่านการทำงานครับ อยุ่บ้านใกล้กันเลยไปรับไปส่งทุกวัน เป็นแบบนี้อยู่เกือบปี จนผมรู้สึกพิเศษกับน้องเค้าครับ จนก่อนช่วงน้องเค้าไปเรียนต่อ ผมก็ได้สารภาพความรู้สึกออกไป น้องเค้าก้ตอบรับนะครับ ใช้เวลาสามสี่เดือนน้องเค้าถึงยอมเป็นแฟนกับผมครับ ช่วงเวลานั้น ผมบินไปหา บินไปเยี่ยมน้องเค้านะครับ น้องเค้าเองก็บินกลับมาหา มาเจอกันเหมือนเราจะผลัดกันไปหา วีดีโอคอลกันทุกวัน แชทไม่มีขาดครับ ตลอดระยะเวลาที่คบกัน ผมว่าความรักที่เรามีให้กันมันน่ารักมากครับ
จนเค้าเรียนจบแล้วบินกลับมาน้องเค้าเริ่มสมัครเรียนอีกครับ คราวนี้ไปอีก 1 ปีครับ ผมก็โอเคนะครับ สองปีที่ผ่านมาเรายังผ่านมาได้เลยจะไปอีกปีเป็นอะไรไป จนวันที่น้องเค้าบินกลับไปเรียนอีกครั้ง ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ น้องเค้าเริ่มทำตัวห่างเหิน ลดน้อยลง
จนผ่านไปสองสามวันจากน้องเค้าบินไป ผมก็ถามนะครับว่าเป็นอะไร น้องเค้าตอบผมกลับมาว่าเราเลิกกันเถอะ
เลิกกันตอนที่เรายังรักกันอยู่ดีกว่า หนูไม่อยากหมดความรู้สึกแล้วค่อยเลิก ความรู้สึกมันลดน้อยลงแล้วอ่ะ
ผมช็อคครับ ช็อคมากพูดตามตรง วันนั้นผมงงไปทั้งวันเลย จนตอนค่ำผมก็โทรคุยแล้วเคลียร์ปรับทัศนคติกันใหม่ จนเราดีกัน น้องเค้าก็รู้สึกดีขึ้นความรู้สึกเพิ่มขึ้น แต่เวลาผ่านไปไม่นานครับผมรู้สึกเหมือนห่างออกไป
ผมเลยบอกกับน้องเค้าไปว่าเป็นแบบนี้พี่รุ้สึกไม่สำคัญกับหนูอีกแล้ว หนูมีอะไรก็ไม่ค่อยเล่าเหมือนก่อน ไม่เหมือนเดิมเลย เป็นแบบนี้พี่ว่าเราห่างๆกันไหม น้องเค้าก็ตอบทันทีนะครับว่า “อื้ม” เลิกก็ได้ ผมทั้งสับสนทั้งงงไปหมดเลย ว่าเค้าไม่อยากรั้งเราไว้บ้างหรอ ทำไม ผมยอมรับว่าผมไม่มั่นคงพอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมน้อยใจจริงๆ แต่เค้าไม่รั้งผมเลย ผมก็ได้แต่งง นั่งทบทวนแล้วผมก็รู้ว่าผมไม่อยากเสียเธอไป ผมรักเค้าจริงๆครับ จากวันนั้นผมขอโอกาสตามง้อ แต่น้องเค้าไม่เปิดใจเลยครับ บอกผมว่าหนูให้โอกาสนะ แต่ผมรู้สึกได้ว่าน้องเค้าปิดใจเลยครับ ผมพยายามมาสองอาทิตย์ครับ ไม่ดีขึ้นเลยน้องไม่ตอบแชท โทร ไม่รับ บอกว่าพิมพ์คุยเถอะ แต่เค้าไม่ค่อยตอบผมเลย
ผมเลยทิ้งแชทไว้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับความรักเราสองคน มันพังได้ขนาดนี้เลยหรอ
น้องเค้าพูดกับผมว่าตั้งแต่วันนั้นที่เราตกลงห่างกัน จนวันนี้หนูอยู่ได้ไม่คิดถึงพี่เลย จนตอนนี้หนูรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ที่รู้จักคนนึง แบบเหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน
ผมยังอยากง้อครับ อยากง้อมาก แต่ระยะทางเป็นอุปสรรค์ ที่เรียนใหม่ เพื่อนใหม่ ทุกอย่าเค้าใหม่หมด มันเลยง่ายสำหรับเค้าที่จะตัดใจ
จากใจผมนะครับ ผมคิดว่าน้องเค้าตัดผมทุกทางขนาดนี้ เค้าเองก็พยายามที่จะเลิกให้ได้ ผมคิดว่าน้องเค้าเองก็เจ็บพอสมควร พูดแรงๆกับผมเพื่อให้ผมตัดใจ (ผมไม่เข้าข้างตัวเอง แต่คนอื่นๆบอกว่าผมคิดเข้าข้างตัวเอง) แต่เอาจริงๆนะครับผมไม่อยากปล่อยมือน้องไป แบบนี้ถ้าผมบินไปหา จะช่วยให้เราคุยกันดีไหมครับ ผมจะจองตั๋วไปสุดสัปดาห์นี้แล้วครับทผมอยากทำให้ที่สุด ให้เค้าเห็นว่าเค้ามีค่าสำหรับผม ผมควรไปใช่ไหมครับ
หรือผมควรปล่อยไป ปล่อยน้องเค้าไป น้องเค้ากลับมาเมื่อไหร่ถ้าเรารักกันก็จะกลับมาเจอกันแน่ๆ
แต่ผมไม่อยากทิ้งเวลานานขนาดนั้น
ผมอยากรู้ความคิดเห็นขอหลายๆท่านนะครับ
แต่ 70-80% ตอนนี้ผมบินไปหาแน่ๆครับ
2 ปี กับความรักที่สวยงาม มันมีค่ามาก แต่ต้องเลิกกัน ผมอยากบินไปง้อครับ
คือผมมีเรื่องอยากปรึกษาครับ
ผมพึ่งเลิกกับแฟนมาสามอาทิตย์
หลังจากที่เค้าบินกลับไปเรียนต่อได้ไม่กี่วัน
ผมกับน้องเค้ารู้จักกันผ่านการทำงานครับ อยุ่บ้านใกล้กันเลยไปรับไปส่งทุกวัน เป็นแบบนี้อยู่เกือบปี จนผมรู้สึกพิเศษกับน้องเค้าครับ จนก่อนช่วงน้องเค้าไปเรียนต่อ ผมก็ได้สารภาพความรู้สึกออกไป น้องเค้าก้ตอบรับนะครับ ใช้เวลาสามสี่เดือนน้องเค้าถึงยอมเป็นแฟนกับผมครับ ช่วงเวลานั้น ผมบินไปหา บินไปเยี่ยมน้องเค้านะครับ น้องเค้าเองก็บินกลับมาหา มาเจอกันเหมือนเราจะผลัดกันไปหา วีดีโอคอลกันทุกวัน แชทไม่มีขาดครับ ตลอดระยะเวลาที่คบกัน ผมว่าความรักที่เรามีให้กันมันน่ารักมากครับ
จนเค้าเรียนจบแล้วบินกลับมาน้องเค้าเริ่มสมัครเรียนอีกครับ คราวนี้ไปอีก 1 ปีครับ ผมก็โอเคนะครับ สองปีที่ผ่านมาเรายังผ่านมาได้เลยจะไปอีกปีเป็นอะไรไป จนวันที่น้องเค้าบินกลับไปเรียนอีกครั้ง ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ น้องเค้าเริ่มทำตัวห่างเหิน ลดน้อยลง
จนผ่านไปสองสามวันจากน้องเค้าบินไป ผมก็ถามนะครับว่าเป็นอะไร น้องเค้าตอบผมกลับมาว่าเราเลิกกันเถอะ
เลิกกันตอนที่เรายังรักกันอยู่ดีกว่า หนูไม่อยากหมดความรู้สึกแล้วค่อยเลิก ความรู้สึกมันลดน้อยลงแล้วอ่ะ
ผมช็อคครับ ช็อคมากพูดตามตรง วันนั้นผมงงไปทั้งวันเลย จนตอนค่ำผมก็โทรคุยแล้วเคลียร์ปรับทัศนคติกันใหม่ จนเราดีกัน น้องเค้าก็รู้สึกดีขึ้นความรู้สึกเพิ่มขึ้น แต่เวลาผ่านไปไม่นานครับผมรู้สึกเหมือนห่างออกไป
ผมเลยบอกกับน้องเค้าไปว่าเป็นแบบนี้พี่รุ้สึกไม่สำคัญกับหนูอีกแล้ว หนูมีอะไรก็ไม่ค่อยเล่าเหมือนก่อน ไม่เหมือนเดิมเลย เป็นแบบนี้พี่ว่าเราห่างๆกันไหม น้องเค้าก็ตอบทันทีนะครับว่า “อื้ม” เลิกก็ได้ ผมทั้งสับสนทั้งงงไปหมดเลย ว่าเค้าไม่อยากรั้งเราไว้บ้างหรอ ทำไม ผมยอมรับว่าผมไม่มั่นคงพอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมน้อยใจจริงๆ แต่เค้าไม่รั้งผมเลย ผมก็ได้แต่งง นั่งทบทวนแล้วผมก็รู้ว่าผมไม่อยากเสียเธอไป ผมรักเค้าจริงๆครับ จากวันนั้นผมขอโอกาสตามง้อ แต่น้องเค้าไม่เปิดใจเลยครับ บอกผมว่าหนูให้โอกาสนะ แต่ผมรู้สึกได้ว่าน้องเค้าปิดใจเลยครับ ผมพยายามมาสองอาทิตย์ครับ ไม่ดีขึ้นเลยน้องไม่ตอบแชท โทร ไม่รับ บอกว่าพิมพ์คุยเถอะ แต่เค้าไม่ค่อยตอบผมเลย
ผมเลยทิ้งแชทไว้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับความรักเราสองคน มันพังได้ขนาดนี้เลยหรอ
น้องเค้าพูดกับผมว่าตั้งแต่วันนั้นที่เราตกลงห่างกัน จนวันนี้หนูอยู่ได้ไม่คิดถึงพี่เลย จนตอนนี้หนูรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ที่รู้จักคนนึง แบบเหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน
ผมยังอยากง้อครับ อยากง้อมาก แต่ระยะทางเป็นอุปสรรค์ ที่เรียนใหม่ เพื่อนใหม่ ทุกอย่าเค้าใหม่หมด มันเลยง่ายสำหรับเค้าที่จะตัดใจ
จากใจผมนะครับ ผมคิดว่าน้องเค้าตัดผมทุกทางขนาดนี้ เค้าเองก็พยายามที่จะเลิกให้ได้ ผมคิดว่าน้องเค้าเองก็เจ็บพอสมควร พูดแรงๆกับผมเพื่อให้ผมตัดใจ (ผมไม่เข้าข้างตัวเอง แต่คนอื่นๆบอกว่าผมคิดเข้าข้างตัวเอง) แต่เอาจริงๆนะครับผมไม่อยากปล่อยมือน้องไป แบบนี้ถ้าผมบินไปหา จะช่วยให้เราคุยกันดีไหมครับ ผมจะจองตั๋วไปสุดสัปดาห์นี้แล้วครับทผมอยากทำให้ที่สุด ให้เค้าเห็นว่าเค้ามีค่าสำหรับผม ผมควรไปใช่ไหมครับ
หรือผมควรปล่อยไป ปล่อยน้องเค้าไป น้องเค้ากลับมาเมื่อไหร่ถ้าเรารักกันก็จะกลับมาเจอกันแน่ๆ
แต่ผมไม่อยากทิ้งเวลานานขนาดนั้น
ผมอยากรู้ความคิดเห็นขอหลายๆท่านนะครับ
แต่ 70-80% ตอนนี้ผมบินไปหาแน่ๆครับ