วันนี้ขอมาเล่าความสุขที่ผมได้จากการเล่นพันทิป

มันเริ่มต้นด้วยการที่ผมมีเวลาว่างๆตอนกลางคืน เลยเริ่มตั้งกระทู้ให้คนอื่นๆได้มาระบายมาเล่าสิ่งที่เก็บอยู่ในใจ ให้รู้สึกได้ปลดปล่อย

ผมก็ไม่ได้เป็นที่ปรึกษาอะไรมากมาย ส่วนใหญ่รับฟังมากกว่า

ผมก็ทำมาได้สัก 1-2  เดือน เอาจริงไม่ได้หวังว่าจะเจอใคร หรือ จะจีบใครนะ ทำแบบทำอะไรโง่ๆค่าเวลา

จนมีวันหนึ่งก็มีข้อความหลังไมค์มา ถามว่า จขกท หายเหงาไหม ?

พอผมเห็นข้อความ สิ่งที่ผมทำคือ ผมไปหาข้อมูลเค้าก่อนเลย  ต้องยอมรับว่า มีคนทักหลังไมค์ช่วงที่ผมทำกระทู้หลายคน ส่วนใหญ่มาปรึกษา

คราวนี้ผมขอเรียกว่าโชคของผม ผมก็ไปเจอ ID line ของเค้า
ก็ไม่รอช้าที่จะแอด line

ออกตัวก่อนว่าตอนนั้นไม่ได้คิดจีบเลยนะ  คือว่าอยากมีเพื่อนคุยเฉยๆ  ไปๆมาๆ เราก็คุยกัน ตอนแรกคุยเรื่องแฟนเก่าของเค้า ก็แบบเล่าเรื่องเก่าๆ ของกันและกันฟัง จนมีจังหวะหนึ่งที่เรา 2 คนรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรที่คล้ายๆกัน  หลังจกนั้นก็คุยกันทุกวัน ช่วงแรกๆคุยกันแบบคนรู้จัก  หลังๆมามันก็ไม่เหมือนคนคุยกันอย่างเดียว เพราะมีความเป็นห่วงเข้ามา

แต่ตอนนั้นเอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดกับเรายังไงนะ เดาไม่ออก

แต่ผมก็หยอดทุกวัน หยอดไปเขินไป เค้าคือ ผญ.คนแรกเลยมั้งที่ผมกล้าหยอด    หยอดเป็นกระปุกออมสินเลยละ

จนมาถึงจุดๆหนึ่งที่ผมสับสน ผมอาจจะเป็นซื่อบื่อก็ได้  ผมก็เลยถามว่าที่ผ่านมานี่เราเป็นอะไรกัน....

เค้าก็บอกว่าก็ที่ทำมายังไม่รู้อีกเหรอ  เราก็ไม่แน่ใจนี่เนอะ ก็อยากชัดเจน   ผมก็เลยบอกว่างั้น เราคบกันนะ   หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกเวลาจริงๆ คุยบ่อยมากๆ เช้า กลางวัน เย็น กลางคืน  

แต่จะบอกว่าตอนนั้นยังไม่เคยเจอกันนะ  ผมก็เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไรเยอะ  50/50

ผมก็เลยคิดว่าถ้าเราคบกันก็ต้องหาทางไปหาเค้าสักครั้ง  ผมเป็นคนที่เวลาอยากให้ใครเค้ารักตัวเราก็อยากให้เค้าเห็นตัวตนเราจริงๆ การไปเจอหน้ามันเป็นเรื่องดีๆ

ครั้งแรกผมแอบไปไม่บอก ผมรู้ว่าเค้าต้องไปออกกำลังกาย
วันนั่นก็เลยขี่มอไซต์จาก กทม ไป ชลบุรี  ก็ไม่ไกล 70 กว่าโล
จะไปก็ไม่บอกเค้า สุดท้ายแห้วจร้า  เค้าดันไม่ไปออกกำลังกายสุดท้ายผมก็เลยไม่เจอเค้า
วันนั่นเลยไปฟรี ....น่าเศร้า...จริงๆ

หลังจากนั้นก็หลายอาทิตย์ ผมก็เลยนัดเค้าไปหาเค้าอีก รอบนี้ก็ขี่มอไซต์ไป นัดไว้สะดิบดี พอตอนเช้าก็ดูเชิงว่าผมจะไม่ได้ไป ก็เศร้าสิ ไปๆมาๆไม่รู้คิดไง  11 โมงก็ออกจาก กทม- ไปชลบุรี ไปจนถึง ก็ยังไม่บอกเค้านะ จนขี่รถไปเจอรถเค้าจอดติดไฟแดงอยู่ ก็เลยถ่ายรูปรถเค้าไปให้เค้าดู   โดนบ่นก่อนเลยจร้าาา มาไม่บอก

หลังจากนั้นผมก็เจอเค้าครั้งแรก เอาจริงๆก็เขินๆกันนิดหน่อย
ก็นั่งรถเค้า แล้วเค้าก็พานั่งรถเล่นไปอ่างเก็บน้ำบางพระ พาแวะดูนู้นดูนี้

แต่ผมก็ไม่ค่อยห่วงที่เที่ยวหรอก เพราะ ชลบุรี ผมมาบ่อย

แล้วเราก็ได้คุยกัน จากนั้นเค้าก็ขอกอด เราก็เขินๆทำตัวเข้มๆ เพราะไม่เคยกอดใครเลยจริงๆ   ก็เข้มๆสักพักเค้าก็เอาหัวมาหนุนแขนเรา อ้อนๆอะ

สำหรับผู้ชายอย่างผมที่ไม่เคยคบใครมา ก็ต้องบอกเลยว่าเป็นช่วงที่รู้สึกว่ามีความสุข  ยิ่งทำให้ผมรู้สึกรักเค้ามากขึ้นจากเดิมที่เคยคุยกันใน line 50/50 เป็น 100
แต่นั้นคือ โมเมนต์ที่อาจจะดูธรรมดาสำหรับหลายๆคนแต่ สำหรับคนที่ไม่เคยมีคู่นะ อาจจะรู้สึกพิเศษ
แล้วผมก็กลับ แต่รอบนี้ผมหอบความสุขกลับไปด้วย

รอบ 3 ผมนั่งรถตู้ไปแทน เค้าเป็นห่วงไม่อยากให้ขี่มอไซต์ไป

รอบนี้เราไปเที่ยวเกาะสีชัง   เราก็นั่งเรือไประหว่างทางเค้าก็ไม่ลืมที่จะนอนสบไหล่  (นอนได้นอนดีจริง) แล้วเราก็เที่ยวตามแผนที่โดยการเช่า มอไซต์ที่เกาะเที่ยว แล้วเราก็ไปขึ้นเขาไปไหว้พระ ช่วงที่เดินขึ้นเขา นั่นก็คือครั้งแรกที่เราจับมือกัน
มันดูตลกๆกับคนที่เคยทำ แต่ถ้าคนที่ไม่เคยทำมันก็คือเรื่องดีๆ
วันนั้นเรียกว่าเราอยู่ด้วยกันทั้งวัน แล้วเค้าก็มาส่งผมขึ้นรถกลับ
นั่นคือวันที่ผมกลับแล้วโครตคิดถึงเค้าเลย แบบเคยรักใครแล้วไม่อยากไปจากเค้าไหม มันเป็นแบบนั้นแหละ

ผมเคยคิดว่าผมรักใครก็พอ แต่นี่เค้าก็รักในตัวผม มันทำให้ตัวผมยิ่งรักเค้ามากกว่าเดิม

คนส่วนใหญ่บอกผู้ชายจาก 100 ถึง 0  สำหรับผม มีแต่รักเค้าเพิ่มไปเลื่อยๆไม่ลดลง  รักที่เค้าทำให้เราทุกอย่าง เค้าคือคนที่ผมต้องวิ่งตาม ไม่ต้องเดินหา เค้าคือคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วเดินมาเจอกัน

คิดถึงเค้าจริงๆ แล้วรักเค้ามากๆ เค้าคือความสุขครึ่งหนึ่งของชีวิตก็ว่าได้

มันจะดีกว่านี้ถ้าเราจะมีโอกาสอยู่ด้วยกัน แต่ต้องเป็นผมที่ไปหาเค้า

เค้าทำให้ผมรู้ว่า ชลบุรี คือจังหวัดที่ผมอยากไปอยู่