อยากทราบว่า ทำไมชาวจีนโพ้นทะเลยุคเก่า ในประเทศต่างๆ ถึงไม่ค่อยมีกลุ่มที่พูดภาษาจีนกลาง โดยมักเป็นกลุ่มชาวจีนทางตอนใต้มากกว่า เช่น กลุ่มที่พูดสำเนียงแต้จิ๋ว สำเนียงไหหลำ สำเนียงฮกเกี้ยน เป็นต้น

อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ชาวจีนแถบทางตอนใต้อพยพไปที่อื่นมากกว่ากลุ่มชาวจีนที่พูดภาษาจีนกลางหรือชาวจีนกลุ่มอื่นๆ

ต่างจากในปัจจุบันที่ชาวจีนที่ไปต่างประเทศมักเป็นชาวจีนที่พูดภาษาจีนกลาง ทั้งที่พูดภาษาจีนกลางในครอบครัวมาแต่เดิม และพูดภาษาจีนกลางในฐานะภาษากลางของจีน (ซึ่งภาษาจีนกลางแพร่หลายมากขึ้นตามการศึกษาและสื่อที่ขยายตัวมากขึ้นของจีน) และก็ไม่ได้ไปแบบ "เสื่อผืนหมอนใบ" แบบเมื่อก่อน หากแต่ไปพร้อมกับเงินและการลงทุน โดยในงานวิจัยชิ้นหนึ่งชื่อ "มังกรหลากสี" มองว่าเป็นคลื่นลูกที่สามของชาวจีนโพ้นทะเล

นอกจากชาวจีนโพ้นทะเลที่พูดภาษาจีนกลางจะมีมากขึ้นแล้ว เท่าที่เคยอ่านมาเรื่องภาษา ในปัจจุบันคนเชื้อสายจีนในประเทศต่างๆที่พยายามให้ลูกหลานเรียนภาษาจีน ก็ให้เรียนภาษาจีนกลางเลย เพื่อให้สามารถใช้เป็นประโยชน์ได้ในอนาคต อาจมีสอนสำเนียงเดิมบ้างในหลายๆครอบครัว โดยในบางประเทศอย่างสิงคโปร์ รัฐบาลออกเป็นแคมเปญเลยว่า Speak Mandarin Campaign (เริ่ม 1979/2522) เพื่อให้ชาวจีนพูดภาษาเดียวกันคือภาษาจีนกลาง นอกจากเพื่อผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่อาจจะมีมากขึ้นในอนาคตแล้ว ยังเป็นเพื่อให้เกิดความเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่แบ่งแยกว่าเป็นชาวแต้จิ๋วหรือฮกเกี้ยนหรืออื่นๆ (เรื่องความเป็นหนึ่งเดียวนี่ยังแฝงอยู่ในบางนโยบาย เช่นเรื่องที่พักอาศัย โดย Housing and Development Board กำหนดให้แต่ละกลุ่มชาติพันธุ์อยู่รวมกันในที่หนึ่งๆเลย เพื่อให้เกิดความเป็นหนึ่งเดียว โดยมองว่าการแบ่งเป็นชุมชนที่แยกกันตามเชื้อชาติแบบสมัยก่อนอาจก่อให้เกิดปัญหา)

หากมีใครตั้งกระทู้ทำนองนี้ไปแล้วก็ขออภัยด้วยนะครับ