รู้สึกชีวิตมันถอยลงเหวค่ะ ควรจะเลิกดิ้นรนดีไหม

คือมีพี่สาวสติไม่ดี แล้วทุกครั้งที่เราเริ่มมีกำลังใจตั้งใจเรียน ทำงาน
เขาก็จะกลับมาจากสถานรับฝากโวยวายเสียงดัง ทำบ้านเลอะเทอะ
จนเราต้องวกกลับมาจุดแยาๆคิดว่าต้องรีบหาเงินเยอะเรียนจบไวๆแล้วจมปลักแบบนี้ไปจนตาย
ไม่อยากทำอะไร  อยากเรียนให้จบๆ ไปทำมาหากินเครียดจนไม่เป็นอันอ่านหนังสือ ไม่อยากคุยกับใคร

มาวันนี้เราฮึดสู้อีกตั้งใจๆ แต่ปรากฎว่า พี่กลับมาป่วยเข้าไอซียู พ่อเสียเงินไปหลายพัน เราต้องไปดูแลความสะอาด ทำอะไรพลาดโดนด่า
ต้องรีบกลับบ้าน เพื่อมานั่งเฝ้า กำลังใจที่พยามสร้างหายไปหมด จบที่นั่งเฝ้าคนสติไม่ดี
ติดอยู่กับคำว่าพ่อแก่แล้วต้องช่วยพ่อดูพี่ ไปไหนไกลไม่ได้นะ

มันจะเป็นแบบนี้ไปตลอดใช่ไห? เราต้องทำใจเราคิดว่าเสียช่วงชีวิต 10ขวบจนจะเข้าวัยทำงาน
ถ้านี่บอกว่าคือ กรรมเราว่าเราชดใช้ไปยังไม่พออีกเหรอ

ไม่รู้จะไปแท็กอะไร ระบาย