ผมนั่งดูข่าวของนายพุทธ อัมรินทร์ มีข่าวเด็กบอกว่า ไม่กลัว คสช. ผมว่าไม่ต้องกลัวหรอก แต่เด็กเขารู้ไหมว่า ประชาธิปไตย คืออะไร
อันนี้ นักข่าวไม่ถาม หากถามว่าน้องที่ต่อต้าน คสช. เขาเข้าใจคำว่าประชาธิปไตยอย่างไร มุมไหน ก็คงดีมากๆ
แต่ถามน้องๆ ไปว่า ไม่กลัว คสช.เหรอ บางที คำถามแบบนี้ เหมือนนักข่าวเด็กมากๆ
ผมนะอยากรู้ว่า คนไทยส่วนใหญ่ หรือเด็กๆ ที่ทำป้ายเดินขบวนต่อต้าน คสช. พวกเขาเข้าใจความหมายอันแท้จริงของคำว่า ประชาธิปไตย มากน้อยแค่ไหน
.
คำว่าประชาธิปไตย หมายถึง อำนาจอธิปไตยเป็นใครกันนะ ของคนที่ชนะการเลือกตั้งเหรอ แล้วประชาชนละ ที่เขาอยู่ในประเทศ เขาต้องปกป้องคนที่เขาเลือกเหรอ ผิดถูกดีชั่ว ก็ไม่ต้องสนใจเหรอ
.
บางที การที่เราไม่สามารถมองความจริงได้ ก็น่ากลัวในโลกประชาธิปไตย เพราะเราใช้การเลือกตั้งเป็นตัวตัดสิน หากเราหลอกให้ประชาชนเชื่อในข่าว ในกระแส จนนำมาสู่การเลือกตั้งคนที่ไม่ได้ทำเพื่อประชาชน และพาลทำให้ประชาชนแบ่งฝักแบ่งฝ่าย มันก็เป็นประชาธิปไตย ที่กลายไปสู่การเป็นคณาธิปไตยไปในที่สุด
.
พอมาถึงจุดนี้ การเป็นนักข่าวของนายพุทธ สำหรับผม ดูเหมือนกับการเป็นบ่างช่างยุมากกว่า การทำให้ข่าวมีความกระจ่าง และสังเคราะห์มุมมองของปัญหา ในช่วง 10 กว่าปีที่แล้ว ที่เราคลั่งประชาธิปไตย จนมีสื่อเทียมออกมาโจมตีสถาบันฯ ทำให้คนไทยทะเลาะกันเข่นฆ่ากัน เศรษฐกิจโตไปในทิศทางก่อการร้าย การจราจล แต่ไม่โตไปในทางสร้างสรรค์เลย กลับไม่มีนักข่าวกล้าออกมาทำหน้าที่สื่อสารต่อมวลชนอย่างมีความรับผิดชอบเลยสักคน
.
บางที คนอย่างพวกผม จะไปพูดอะไรได้ เพราะนักประชาธิปไตย เขาถวิลหา แค่การเลือกตั้ง ไม่ได้ถวิลหาคุณภาพชีวิตของประชาชน เสรีภาพที่ไม่ตกอยู่ในอบายมุข อิสระที่ไม่เป็นทาสนายทุน เป็นนักอนุรักษ์พิทักษ์ธรรมชาติ เพื่อบริหารจัดการแหล่งน้ำไปด้วยกันทั้งระบบ แต่ในความจริง ผมนะหลอนกับคำว่าประชาธิปไตยแบบเลือกตั้งมากๆ เพราะเหมือนใช้ห้องคูหามาฟอกตัว และสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับนักการเมือง มันยุติธรรมแล้วเหรอ ที่บอกว่า การเข้ามาของคสช. นั้นผิด
.
ผมว่าหากผิด ต่อไปผมขอให้ออกกฏหมายเลยว่า จะเป็นจะตายจะถูกจะผิด หากข้าราชการทำตามคำสั่งนักการเมือง ถือว่าพ้นผิด ทุจริตได้ตามคำสั่ง กฏหมายห้ามเอาผิด เพราะ ไม่อย่างนั้น ความดีความชั่วความถูกความผิด มันจะทำให้คนใต้บังคับบัญชาต้องร้อนๆ หนาวๆ แต่ประชาชนกลับไม่สน และทิ้งข้าราชการไว้ข้างหลัง มาเสมอๆ ทำให้ข้าราชการที่ฉลาดหน่อย ก็ซบตักนักการเมือง หวังได้ประโยชน์ส่วนตน มากกว่าการทำหน้าที่ข้าราชการตามอุดมคติ ที่เราเคยเข้าใจ จนสุดท้าย มุมหนี่งก็ทำให้คิดไปว่าข้าราชการ - นักการเมือง เหมือนเป็นพวกเดียวกัน นักการเมืองพลาด ข้าราชการก็เข้ามายึดอำนาจ บอกตรงๆ ว่าทำไม นักการเมือง - ข้าราชการ นี่ไม่ใช่ประชาชนเหรอ เมื่อไม่ต้องการเห็นการยึดอำนาจ ทำไมประชาชนทุกคนจึงไม่รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ทำไมแบ่งเหลือง แบ่งแดง บ้าบอคอแตกอะไรกันนักหนา ทั้งๆ ที่ผลประโยชน์ของประชาชนนั้น มันควรเป็นไปเพื่อประชาชนทุกคน ไม่ใช่ข้าราชการ - นักการเมือง เพียงแต่ ข้าราชการ - นักการเมือง เขาทำหน้าที่ในส่วนที่สำคัญ และมีผลต่อคุณภาพชีวิตของประชาชนเพื่อนร่วมชาติ และที่น่าตกใจก็คือ
-เขาเลือกตั้ง ได้คนที่ไม่ต้องรู้จักระบบราชการ เหมือนเข้ามาทำหน้าที่ทำลายระบบราชการไปเลยด้วยซ้ำอยากจะเขียนอะไร ทำอะไรก็ทำ แถมมีประชาชนกลุ่มตน พวกตนที่ให้การสนับสนุน เป็นเกาะกำบังอีก แล้วแบบนี้เหรอจะเรียกว่าประเทศไทยของเราไม่น่ากลัว
-เรื่องเศรษฐกิจตกต่ำ ผมละอยากให้มีคนมาอธิบายเรื่องเศรษฐกิจหน่อย ทำไมเราต้องเอาคำว่าเศรษฐกิจมาเกี่ยวพันกับเงิน ทั้งๆ ที่เงินเป็นหน่วยเล็กมาๆ ในระบบเศรษฐกิจ คำว่าเศรษฐกิจมันเป็นเรื่อง อุปสงค์ อุปทาน เงินนะแถมจะไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดเลย การทำให้อุปสงค์ อุปทาน สมดุลย์ นั้น เป็นเรื่องสำคัญ แต่หากเราเอาเงิน หรือ กำไรมาคิด นี่ไม่ใช่เรื่องเศรษฐกิจแล้ว มันเป็นเรื่องการแสวงหากำไร การแสวงหารายได้ ปัญหาคนว่างงาน คนตกงาน การไม่ตอบโจทย์ของนักธุรกิจ นายทุน ซึ่ง ปัจจุบัน เราคงทราบแล้วว่า
* หนี้สินที่พัวพันกันมาหลายสิบปี กับประชากรหลายสิบล้านคน
* เทรนเด็กนักเรียน นักศึกษา มีเพศสัมพันธุ์กันอย่างเสรี
* สภาพสังคมที่มีแต่ปัญหาครอบครัว และการเสื่อมถอยในการวางแผนครอบครัว
* หลักสูตรการศึกษาไทย ไม่ตอบโจทย์ในการพึ่งตนเอง
* สังคมโลกยังยึดติดระบบทุนนิยม และเชื่อว่า ระบบทุนนิยม คือ สิ่งที่อยู่คู่กับประชาธิปไตย เป็นเหมือนของที่เกื่อกูลกัน หากระบบทุนนิยมมีปัญหา ระบบเศรษฐกิจ การเงิน ของประชาชนก็มีปัญหา และหากประชาธิไตยมีปัญหา ระบบทุนนิยมก็มีปัญหาตามไปด้วย
.
ดังนั้น หากจะให้ข่าวการเดินขบวนถือป้ายต่อต้านคสช. ของเด็กนักเรียน นั้น เป็นแสงสว่างให้กับสังคมมากกว่า การเสนอข่าวแบบกระทบการเมือง สร้างเสรีภาพสื่อ แต่ลืมไปว่า หากบ้านเมืองเกิดจราจลอีก จากคำว่าประชาธิปไตยที่ถวิลหาการเลือกตั้ง แต่ขาดจิตสำนักประชาธิปไตยแล้ว ใครจะกล้าเข้ามาแก้ไขปัญหาวิกฤติเหล่านั้น หรือจะเป็นไทยเลือกนายไปจนตายแต่ก็ไม่สามารถได้พบแสงสว่างประชาธิปไตยเลยสักชาติกันแน่
ดูข่าว พุทธ อัมรินทร์ เกิดคำถามว่า เด็กๆ ถือป้ายออกมาต่อต้าน คสช. จริงเหรอ?
อันนี้ นักข่าวไม่ถาม หากถามว่าน้องที่ต่อต้าน คสช. เขาเข้าใจคำว่าประชาธิปไตยอย่างไร มุมไหน ก็คงดีมากๆ
แต่ถามน้องๆ ไปว่า ไม่กลัว คสช.เหรอ บางที คำถามแบบนี้ เหมือนนักข่าวเด็กมากๆ
ผมนะอยากรู้ว่า คนไทยส่วนใหญ่ หรือเด็กๆ ที่ทำป้ายเดินขบวนต่อต้าน คสช. พวกเขาเข้าใจความหมายอันแท้จริงของคำว่า ประชาธิปไตย มากน้อยแค่ไหน
.
คำว่าประชาธิปไตย หมายถึง อำนาจอธิปไตยเป็นใครกันนะ ของคนที่ชนะการเลือกตั้งเหรอ แล้วประชาชนละ ที่เขาอยู่ในประเทศ เขาต้องปกป้องคนที่เขาเลือกเหรอ ผิดถูกดีชั่ว ก็ไม่ต้องสนใจเหรอ
.
บางที การที่เราไม่สามารถมองความจริงได้ ก็น่ากลัวในโลกประชาธิปไตย เพราะเราใช้การเลือกตั้งเป็นตัวตัดสิน หากเราหลอกให้ประชาชนเชื่อในข่าว ในกระแส จนนำมาสู่การเลือกตั้งคนที่ไม่ได้ทำเพื่อประชาชน และพาลทำให้ประชาชนแบ่งฝักแบ่งฝ่าย มันก็เป็นประชาธิปไตย ที่กลายไปสู่การเป็นคณาธิปไตยไปในที่สุด
.
พอมาถึงจุดนี้ การเป็นนักข่าวของนายพุทธ สำหรับผม ดูเหมือนกับการเป็นบ่างช่างยุมากกว่า การทำให้ข่าวมีความกระจ่าง และสังเคราะห์มุมมองของปัญหา ในช่วง 10 กว่าปีที่แล้ว ที่เราคลั่งประชาธิปไตย จนมีสื่อเทียมออกมาโจมตีสถาบันฯ ทำให้คนไทยทะเลาะกันเข่นฆ่ากัน เศรษฐกิจโตไปในทิศทางก่อการร้าย การจราจล แต่ไม่โตไปในทางสร้างสรรค์เลย กลับไม่มีนักข่าวกล้าออกมาทำหน้าที่สื่อสารต่อมวลชนอย่างมีความรับผิดชอบเลยสักคน
.
บางที คนอย่างพวกผม จะไปพูดอะไรได้ เพราะนักประชาธิปไตย เขาถวิลหา แค่การเลือกตั้ง ไม่ได้ถวิลหาคุณภาพชีวิตของประชาชน เสรีภาพที่ไม่ตกอยู่ในอบายมุข อิสระที่ไม่เป็นทาสนายทุน เป็นนักอนุรักษ์พิทักษ์ธรรมชาติ เพื่อบริหารจัดการแหล่งน้ำไปด้วยกันทั้งระบบ แต่ในความจริง ผมนะหลอนกับคำว่าประชาธิปไตยแบบเลือกตั้งมากๆ เพราะเหมือนใช้ห้องคูหามาฟอกตัว และสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับนักการเมือง มันยุติธรรมแล้วเหรอ ที่บอกว่า การเข้ามาของคสช. นั้นผิด
.
ผมว่าหากผิด ต่อไปผมขอให้ออกกฏหมายเลยว่า จะเป็นจะตายจะถูกจะผิด หากข้าราชการทำตามคำสั่งนักการเมือง ถือว่าพ้นผิด ทุจริตได้ตามคำสั่ง กฏหมายห้ามเอาผิด เพราะ ไม่อย่างนั้น ความดีความชั่วความถูกความผิด มันจะทำให้คนใต้บังคับบัญชาต้องร้อนๆ หนาวๆ แต่ประชาชนกลับไม่สน และทิ้งข้าราชการไว้ข้างหลัง มาเสมอๆ ทำให้ข้าราชการที่ฉลาดหน่อย ก็ซบตักนักการเมือง หวังได้ประโยชน์ส่วนตน มากกว่าการทำหน้าที่ข้าราชการตามอุดมคติ ที่เราเคยเข้าใจ จนสุดท้าย มุมหนี่งก็ทำให้คิดไปว่าข้าราชการ - นักการเมือง เหมือนเป็นพวกเดียวกัน นักการเมืองพลาด ข้าราชการก็เข้ามายึดอำนาจ บอกตรงๆ ว่าทำไม นักการเมือง - ข้าราชการ นี่ไม่ใช่ประชาชนเหรอ เมื่อไม่ต้องการเห็นการยึดอำนาจ ทำไมประชาชนทุกคนจึงไม่รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ทำไมแบ่งเหลือง แบ่งแดง บ้าบอคอแตกอะไรกันนักหนา ทั้งๆ ที่ผลประโยชน์ของประชาชนนั้น มันควรเป็นไปเพื่อประชาชนทุกคน ไม่ใช่ข้าราชการ - นักการเมือง เพียงแต่ ข้าราชการ - นักการเมือง เขาทำหน้าที่ในส่วนที่สำคัญ และมีผลต่อคุณภาพชีวิตของประชาชนเพื่อนร่วมชาติ และที่น่าตกใจก็คือ
-เขาเลือกตั้ง ได้คนที่ไม่ต้องรู้จักระบบราชการ เหมือนเข้ามาทำหน้าที่ทำลายระบบราชการไปเลยด้วยซ้ำอยากจะเขียนอะไร ทำอะไรก็ทำ แถมมีประชาชนกลุ่มตน พวกตนที่ให้การสนับสนุน เป็นเกาะกำบังอีก แล้วแบบนี้เหรอจะเรียกว่าประเทศไทยของเราไม่น่ากลัว
-เรื่องเศรษฐกิจตกต่ำ ผมละอยากให้มีคนมาอธิบายเรื่องเศรษฐกิจหน่อย ทำไมเราต้องเอาคำว่าเศรษฐกิจมาเกี่ยวพันกับเงิน ทั้งๆ ที่เงินเป็นหน่วยเล็กมาๆ ในระบบเศรษฐกิจ คำว่าเศรษฐกิจมันเป็นเรื่อง อุปสงค์ อุปทาน เงินนะแถมจะไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดเลย การทำให้อุปสงค์ อุปทาน สมดุลย์ นั้น เป็นเรื่องสำคัญ แต่หากเราเอาเงิน หรือ กำไรมาคิด นี่ไม่ใช่เรื่องเศรษฐกิจแล้ว มันเป็นเรื่องการแสวงหากำไร การแสวงหารายได้ ปัญหาคนว่างงาน คนตกงาน การไม่ตอบโจทย์ของนักธุรกิจ นายทุน ซึ่ง ปัจจุบัน เราคงทราบแล้วว่า
* หนี้สินที่พัวพันกันมาหลายสิบปี กับประชากรหลายสิบล้านคน
* เทรนเด็กนักเรียน นักศึกษา มีเพศสัมพันธุ์กันอย่างเสรี
* สภาพสังคมที่มีแต่ปัญหาครอบครัว และการเสื่อมถอยในการวางแผนครอบครัว
* หลักสูตรการศึกษาไทย ไม่ตอบโจทย์ในการพึ่งตนเอง
* สังคมโลกยังยึดติดระบบทุนนิยม และเชื่อว่า ระบบทุนนิยม คือ สิ่งที่อยู่คู่กับประชาธิปไตย เป็นเหมือนของที่เกื่อกูลกัน หากระบบทุนนิยมมีปัญหา ระบบเศรษฐกิจ การเงิน ของประชาชนก็มีปัญหา และหากประชาธิไตยมีปัญหา ระบบทุนนิยมก็มีปัญหาตามไปด้วย
.
ดังนั้น หากจะให้ข่าวการเดินขบวนถือป้ายต่อต้านคสช. ของเด็กนักเรียน นั้น เป็นแสงสว่างให้กับสังคมมากกว่า การเสนอข่าวแบบกระทบการเมือง สร้างเสรีภาพสื่อ แต่ลืมไปว่า หากบ้านเมืองเกิดจราจลอีก จากคำว่าประชาธิปไตยที่ถวิลหาการเลือกตั้ง แต่ขาดจิตสำนักประชาธิปไตยแล้ว ใครจะกล้าเข้ามาแก้ไขปัญหาวิกฤติเหล่านั้น หรือจะเป็นไทยเลือกนายไปจนตายแต่ก็ไม่สามารถได้พบแสงสว่างประชาธิปไตยเลยสักชาติกันแน่