ขอบอกก่อนนะคะว่าจริงๆจะตั้งในกระทู้สนทนาแต่มันยุ่งยากเลยตั้งในกระทู้คำถามแทน

ชื่อกระทู้ดูอาจจะเข้าข้างตัวเองไปหน่อยแต่เราคิดชื่อกระทู้ไม่ออกแล้ว555กระทู้นี้คือกระทู้แรกของเราเลยนะชื่อที่พูดถึงในกระทู้นี้คือชื่อสมมุติหมดเลยนะคะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า....
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อเราเข้ามหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพโครตตื่นเต้นเลยเพื่อนใหม่สถานที่ใหม่อะไรใหม่ๆวันนี้เป็นวันแรกที่มีการรับน้องคือต้องบอกก่อนว่าเราเรียนทันตเพทย์แล้วตึกคณะของเรามันอยู่ลึกมากซึ่งต้องเดินผ่านคณะนิเทศ วิศวะ บริหารและสถาปัตย์ไปอีกเราก็เดินไปเลื่อยๆคะจนผ่านคณะวิศวะคือจริงๆก็จะเดินผ่านไปแต่เสียงดังของพวกรุ่นพี่เขาทำให้เราอยากยืนดูเพราะเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงกว่าเราจะเข้ารับน้องเราเลยยืนดูอยู่คะคาดว่าข้างหน้าเราจะเป็นลานเกียร์ขนาดใหญ่มาก พี่ที่พูดอยู่ไม่จำเป็นต้องใช้โทรโข่งเลยเพราะน้องๆเงียบกันหมดเห็นแต่ในหนังพอมายืนดูจริงๆโครตขนลุก
"น้องๆครับทำไมทำไม่พร้อมกัน!!!"
น่ากลัวเวอร์พวกรุ่นน้องที่นั่งกันอยู่นับร้อยก็นั่งเงียบก้มหน้าตามสภาพ
"เงยหน้าขึ้นครับ!บ้านพวกคุณไม่เคยสอนเรื่องมารยาทกันหรอครับเวลาคนอื่นพูดต้องเงยหน้าแล้วสบตาตั้งใจฟัง!"
มันจะมากไปป่าวเนี่ยยยคือเราขอบอกก่อนนะคะว่าเราเข้าใจระบบโซตัสดีแต่ถ้าเราเจอแบบนี้มันก็ไม่โอเคเหมือนกันตอนนี้พี่คนที่พูดอยู่ทำหน้าโครตอารมณ์เสียมากยอมรับนะคะพี่เขาค่อนข้างหล่อเลยทีเดียวแต่คนหล่อแล้วโหดแบบนี้ก็ขอผ่านคะ
"แล้วนั้นอะไรมาสายหรอครับ"
หะ!!!!!พี่เขาหันมาทางเราอ่ะคือคุยกับเราหรอ?
"คะ?"
ตรงที่เรายืนอยู่ไม่มีใครเลยคะเหมือนฟ้าเป็นใจถึงจะมีแต่เขาก็อยู่ห่างออกไปพอสมควร
"จะยืนรอให้พวกผมไปเชิญคุณหรอครับเดินมานี้!!"
จะตะโกนดังไปไหมเนี่ยยยยไอ้พี่ว้ากกบ้าคือฉันไม่ได้เรียนคณะนี้ไงก็แค่คนเดินผ่านมาตอนที่คนทั้งลานเกียร์หันมามองเรากันหมดเลยอายมากก>///<
"คือเรา..."
ยังไม่ทันที่เราจะได้พูดอะไรออกไป
"ผมไม่อนุญาติให้พูดครับ!"
เชี่ยยยยยยไรเนี่ยยยกูจะพูดก็ไม่ให้พูด(ขอใช้กูเถอะคะตรงนี้คืออารมณ์มันยังข้างอยู่)

-เดี๋ยวมาต่อนะ-