ไม่รู้ว่าพี่คิดยังไงกันแน่...

เรารู้จักกับพี่แกผ่านเยล เราได้ไลน์พี่แกมาเราคุยกับพี่แกในทุกๆวัน แต่ในทุกๆวันนั้นเราไม่ค่อยได้คุยกันมากส่วนใหญ่ก็คุยนิดเดียวบอกมอนิ่ง ฝันดี บอกว่าไปไหน วันนี้เป็นไง เวลาเราจะสอบอ่านหนังสือพี่แกก็บอกตั้งใจอ่านพอบอกว่าขี้เกีย๗พี่แกก็บ่น มันเป็นความรู้สึกที่โคตรมีความสุขอ่ะ พี่แกเป็นคนแรกเลยที่เวลาเราส่งสติ๊กเกอร์ไปแต่ก็ตอบกลับมาทุกครั้งไม่ได้อ่านไปเฉยๆ แล้วช่วงนี้พี่แกสอบไม่ค่อยเล่นไลน์ พี่แกก็เงียบไปอ่านไม่ตอบ กลัว......กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนทุกครั้งที่เคยเจอมากับคนอื่นๆ สุขที่เราและเจ็บที่เราฝ่ายเดียว ไม่รู้ว่าที่พี่ตอบมาเพราะว่าอยากคุยหรือแค่มารยาทในการตอบเท่านั้น สถานะไหนก็ไม่รู้คนคุยก็ไม่กล้าใช้ น้อยใจแค่ไหนก็แสดงออกไม่ได้ ควรทำไงดีกลับความรู้สึกแบบนี้