รากคราบทมั่วมาก เหมือนคนเขียนบทไม่รู้ว่าตัวเองเขียนอะไรอยู่

ตรรกะแม้นเมืองไม่สมกับเป็นขัตติยะนารีเลย
เข้าใจผิดว่าเจ้าน้อยรักน้องสาวยังไม่เท่าไหร่
แต่กับละอองคำนางจะไปให้ค่าอะไรมากมาย ย้ำ
กับตัวเองอยู่ได้ว่าละอองคำมาก่อน คือชนชั้นปกครองเค้าไม่สนป่ะว่าใครมาก่อน เค้าสนว่าใครคือเมียที่แต่งตามประเพณีก็ยกเป็นเมียเอกไป ละอองคำไม่เคยได้ซั่มเจ้าน้อยด้วยซ้ำจะมาก่อนอะไรล่ะ

แล้วผู้ชายชั้นสูงสมัยนั้นก็เมียเยอะเป็นปกติ
การแต่งงานเพื่อการเมืองก็เรื่องปกติ การที่ถ้าเจ้าน้อยจะรักกับมิ่งหล้า แต่มิ่งหล้าโดนส่งไปถวายตัวที่อื่นนี่ธรรมดามาก เมื่อมิ่งหล้าถูกส่งไปแล้วก็คือจบค่ะ ไปเป็นสมบัติของผัวทางโน้นค่ะ นางจะมาฟูมฟายแทนผัวกับน้องทำไมคะ ยิ่งนางหักหลังน้องเพื่อชาติก็ยิ่งมีเหตุอันสมควรแล้ว ถึงต้องตายด้วยคำสาบานก็ควรยืดอกตายด้วยความภูมิใจ

กลับมาที่ละอองคำ แม้นเมืองนางหึงผัวมากมาย แต่แอ๊บไม่หึง. ทุกครั้งที่นางประชดผัว ว่าบ่โขด บ่มีสิทธ์ตี้จะโขด หน้านางคือโกรธมากค่ะ ผัวไปเรียนถึงสิงคโปร์มา ผัวต้องดูออกค่ะ แต่นางก็ยังปากแข็งกับผัว แต่ไปปากดีโชว์ป๋าใส่ละอองคำ ว่ารักเหมือนน้องแต๊ๆ จะอั้นจะอี้ ให้ความหวังกับคนที่ตัวเองก็ยังไม่พร้อมจะระบเค้าเข้ามาเป็นน้อยอีกคนทำไม
คือเพิ่งมาอยู่เชียงพระคำได้กี่เดือนคะ รักน้องนอกไส้ที่จ้องฉกผัวได้ขนาดนั้นจริงหรอแม้นเมือง อะไรที่เวอร์ประดิษฐ์ก็หุบปากไปนะ อะไรที่ควรพูดกับคนที่ควรพูดก็พูดออกมาเหอะ

หน้าที่เจ้าสาวการเมืองแม้นเมืองก็แทบไม่ได้ทำ วันๆเอาแต่กลุ้มกับเกมส์ความรัก ประชดผัว เอาใจนางละอองคำ ไหนล่ะความรักชาติ ไหนล่ะผู้หญิงที่ได้รับการศึกษาดีกว่าหญิงทั่วไปในยุคนั้น นางไม่ได้แสดงออกเลย เอาแต่อมทุกข์


เราว่าเขียนบทให้แม้นเมืองเหมือนมีอาการของโรคซึมเศร้าเลยค่ะ
ถึงเจ้าน้อยทำดีด้วยอย่างไร นางก็อดคิดลบไม่ได้
ขนาดเจ้าน้อยดีใจที่นางท้อง นางยังถามว่าดีใจจริงๆหรอ  คือต่อให้เจ้าน้อยไม่รักเมีย แต่เค้าก็ดีใจที่ได้ลูกป่ะ คนสมัยก่อนเค้าอยากมีลูกมีหลายจะตาย

โกรธคนเขียนบทอ่ะทำร้ายแต้วของชั้นทำไม