ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ฉันรู้สึกว่า “เธอ” กลับมาทีนี่อีกครั้ง และอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลา รู้ตัวอีกทีฉันก็เคยชินไปแล้ว เหมือนตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ผ้าเช็ดตัวของเธอที่เก็บไว้ในตู้อย่างดีจู่ๆก็ถูกนำมาตากอยู่ราวตากผ้าริมระเบียงของห้องพัก แรกๆฉันตกใจและกลัวมาก เพราะนอกจากฉันแล้วในห้องนี้ก็ไม่มีใครอีก และฉันก็มั่นใจมากๆว่าฉันไม่ได้หยิบของๆเธอออกมาใช้อย่างแน่นอน นอกจากผ้าเช็ดตัวแล้ว เสื้อผ้าตัวเก่งของเธอก็เช่นกัน ในขณะที่ฉันกำลังจะนำผ้าไปซักที่ชั้นล่างของหอพัก ฉันก็พบว่าเสื้อสีชมพูลายทางสีขาวตัวเก่งของเธอก็อยู่รวมในกองผ้าด้วย ฉันเพ่งมองมันอย่างละเอียดว่าไม่ได้จำผิดแน่นอน ใช่เธอจริงๆสินะ...เธอกลับมาแล้ว
เพื่อนรักของฉัน.... บัว
-1-
“น้ำ”
เสียงใสๆที่คุ้นเคยของเพื่อนรักที่เรียกเธอขณะที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างให้หันกลับมาสนใจครูที่เรียกให้ตอบคำถาม น้ำหันมาอย่างตกใจ เพื่อนๆในห้องต่างมองเธอเป็นตาเดียว เมื่อเธอหันไปทางกระดานดำก็พบว่ามันเป็นโจทย์เลขซึ่งเป็นสิ่งที่เธอเกลียดมาก ตั้งแต่ม.1 ยันม. 5 เธอสอบตกวิชานี้จนเป็นเรื่องปกติ เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทิ่มแขนเธอที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆ เมื่อก้มลงมองก็พบว่ามันคือโพยคำตอบที่บัวเพื่อนของเธอเขียนให้
“รีบตอบ เดี๋ยววิไลก็กริ้วหรอก”
บัวพูดติดตลกตามสไตล์ของเธอ น้ำยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมาตอบอย่างมั่นใจ
เสียงออดดังเป็นสัญญาณว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว หญิงสาวในโรงเรียนหญิงล้วนแห่งนี้ต่างก็รีบกุลีกุจอเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน บ้างก็ไปเที่ยวกับเพื่อนต่อตามประสาวัยรุ่นวัยแตกเนื้อสาว ส่วนบัวกับน้ำก็กำลังเตรียมตัวไปเรียนกวดวิชาต่อ
“รีบไปกันเถอะบัวเดี๋ยวรถติดไปเรียนไม่ทัน ได้นั่งเรียนกับทีวีฉันไม่เอาหรอกนะ”
น้ำพูดในขณะที่หาหนังสือที่ต้องใช้เรียนกวดวิชาใส่กระเป๋า แต่เธอก็หาไม่เจอ
“บัวฉันว่าฉันลืมหนังสือไว้ที่บ้านแน่ๆเลยอะ ทำไงดี”
“ใจเย็นๆก่อนสิน้ำ จะรนไปทำไม ก็ดูกับเราก็ได้นี่”
บัวตอบในขณะที่กำลังคุกเข่ามัดผมอยู่หน้ากระจกพกพาอันเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเรียน
“ถ้าดูด้วยกันแล้วจะเรียนรู้เรื่องเหรอ ฉันไม่ได้สมองดีอย่างเธอหรอกนะ”
“พูดอะไรไปเรื่อย.. นี่ดูสิฉันมัดผมสวยไหม”
บัวโชว์ผมเปียที่เพิ่งถักเสร็จ มันเป็นเปียแบบผิดระเบียบที่โรงเรียนไม่อนุญาตให้มัด เปียสองข้างแล้วมัดรวบเป็นหางม้าอีกที น้ำเห็นอย่างนั้นก็รีบดุเพื่อนทันที
“มัดแบบนี้ในโรงเรียนเดี๋ยวเจออาจารย์มลุลีก็ถูกดุเอาหรอก”
บัวหัวเราะอย่างชอบใจ เพราะเธอไม่รู้สึกกลัวในสิ่งที่เพื่อนรักพูดเลย
“แล้วแกไม่อยากลองถักแบบนี้ดูบ้างเหรอ สวยดีนะ ดีกว่าถักเปียตะขายตึงๆแบบนี้เจ็บหัวแย่เลย”
บัวพูดแล้วทำท่าจะแกะเปียของเพื่อนรักออก แต่น้ำก็รีบเอี้ยวตัวหลบ บัวไม่ยอมแพ้จึงจี้ไปที่เอวบางของเพื่อนรักเพราะเธอรู้ดีว่านี่คือจุดอ่อนของน้ำ น้ำกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจนหมดแรง ยอมให้บัวถักเปียให้โดยดี
“นี่เสร็จแล้ว เปียเดียวกันเลย เหมือนฝาแฝดเลยเนาะ”
บัวหยิบกระจกอันเล็กให้น้ำส่อง แล้วหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งถอยขึ้นมาเซลฟี่
“ถ่ายรูปหน่อย ยิ้มนะ หนึ่ง....สอง...สาม”
แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น บัวดูรูปพลางยิ้มอย่างภูมิใจ
“อัพลงเฟซบุค แคปชั่นว่า... my lovely twin”
เธอหัวเราะคิกคักคนเดียว ก่อนจะกดโทรศัพท์เพื่ออัพรูปลงโซเชียลเน็ตเวิร์ค
“ไปได้แล้วบัว เสียเวลามากแล้ว”
น้ำรีบรุดฉุดมือของบัวให้เดินตามมา มุ่งตรงไปที่บันไดเพื่อเดินลงอย่างรีบร้อน แต่ก็ถูกบัวกระตุกมือหนึ่งครั้งเหมือนคิดอะไรได้
“ลงบันไดเหรอ รีบๆแบบนี้ลงลิฟต์ดีกว่านะ”
“จะดีเหรอบัว ถ้าครูมาเจอโดนด่านะ”
“เออน่าเชื่อฉันเถอะ มานี่เร็ว”
บัวนำหน้าพาน้ำที่ดูกำลังสับสนอยู่มาที่ลิฟต์ตัวเดียวของตึกที่เอาไว้ให้สำหรับครูใช้เท่านั้น บัวกดลิฟต์และยืนรอแต่เธอก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าลืมสายชาร์ตโทรศัพท์ไว้จึงรีบวิ่งกลับไปเอา
“เห้ย บัวแกจะปะ..”
“รอแปปนะลืมของ”
บัวรีบวิ่งกลับห้องอย่างเร็วปล่อยให้น้ำยืนรออยู่คนเดียว ตัวเลขที่ขึ้นอยู่ข้างๆลิฟต์ค่อยๆมากขึ้นทีละตัว จากชั้น 1 เป็น 2 และ 3 และชั้น 4 ที่เธอยืนอยู่ เมื่อลิฟต์เปิดออกมาก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ร่างของหญิงวัย 50 ผมบ๊อบตรงอย่างเป็นระเบียบบ่งบอกให้รู้ว่าคนๆนี้เป็นคนระเบียบจัด ซึ่งก็คือครูมลุลี ครูฝ่ายปกครองสุดโหด
“นี่เธอกดลิฟต์เหรอ”
น้ำตัวชาไปหมด พลางคิดว่าตัวเองซวยจริงๆที่ต้องมาเผชิญหน้ากับอาจารย์สุดโหด ถ้าหากเพื่อนรักอยู่ด้วยคงจะไม่รู้สึกกลัวขนาดนี้ เธอก้มหน้าก้มตา เหลือบไปมองทางซ้ายว่าเมื่อไหร่เพื่อนจะมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว
“ตอบสิ ไม่มีปากรึไง ใครให้ใช้ลิฟต์อาจารย์ แล้วผมเนี่ยผิดระเบียบ ไปมัดใหม่ซะ”
ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น เธอสัมผัสถึงแรงกดบนหัวของเธอ ครูมลุลีใช้นิ้วจิ้มย้ำๆลงอย่างดูถูก น้ำอ้ำอึ้ง ไม่กล้าเถียง ได้แต่ยืนก้มหน้า น้ำตาเริ่มไหล เธอเริ่มคิดว่าทำไมทุกครั้งต้องเป็นเธอที่ซวยแบบนี้ตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนม.ต้นที่เธอโดดเรียนไปนั่งเล่นบนโรงยิมกับบัว เธอกลับเป็นคนเดียวที่ถูกทำโทษ เพราะอาจารย์มาพบตอนที่บัวขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ เมื่ออาจารย์ถามว่าเธอมานั่งเล่นกับใครอีกรึเปล่า ตอนนั้นเธอไม่กล้าแม้แต่จะทำร้ายเพื่อนตัวเอง บอกไปว่ามาคนเดียว พอมานึกถึงเรื่องนั้นในตอนนี้เธอกลับรู้สึกผิดกับตัวเองว่าทำไมถึงต้องยอมเป็นคนโดนฝ่ายเดียว เธอก้มหน้าร้องไห้จนครูมลุลีเดินกลับเข้าไปในลิฟต์แล้วลงไปชั้นล่าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบแต่เพียงประตูลิฟต์ที่ปิดลงแล้ว
“น้ำ.... ทำไมแกร้องไห้อะ”
บัวเดินมาจากทางห้องเรียนฝั่งซ้าย ในมือถือสายชาร์ตโทรศัพท์มือถือไว้ สีหน้าร้อนรนเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ น้ำไม่หันไปทางบัว เพราะเธอไม่อยากให้เพื่อนเห็นสีหน้าของเธอในตอนนี้อย่างชัดเจน เธอกลัวว่าถ้าเธอแสดงอาการอะไรออกไปอาจจะทำให้เพื่อนเธอรู้สิ่งที่เธอคิดอยู่ แล้วจะเสียความรู้สึกกันเปล่าๆ น้ำได้แค่เพียงส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร
“ฉันขอโทษที่หายไปนาน ฉันนึกไม่ออกว่าวางไว้ตรงไหน ....แกเป็นอะไรก็บอกฉันได้นะ ไม่ชอบเห็นแกเป็นแบบนี้เลย”
บัวยังคงแสดงความเป็นห่วงเป็นใย จากที่รู้สึกโกรธเพื่อนที่หายไปนานปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับครูมลุลีคนเดียว เธอกลับรู้สึกผิดกับตัวเองที่ไปคิดโกรธเพื่อน ลามไปถึงการขุดเรื่องเก่าๆขึ้นมาโกรธ
หน้าโรงเรียนกวดวิชาชื่อดังในย่านที่เต็มไปด้วยวัยรุ่นวัยมัธยมปลายที่มากวดวิชาเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เมื่อบัวกับน้ำมาถึง ก็พบว่าห้องที่เรียนกับครูนั้นที่นั่งเต็มแล้ว ทั้งสองจึงมานั่งห้องที่เรียนผ่านจอโทรทัศน์แทน
“บัว มานั่งนี่ๆ”
สาวน้อยหน้าหมวยผมบ๊อบสั้นในชุดนักเรียนโรงเรียนรัฐบาลมีนามว่า เบลล์ เพื่อนที่บัวรู้จักที่โรงเรียนกวดวิชา เธอตบเก้าอี้เลคเชอร์ที่วางอยู่ข้างๆเป็นสัญญานให้บัวไปนั่งข้างๆกัน บัวจูงมือน้ำไปนั่งตรงนั้น
“หวัดดีน้ำ”
เบลล์ชะโงกหน้ามากล่าวทักทายน้ำโดยมีบัวนั่งคั่นตรงกลาง ก่อนบัวจะหันไปคุยกับเบลล์อย่างออกรส ส่วนน้ำก็นั่งกดโทรศัพท์ เข้าเฟซบุคก็เจอรูปที่บัวแท็กมา ในคอมเมนท์ต่างก็ชื่นชมบัวกันทั้งนั้น บัวเลื่อนลงจนสุด เธอรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุเพราะอะไร เพราะไม่มีคนชมเธองั้นเหรอ เธอปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองคิด แต่ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้หงุดหงิดใจ หรือเพราะเบลล์กับบัวที่เอาแต่คุยกันสองคนไม่สนใจเธอ นั่นก็ไม่น่าใช่เหตุผล เธอคิดว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระสิ้นดีถ้าจะมารู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องพวกนี้ น้ำกดปิดหน้าจอมือถือ ก่อนจะหยิบปากกามาวาดรูปเล่นบนกระดาษไปจนจบเวลาเรียน
MY lovely twin... เพื่อนรัก
เสียงใสๆที่คุ้นเคยของเพื่อนรักที่เรียกเธอขณะที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างให้หันกลับมาสนใจครูที่เรียกให้ตอบคำถาม น้ำหันมาอย่างตกใจ เพื่อนๆในห้องต่างมองเธอเป็นตาเดียว เมื่อเธอหันไปทางกระดานดำก็พบว่ามันเป็นโจทย์เลขซึ่งเป็นสิ่งที่เธอเกลียดมาก ตั้งแต่ม.1 ยันม. 5 เธอสอบตกวิชานี้จนเป็นเรื่องปกติ เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทิ่มแขนเธอที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆ เมื่อก้มลงมองก็พบว่ามันคือโพยคำตอบที่บัวเพื่อนของเธอเขียนให้
“รีบตอบ เดี๋ยววิไลก็กริ้วหรอก”
บัวพูดติดตลกตามสไตล์ของเธอ น้ำยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมาตอบอย่างมั่นใจ
เสียงออดดังเป็นสัญญาณว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว หญิงสาวในโรงเรียนหญิงล้วนแห่งนี้ต่างก็รีบกุลีกุจอเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน บ้างก็ไปเที่ยวกับเพื่อนต่อตามประสาวัยรุ่นวัยแตกเนื้อสาว ส่วนบัวกับน้ำก็กำลังเตรียมตัวไปเรียนกวดวิชาต่อ
“รีบไปกันเถอะบัวเดี๋ยวรถติดไปเรียนไม่ทัน ได้นั่งเรียนกับทีวีฉันไม่เอาหรอกนะ”
น้ำพูดในขณะที่หาหนังสือที่ต้องใช้เรียนกวดวิชาใส่กระเป๋า แต่เธอก็หาไม่เจอ
“บัวฉันว่าฉันลืมหนังสือไว้ที่บ้านแน่ๆเลยอะ ทำไงดี”
“ใจเย็นๆก่อนสิน้ำ จะรนไปทำไม ก็ดูกับเราก็ได้นี่”
บัวตอบในขณะที่กำลังคุกเข่ามัดผมอยู่หน้ากระจกพกพาอันเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเรียน
“ถ้าดูด้วยกันแล้วจะเรียนรู้เรื่องเหรอ ฉันไม่ได้สมองดีอย่างเธอหรอกนะ”
“พูดอะไรไปเรื่อย.. นี่ดูสิฉันมัดผมสวยไหม”
บัวโชว์ผมเปียที่เพิ่งถักเสร็จ มันเป็นเปียแบบผิดระเบียบที่โรงเรียนไม่อนุญาตให้มัด เปียสองข้างแล้วมัดรวบเป็นหางม้าอีกที น้ำเห็นอย่างนั้นก็รีบดุเพื่อนทันที
“มัดแบบนี้ในโรงเรียนเดี๋ยวเจออาจารย์มลุลีก็ถูกดุเอาหรอก”
บัวหัวเราะอย่างชอบใจ เพราะเธอไม่รู้สึกกลัวในสิ่งที่เพื่อนรักพูดเลย
“แล้วแกไม่อยากลองถักแบบนี้ดูบ้างเหรอ สวยดีนะ ดีกว่าถักเปียตะขายตึงๆแบบนี้เจ็บหัวแย่เลย”
บัวพูดแล้วทำท่าจะแกะเปียของเพื่อนรักออก แต่น้ำก็รีบเอี้ยวตัวหลบ บัวไม่ยอมแพ้จึงจี้ไปที่เอวบางของเพื่อนรักเพราะเธอรู้ดีว่านี่คือจุดอ่อนของน้ำ น้ำกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจนหมดแรง ยอมให้บัวถักเปียให้โดยดี
“นี่เสร็จแล้ว เปียเดียวกันเลย เหมือนฝาแฝดเลยเนาะ”
บัวหยิบกระจกอันเล็กให้น้ำส่อง แล้วหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งถอยขึ้นมาเซลฟี่
“ถ่ายรูปหน่อย ยิ้มนะ หนึ่ง....สอง...สาม”
แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น บัวดูรูปพลางยิ้มอย่างภูมิใจ
“อัพลงเฟซบุค แคปชั่นว่า... my lovely twin”
เธอหัวเราะคิกคักคนเดียว ก่อนจะกดโทรศัพท์เพื่ออัพรูปลงโซเชียลเน็ตเวิร์ค
“ไปได้แล้วบัว เสียเวลามากแล้ว”
น้ำรีบรุดฉุดมือของบัวให้เดินตามมา มุ่งตรงไปที่บันไดเพื่อเดินลงอย่างรีบร้อน แต่ก็ถูกบัวกระตุกมือหนึ่งครั้งเหมือนคิดอะไรได้
“ลงบันไดเหรอ รีบๆแบบนี้ลงลิฟต์ดีกว่านะ”
“จะดีเหรอบัว ถ้าครูมาเจอโดนด่านะ”
“เออน่าเชื่อฉันเถอะ มานี่เร็ว”
บัวนำหน้าพาน้ำที่ดูกำลังสับสนอยู่มาที่ลิฟต์ตัวเดียวของตึกที่เอาไว้ให้สำหรับครูใช้เท่านั้น บัวกดลิฟต์และยืนรอแต่เธอก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าลืมสายชาร์ตโทรศัพท์ไว้จึงรีบวิ่งกลับไปเอา
“เห้ย บัวแกจะปะ..”
“รอแปปนะลืมของ”
บัวรีบวิ่งกลับห้องอย่างเร็วปล่อยให้น้ำยืนรออยู่คนเดียว ตัวเลขที่ขึ้นอยู่ข้างๆลิฟต์ค่อยๆมากขึ้นทีละตัว จากชั้น 1 เป็น 2 และ 3 และชั้น 4 ที่เธอยืนอยู่ เมื่อลิฟต์เปิดออกมาก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ร่างของหญิงวัย 50 ผมบ๊อบตรงอย่างเป็นระเบียบบ่งบอกให้รู้ว่าคนๆนี้เป็นคนระเบียบจัด ซึ่งก็คือครูมลุลี ครูฝ่ายปกครองสุดโหด
“นี่เธอกดลิฟต์เหรอ”
น้ำตัวชาไปหมด พลางคิดว่าตัวเองซวยจริงๆที่ต้องมาเผชิญหน้ากับอาจารย์สุดโหด ถ้าหากเพื่อนรักอยู่ด้วยคงจะไม่รู้สึกกลัวขนาดนี้ เธอก้มหน้าก้มตา เหลือบไปมองทางซ้ายว่าเมื่อไหร่เพื่อนจะมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว
“ตอบสิ ไม่มีปากรึไง ใครให้ใช้ลิฟต์อาจารย์ แล้วผมเนี่ยผิดระเบียบ ไปมัดใหม่ซะ”
ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น เธอสัมผัสถึงแรงกดบนหัวของเธอ ครูมลุลีใช้นิ้วจิ้มย้ำๆลงอย่างดูถูก น้ำอ้ำอึ้ง ไม่กล้าเถียง ได้แต่ยืนก้มหน้า น้ำตาเริ่มไหล เธอเริ่มคิดว่าทำไมทุกครั้งต้องเป็นเธอที่ซวยแบบนี้ตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนม.ต้นที่เธอโดดเรียนไปนั่งเล่นบนโรงยิมกับบัว เธอกลับเป็นคนเดียวที่ถูกทำโทษ เพราะอาจารย์มาพบตอนที่บัวขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ เมื่ออาจารย์ถามว่าเธอมานั่งเล่นกับใครอีกรึเปล่า ตอนนั้นเธอไม่กล้าแม้แต่จะทำร้ายเพื่อนตัวเอง บอกไปว่ามาคนเดียว พอมานึกถึงเรื่องนั้นในตอนนี้เธอกลับรู้สึกผิดกับตัวเองว่าทำไมถึงต้องยอมเป็นคนโดนฝ่ายเดียว เธอก้มหน้าร้องไห้จนครูมลุลีเดินกลับเข้าไปในลิฟต์แล้วลงไปชั้นล่าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบแต่เพียงประตูลิฟต์ที่ปิดลงแล้ว
“น้ำ.... ทำไมแกร้องไห้อะ”
บัวเดินมาจากทางห้องเรียนฝั่งซ้าย ในมือถือสายชาร์ตโทรศัพท์มือถือไว้ สีหน้าร้อนรนเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ น้ำไม่หันไปทางบัว เพราะเธอไม่อยากให้เพื่อนเห็นสีหน้าของเธอในตอนนี้อย่างชัดเจน เธอกลัวว่าถ้าเธอแสดงอาการอะไรออกไปอาจจะทำให้เพื่อนเธอรู้สิ่งที่เธอคิดอยู่ แล้วจะเสียความรู้สึกกันเปล่าๆ น้ำได้แค่เพียงส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร
“ฉันขอโทษที่หายไปนาน ฉันนึกไม่ออกว่าวางไว้ตรงไหน ....แกเป็นอะไรก็บอกฉันได้นะ ไม่ชอบเห็นแกเป็นแบบนี้เลย”
บัวยังคงแสดงความเป็นห่วงเป็นใย จากที่รู้สึกโกรธเพื่อนที่หายไปนานปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับครูมลุลีคนเดียว เธอกลับรู้สึกผิดกับตัวเองที่ไปคิดโกรธเพื่อน ลามไปถึงการขุดเรื่องเก่าๆขึ้นมาโกรธ
หน้าโรงเรียนกวดวิชาชื่อดังในย่านที่เต็มไปด้วยวัยรุ่นวัยมัธยมปลายที่มากวดวิชาเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เมื่อบัวกับน้ำมาถึง ก็พบว่าห้องที่เรียนกับครูนั้นที่นั่งเต็มแล้ว ทั้งสองจึงมานั่งห้องที่เรียนผ่านจอโทรทัศน์แทน
“บัว มานั่งนี่ๆ”
สาวน้อยหน้าหมวยผมบ๊อบสั้นในชุดนักเรียนโรงเรียนรัฐบาลมีนามว่า เบลล์ เพื่อนที่บัวรู้จักที่โรงเรียนกวดวิชา เธอตบเก้าอี้เลคเชอร์ที่วางอยู่ข้างๆเป็นสัญญานให้บัวไปนั่งข้างๆกัน บัวจูงมือน้ำไปนั่งตรงนั้น
“หวัดดีน้ำ”
เบลล์ชะโงกหน้ามากล่าวทักทายน้ำโดยมีบัวนั่งคั่นตรงกลาง ก่อนบัวจะหันไปคุยกับเบลล์อย่างออกรส ส่วนน้ำก็นั่งกดโทรศัพท์ เข้าเฟซบุคก็เจอรูปที่บัวแท็กมา ในคอมเมนท์ต่างก็ชื่นชมบัวกันทั้งนั้น บัวเลื่อนลงจนสุด เธอรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุเพราะอะไร เพราะไม่มีคนชมเธองั้นเหรอ เธอปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองคิด แต่ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้หงุดหงิดใจ หรือเพราะเบลล์กับบัวที่เอาแต่คุยกันสองคนไม่สนใจเธอ นั่นก็ไม่น่าใช่เหตุผล เธอคิดว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระสิ้นดีถ้าจะมารู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องพวกนี้ น้ำกดปิดหน้าจอมือถือ ก่อนจะหยิบปากกามาวาดรูปเล่นบนกระดาษไปจนจบเวลาเรียน