สวัสดีค่ะ คือวันนี้จะออกแนวบ่นๆนะคะ
คือจขกท.เป็นคนขยันมากๆ ตอนม.ปลาย อ่านหนังสือ ติว ทำแบบฝึกหัดจนแทบไม่ได้พักทีเดียวค่ะ กลัวไม่ติดมหาลัยค่ะ
พอสอบติด ปี1ด้วยความที่ปี1เรียนง่าย และเคยอ่านหนังสือหนักๆมาก่อนตอนม.ปลาย ทำให้อ่านหนังสือแปปเดียวค่ะ แล้วก็สอบเลย วิชายากๆของเอกก็ทำได้B+ ได้A เลยรู้สึกว่า ไม่ต้องไปทำอะไรให้เหนื่อย
พอปี2 เนื่องจากเป็นคนขี้เกียจ
เจอวิชาเอกหินๆเข้าไปพร้อมกันห้าตัว (วิชาอื่นขอไม่นับนะคะ)
เห็นเมทตัวเองอ่านหนังสือ เพื่อนตัวเองหาคนติว เรานี่นิ่งเฉย นอนเล่นเฟส หลับบนเตียงทั้งวัน ในใจกลุ้มค่ะว่าทำไมขี้เกียจ แต่แล้วก็ยังนอนอยู่แบบนั้น
ควิซlinguisticsก็ไม่รู้ว่าออกแนวยังไง ก็อ่านนิดเดียว แต่ก็ไม่รู้อีกว่าสัทอักษรเนี่ยเขาจะให้ตอบยังไง ก็ทำไม่ได้ พี่รหัสก็เลยต้องมาช่วย วันเดียวก็ต้องหาวิธีจำ ผลปรากฎว่าที่เหลือทำได้ vowelทำได้ ทำไม่ได้ก็เป็นเรื่องconsonant นั่นก็ทำให้รู้สึกว่าเรารู้สึกนิสัยแย่ที่ขี้เกียจค่ะ
คือเราไม่ชอบตัวเองที่ชอบขี้เกียจ ชอบชะล่าใจ คือเราควรขยันกว่านี้อะค่ะ เราจะอ่านน้อยแล้วเก็บในห้องแล้วจดเยอะๆมากกว่า คือเราสับสนตัวเองมาก ว่าเราต้องการอะไร เราอยากขยันกว่านี้ เพื่อนรอบตัวเราก็ขยัน บางคนเก่งกว่าเราอีกยังขยันเลย น่าละอายใจตัวเองเหลือเกินค่ะ เราคิดว่าเราอยากตก อยากดรอปไปเลย จะได้ไม่ต้องมาขี้เกียจ จะได้เข็ดแล้วขยันขึ้น แต่คิดไปคิดมา ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็เครียดอีก คือสับสนอะค่ะ ควรทำยังไงดี มีวันนึงตั้งใจอ่านหนังสือ แล้วจู่ๆเครียด ปวดไมเกรนมากค่ะ
กลัวโดนดรอปค่ะเพราะเป็นคนขี้เกียจ แต่เป็นคนเรียนรู้ไว และเอาตัวรอดในห้องสอบได้ตลอด(หาทริคจับทางข้อสอบได้) เลยทำให้กลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป จะทำให้ติดนิสัยขี้เกียจ แล้วประสบผลแย่ในอนาคตค่ะ
อ่านแล้วอาจจะงงๆนะคะ สับสนตัวเองมาก ขอบคุณที่รับฟังค่ะ เดี๋ยวขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ T__T
รู้สึกแย่กับเรื่องเรียน
คือจขกท.เป็นคนขยันมากๆ ตอนม.ปลาย อ่านหนังสือ ติว ทำแบบฝึกหัดจนแทบไม่ได้พักทีเดียวค่ะ กลัวไม่ติดมหาลัยค่ะ
พอสอบติด ปี1ด้วยความที่ปี1เรียนง่าย และเคยอ่านหนังสือหนักๆมาก่อนตอนม.ปลาย ทำให้อ่านหนังสือแปปเดียวค่ะ แล้วก็สอบเลย วิชายากๆของเอกก็ทำได้B+ ได้A เลยรู้สึกว่า ไม่ต้องไปทำอะไรให้เหนื่อย
พอปี2 เนื่องจากเป็นคนขี้เกียจ
เจอวิชาเอกหินๆเข้าไปพร้อมกันห้าตัว (วิชาอื่นขอไม่นับนะคะ)
เห็นเมทตัวเองอ่านหนังสือ เพื่อนตัวเองหาคนติว เรานี่นิ่งเฉย นอนเล่นเฟส หลับบนเตียงทั้งวัน ในใจกลุ้มค่ะว่าทำไมขี้เกียจ แต่แล้วก็ยังนอนอยู่แบบนั้น
ควิซlinguisticsก็ไม่รู้ว่าออกแนวยังไง ก็อ่านนิดเดียว แต่ก็ไม่รู้อีกว่าสัทอักษรเนี่ยเขาจะให้ตอบยังไง ก็ทำไม่ได้ พี่รหัสก็เลยต้องมาช่วย วันเดียวก็ต้องหาวิธีจำ ผลปรากฎว่าที่เหลือทำได้ vowelทำได้ ทำไม่ได้ก็เป็นเรื่องconsonant นั่นก็ทำให้รู้สึกว่าเรารู้สึกนิสัยแย่ที่ขี้เกียจค่ะ
คือเราไม่ชอบตัวเองที่ชอบขี้เกียจ ชอบชะล่าใจ คือเราควรขยันกว่านี้อะค่ะ เราจะอ่านน้อยแล้วเก็บในห้องแล้วจดเยอะๆมากกว่า คือเราสับสนตัวเองมาก ว่าเราต้องการอะไร เราอยากขยันกว่านี้ เพื่อนรอบตัวเราก็ขยัน บางคนเก่งกว่าเราอีกยังขยันเลย น่าละอายใจตัวเองเหลือเกินค่ะ เราคิดว่าเราอยากตก อยากดรอปไปเลย จะได้ไม่ต้องมาขี้เกียจ จะได้เข็ดแล้วขยันขึ้น แต่คิดไปคิดมา ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็เครียดอีก คือสับสนอะค่ะ ควรทำยังไงดี มีวันนึงตั้งใจอ่านหนังสือ แล้วจู่ๆเครียด ปวดไมเกรนมากค่ะ
กลัวโดนดรอปค่ะเพราะเป็นคนขี้เกียจ แต่เป็นคนเรียนรู้ไว และเอาตัวรอดในห้องสอบได้ตลอด(หาทริคจับทางข้อสอบได้) เลยทำให้กลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป จะทำให้ติดนิสัยขี้เกียจ แล้วประสบผลแย่ในอนาคตค่ะ
อ่านแล้วอาจจะงงๆนะคะ สับสนตัวเองมาก ขอบคุณที่รับฟังค่ะ เดี๋ยวขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ T__T