บ้านใครมีปัญหาเหมือนผมบ้างครับ
สวัสดีครับ ผมขอเกริ่นก่อนนะครับ บ้านผมอยู่กันพ่อ แม่ แล้วก็ลูกอีก 3คน ผมเป็นลูกคนเล็กนะครับ
ครอบครัวของผมมีธุรกิจขายวัสดุก่อสร้าง และอุปกรณ์ทำการเกษตรขนาดกลาง รายได้ต่อเดือนก็เป็นครอบครัวฐานะปานกลาง แต่ปัญหาที่ผมกำลังจะเล่าก็คือ ธุรกิจของครอบครัวผมไม่เคยทำบัญชีรายรับรายจ่าย มีพ่อคนเดียวที่ทำธุรกรรมทางการเงิน คนในบ้านจะไม่มีทางรู้ว่าจ่ายค่าของเท่าไหร่ เงินหมุนเวียนเท่าไหร่ แล้วสุดท้ายกำไรต่อเดือนเท่าไหร่ พ่อทำแบบนี้มาสามสิบกว่าปี ตั้งแต่เด็กจนโต ผมได้ยินพ่อกับแม่พูดมาตลอดว่าบ้านเรามีหนี้สินจากธนาคารประมาณ 6-7 ล้านบาท เพื่อนำมาเป็นเงินหมุนเวียนในธุรกิจของครอบครัว ผมได้ยินแบบนี้มาตลอด ตลอดจนอายุของผม
พี่คนโต และพี่คนที่สองเรียนจบ ทำงานที่กรุงเทพฯได้ประมาณ 2-3 ปี ก็กลับมาทำงานที่บ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการแบ่งเบาภาระพ่อแม่ แต่จริงๆเหมือนมาเป็นภาระให้ครอบครัว พี่คนแรกกลับมาบ้านเพราะอยากมาช่วยพ่อแม่ อยากเปิดร้านแทนพ่อแม่ที่ต้องตื่นตีห้า หกโมงเช้าทุกวัน พี่คนโตกลับมาบ้านประมาณ 10 ปีแล้ว ทุกวันนี้ยังไม่เคยไปร้านให้พ่อกับแม่เลย มีโอกาสขอเงินทุนพ่อแม่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ประมาณ4-5 ล้านบาท ทำมา6-7 ปี ทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้คืนเงินที่ขอไปกลับมา แถมยังมาขอเงินพ่อแม่ใช้ทุกวัน และปัจจุบันมีเมียที่ไม่ทำงาน และลูกที่เข้าเรียนอนุบาลอีกหนึ่งคน ไม่สร้างรายได้แต่สร้างรายจ่าย พี่คนสองใช้เงินเก่งมาก รูดบัตรเครดิตเดือนละหลายหมื่นบาท สมัยพี่คนที่สองเรียนมหาวิทยาลัยเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ก็ใช้เงินซื้อเสื้อผ้าทุกเดือน เดือนไม่ต่ำกว่า 2 หมื่นบาท บางเดือนมาเป็นแสน ไปเที่ยวต่างประเทศซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมสองสามแสน จวบจนทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น
พี่น้องของผมจะเป็นคนที่ใครซื้ออะไร อยากได้อะไร ก็ต้องซื้อตามกัน ถ้าไม่ได้ก็จะโกรธกัน ไม่พูดกัน ไม่มาบ้าน ไปที่อื่น กินเหล้าเมา จนสุดท้ายพ่อแม่ก็ต้องให้ในสิ่งที่เทียบเท่ากัน หรือมูลค่าเหมือนกัน
พี่สองเราทุกคนคนไม่ได้รักกันมาก ไม่เคยคิดช่วยเหลือกันเวลามีปัญหา ทุกคนเอาแต่ตักตวงเข้าหาตัวเอง ใครอย่าได้ทำอะไร เป็นอันอิจฉากันหมด ผมเคยทำงานในโครงการใหญ่ๆก็ถูกอิจฉา พูดใส่ร้ายต่างๆนาๆ หาว่าเอาเงินไปทำเรื่องไม่ดี โกหกว่าไม่ได้ทำจริง
ส่วนตัวผมเมื่อก่อนก็ใช้เงินเก่ง อยากได้อะไรก็ซื้อ อยากไปเที่ยวไหนก็ไป สุดท้ายช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ปี2 มีโอกาสได้เจอคนๆหนึ่งแล้วคบกันเป็นแฟน ทำให้ความคิดเปลี่ยนไป รู้จักทำงาน หาเงิน เก็บเงินมากขึ้น หาโอกาสสร้างรายได้ให้ตัวเอง และสุดท้ายมีโอกาสพาพ่อแม่ไปเที่ยวต่างประเทศ อาจจะเพราะด้วยทำแพลนเที่ยวได้ พอพูดภาษากฤษเป็น แล้วเอาตัวรอดได้เก่ง ก็เหมือนคล้ายจะเป็นหน้าที่ของเรา ด้วยเหตุนี้เองก็ทำให้พี่ๆไม่พอใจ หาว่าเอาเที่ยว ใช้แต่เงิน แต่ทั้งที่จริงเวลาไปเราออกเงินตัวเอง ใช้เงินตัวเอง ตั้งแต่ผมเรียนจบมา 3 ปี ผมไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลยสักบาทเดียว ทำงานหาเงินด้วยตัวเองตลอด แต่ต้องมาเจอปัญหาพี่น้องขี้อิจฉาใส่กัน ไปร้านขายของก็แอบหยิบเงิน พ่อแม่ให้ขายของแทนเวลาไม่อยู่ ก็ไม่เขียนบิลขายของ ให้เงินไม่ครบ บางครั้งก็ไม่ให้ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะขนาดพ่อแม่ยังไม่พูดอะไรเลย
ตอนนี้ผมกำลังจะกลับไปทำธุรกิจที่บ้าน แต่แยกออกมากินนอนเอง ก็ยังมิวายพาให้ตัวเองคิดมากว่าการกลับบ้านครั้งนี้จะมีปัญหาอะไรมากวนใจเราอีก
อยากให้พี่ๆในพันทิพย์ช่วยแชร์ประสบการณ์ครอบครัวตัวเองและวิธีแก้ปัญหาให้เป็นประสบการณ์และแนวคิดหน่อยนะครับ
พี่น้องอิจฉากัน ครอบครัวใครเป็นแบบผมบ้างครับ
สวัสดีครับ ผมขอเกริ่นก่อนนะครับ บ้านผมอยู่กันพ่อ แม่ แล้วก็ลูกอีก 3คน ผมเป็นลูกคนเล็กนะครับ
ครอบครัวของผมมีธุรกิจขายวัสดุก่อสร้าง และอุปกรณ์ทำการเกษตรขนาดกลาง รายได้ต่อเดือนก็เป็นครอบครัวฐานะปานกลาง แต่ปัญหาที่ผมกำลังจะเล่าก็คือ ธุรกิจของครอบครัวผมไม่เคยทำบัญชีรายรับรายจ่าย มีพ่อคนเดียวที่ทำธุรกรรมทางการเงิน คนในบ้านจะไม่มีทางรู้ว่าจ่ายค่าของเท่าไหร่ เงินหมุนเวียนเท่าไหร่ แล้วสุดท้ายกำไรต่อเดือนเท่าไหร่ พ่อทำแบบนี้มาสามสิบกว่าปี ตั้งแต่เด็กจนโต ผมได้ยินพ่อกับแม่พูดมาตลอดว่าบ้านเรามีหนี้สินจากธนาคารประมาณ 6-7 ล้านบาท เพื่อนำมาเป็นเงินหมุนเวียนในธุรกิจของครอบครัว ผมได้ยินแบบนี้มาตลอด ตลอดจนอายุของผม
พี่คนโต และพี่คนที่สองเรียนจบ ทำงานที่กรุงเทพฯได้ประมาณ 2-3 ปี ก็กลับมาทำงานที่บ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการแบ่งเบาภาระพ่อแม่ แต่จริงๆเหมือนมาเป็นภาระให้ครอบครัว พี่คนแรกกลับมาบ้านเพราะอยากมาช่วยพ่อแม่ อยากเปิดร้านแทนพ่อแม่ที่ต้องตื่นตีห้า หกโมงเช้าทุกวัน พี่คนโตกลับมาบ้านประมาณ 10 ปีแล้ว ทุกวันนี้ยังไม่เคยไปร้านให้พ่อกับแม่เลย มีโอกาสขอเงินทุนพ่อแม่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ประมาณ4-5 ล้านบาท ทำมา6-7 ปี ทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้คืนเงินที่ขอไปกลับมา แถมยังมาขอเงินพ่อแม่ใช้ทุกวัน และปัจจุบันมีเมียที่ไม่ทำงาน และลูกที่เข้าเรียนอนุบาลอีกหนึ่งคน ไม่สร้างรายได้แต่สร้างรายจ่าย พี่คนสองใช้เงินเก่งมาก รูดบัตรเครดิตเดือนละหลายหมื่นบาท สมัยพี่คนที่สองเรียนมหาวิทยาลัยเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ก็ใช้เงินซื้อเสื้อผ้าทุกเดือน เดือนไม่ต่ำกว่า 2 หมื่นบาท บางเดือนมาเป็นแสน ไปเที่ยวต่างประเทศซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมสองสามแสน จวบจนทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น
พี่น้องของผมจะเป็นคนที่ใครซื้ออะไร อยากได้อะไร ก็ต้องซื้อตามกัน ถ้าไม่ได้ก็จะโกรธกัน ไม่พูดกัน ไม่มาบ้าน ไปที่อื่น กินเหล้าเมา จนสุดท้ายพ่อแม่ก็ต้องให้ในสิ่งที่เทียบเท่ากัน หรือมูลค่าเหมือนกัน
พี่สองเราทุกคนคนไม่ได้รักกันมาก ไม่เคยคิดช่วยเหลือกันเวลามีปัญหา ทุกคนเอาแต่ตักตวงเข้าหาตัวเอง ใครอย่าได้ทำอะไร เป็นอันอิจฉากันหมด ผมเคยทำงานในโครงการใหญ่ๆก็ถูกอิจฉา พูดใส่ร้ายต่างๆนาๆ หาว่าเอาเงินไปทำเรื่องไม่ดี โกหกว่าไม่ได้ทำจริง
ส่วนตัวผมเมื่อก่อนก็ใช้เงินเก่ง อยากได้อะไรก็ซื้อ อยากไปเที่ยวไหนก็ไป สุดท้ายช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ปี2 มีโอกาสได้เจอคนๆหนึ่งแล้วคบกันเป็นแฟน ทำให้ความคิดเปลี่ยนไป รู้จักทำงาน หาเงิน เก็บเงินมากขึ้น หาโอกาสสร้างรายได้ให้ตัวเอง และสุดท้ายมีโอกาสพาพ่อแม่ไปเที่ยวต่างประเทศ อาจจะเพราะด้วยทำแพลนเที่ยวได้ พอพูดภาษากฤษเป็น แล้วเอาตัวรอดได้เก่ง ก็เหมือนคล้ายจะเป็นหน้าที่ของเรา ด้วยเหตุนี้เองก็ทำให้พี่ๆไม่พอใจ หาว่าเอาเที่ยว ใช้แต่เงิน แต่ทั้งที่จริงเวลาไปเราออกเงินตัวเอง ใช้เงินตัวเอง ตั้งแต่ผมเรียนจบมา 3 ปี ผมไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลยสักบาทเดียว ทำงานหาเงินด้วยตัวเองตลอด แต่ต้องมาเจอปัญหาพี่น้องขี้อิจฉาใส่กัน ไปร้านขายของก็แอบหยิบเงิน พ่อแม่ให้ขายของแทนเวลาไม่อยู่ ก็ไม่เขียนบิลขายของ ให้เงินไม่ครบ บางครั้งก็ไม่ให้ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะขนาดพ่อแม่ยังไม่พูดอะไรเลย
ตอนนี้ผมกำลังจะกลับไปทำธุรกิจที่บ้าน แต่แยกออกมากินนอนเอง ก็ยังมิวายพาให้ตัวเองคิดมากว่าการกลับบ้านครั้งนี้จะมีปัญหาอะไรมากวนใจเราอีก
อยากให้พี่ๆในพันทิพย์ช่วยแชร์ประสบการณ์ครอบครัวตัวเองและวิธีแก้ปัญหาให้เป็นประสบการณ์และแนวคิดหน่อยนะครับ