Review "เพื่อน..ที่ระลึก" ผิดคาด..แต่ไม่ถึงขั้นผิดหวัง

เพื่อนที่ระลึก / B-   (เปิดเผยเนื้อหาส่วนสำคัญและยาวมาก)



- ดีกว่า "ฝากไว้ในกายเธอ" แต่ไม่ดีเท่า "ลัดดาแลนด์"
- จุดที่ดีที่สุดของหนังคือตอนที่หนังเล่าเรื่อง "วิกฤตต้มยำกุ้ง ปี 40" คือลงตัวแทบทุกอย่าง พาร์ทเพื่อน พาร์ทครอบครัว และสะเทือนอารมณ์เป็นอย่างมากกับฉากที่พ่อบุ๋มที่เสียสติในร้านอาหาร
- จุดที่ดีรองจากนั้นคือ "น้องลิลลี่ The Face" น่ารักมาก
- หนังเล่นกับสัญลักษณ์เยอะพอสมควร (ต้องติ่ง GDH จริงๆ ถึงจะรู้) เช่น  นามสกุลของอิ๊บและแทน (ต่อ ธนภพ ในฝากไว้ฯ) ใช้นามสกุลเดียวกัน / Cameo ของนักแสดงท่านนึง ที่มาเล่นหนังของจิมทุกเรื่อง ในเรื่องนี้ก็รับบทเป็นตำรวจ
- หนังใช้ตัวละครสิ้นเปลืองมาก ทิ้งๆขว้างๆ เช่น พ่อแม่อิ๊บ ถูกเขียนบทให้ตายก่อนปี 60 สามีบุ๋มที่มาเพียงรูปถ่ายแล้วบอกผ่านปากบุ๋มว่าเสียไปนานแล้ว
- สกอร์หนังเพราะมาก (Hualampong Riddim) สมกับที่ทำให้กับ GDH หลายๆเร่ือง ช่วยทำให้อินกับหนังมากขึ้น
- ท้ายเรื่องยืดจนเกินไป จนต้องมองนาฬิกาหลายรอบ คือหนังจะตัดจบตั้งแต่ตึกแล้วไปที่ฉากสุดท้ายที่แม่ลูกคุยกันก็ได้ แต่ยังอาลัยอาวรณ์กับตึก สั่งเสีย ซึ่งไม่ค่อยจำเป็นเลย
- หนังเก็บรายละเอียดดีขึ้นหลังจากพลาดมหันต์ใน ฝากไว้..ในกายเธอ เช่น พร็อบในฉาก (ภาพถ่าย, ตู้โทรศัพท์, บัตรโทรศัพท์, เพจเจอร์, ป้ายหน้าโรงภาพยนตร์สกาล่าที่ฉายภาพยนตร์ Scream ของ Wes Craven)
- ฉากต้นเรื่องจะมีการใช้ภาพเหตุการณ์จริง จากเหตุการณ์ต้มยำกุ้งมาใช้ด้วย ซึ่งดูเรียล ทำให้หนังน่าเชื่อถือมากขึ้น และชวนสลดและหดหู่ในคราวเดียวกัน
- บทพูดบางช่วงดูไม่เป็นธรรมชาติ โดยเฉพาะตอนที่บุ๋มคุยกับม่อนที่เป็นเด็ก ซึ่งจากบทสนทนาแล้ว ควรจะเป็นผู้ใหญ่พูดกันมากกว่า เช่น
บุ๋มพูดกับม่อน: ที่จริงฉันจะไม่ได้ไล่ครอบครัวเธอออกจากงานหรอก
(ถ้าแก้เป็น "ที่จริงน้าก็ไม่อยากจะไล่ครอบครัวหนูออกจากงานหรอกนะ) มันจะดูเป็นธรรมชาติมากกว่า
- หนังวกวนไปมาท้ายเรื่อง หนังไปที่ตึก (แม่ลูก) - หนังตัดไปที่โรงพยาบาล - กลับมาที่ตึก (เพื่อน) - กลับมาบ้าน (แม่ลูก)
- พาร์ทดรามาบางช่วงล้นเกินไป ไม่สมูทเหมือนลัดดาแลนด์ เรื่องนั้นน้ำตาไหลออกมาเลย
- ฉากที่บุ๋มสติแตก (ตั้งแต่ที่ลานจอดรถ - บ้านแม่อิ๊บ) ทั้งบี น้ำทิพย์ และคุณเดือนเต็ม สาลิตุล เล่นดีมาก (คนหลังชอบตั้งแต่เล่นลัดดาแลนด์แล้ว)
- โดยรวมนั้นดูสนุก ไม่เสียดายค่าตั๋ว และ ถ้าจะดูในโรงก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่ส่วนตัวคิดว่า คงได้อรรถรสมากกว่านั่งดู DVD ที่บ้านแน่ๆ
- CG เรื่องนี้ดีมาก ให้ (4 เต็ม 5)
- งานภาพเป็นส่วนนึงที่ดีในเรื่องนี้ โดยเฉพาะ ภาพจากโดรน และภาพที่เล่นกับแสง เงาสลัวๆ
- บทภาพยนตร์นั้นอยู่ในระดับกลางๆ แต่ผิดฟอร์มหนังหนังของจิมไปนิดนึง สิ่งที่พบในเรื่องนี้คือ ความไม่สมเหตุสมผล และ
- จังหวะนรก ยังคงพบได้กับเรื่องนี้ คือกำลังเดินเรื่องซึ้งแต่มีจังหวะตลกที่ไม่ได้ตั้งใจ เช่น ฉากที่บุ๋มเห็นการ์ดวันเกิดที่เขียนถึงแม่ตัวเอง อยู่ๆเบลก็ตื่นจากภวังค์และพูดว่า "แม่ แกมัดหนูหน่อย ปวดฉี่" / หรือฉากที่เบลร้องเพลง "1-2-3 ปลาฉลามขึ้นบกฯ" บนเตียงขณะถูกมัด ส่วนตัวคิดว่าตลกมากกว่าลุ้นเอาใจช่วยนะ
- ส่วนตัวคิดว่าหนังไม่ได้แย่ และก็ไม่ได้ดีเกินไป แต่คนดูบางส่วนคงผิดคาดที่หนังไม่ได้เดินเรื่องแบบหักมุม (ฝากไว้ฯ ก็ไม่ได้หักมุมนะ) เดินเรื่องเป็นเส้นตรง งานกำกับเรื่องหน้ายังคงอยากเห็นจิมทำหนังหักมุมเหมือนเดิม
- สุดท้ายนี้อยากบอกว่า "อยากกระโดดถีบหน้าลูกชายที่อยู่กับแม่อิ๊บมากๆ" มั่นหน้าเหลือเกินนน!!!

คะแนน 7/10 | B-

พูดคุยหรือติดตามเรื่องหนังต่อได้ที่
https://www.facebook.com/Jubphitnang


แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่