ไม่แน่ใจว่าคือความรัก หรือความสงสาร

คือเรามีแฟนแล้ว คบกันมาได้สองปีกว่าแล้ว เค้าก็เป็นคนดี ไม่นอกลู่นอกทาง แต่ยังมีเหตุผลหลายๆอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าเค้าไม่ใช่สำหรับเรา แต่เราก็ตัดใจทิ้งเค้าไม่ลง เพราะกลัวเค้าเสียใจ  เราก็ผ่านอะไรมาด้วยกัน เค้าก็รับทุกอย่างที่เราเป็นได้ แต่เราก็ไม่ค่อยมีความสุขกับตัวตนของเค้าเท่าไร คือ คบแล้วไม่ค่อยมีความสุข รู้สึกเหมือนพยายามทำให้เค้ามีความสุขฝ่ายเดียว แต่เค้าไม่ค่อยสนใจเราจริงๆเท่าไร(ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า) ข้อดีของเค้าคือ ไม่เจ้าชู้  เค้ามักจะมองเห็นค่าเราก็ตอนที่เราไม่ต้องการเค้าแล้วเสมอ เค้าไม่เคยชวนเราไปกินข้าวนอกบ้าน ไม่มีวันพิเศษใดๆ ไม่เคยรู้ว่าเราชอบหรือไม่ชอบอะไร เค้าจะปฏิเสธทุกคำขอของเราก่อนเสมอ เค้ามักจะโกหกบแทบทุกครั้ง แต่เราก็รู้ทันเสมอ มันเดือดตรงรู้ทันคนโกหกนี่แหละ เป็นสิ่งที่เราเกลียดมาก รับไม่ค่อยได้ถ้ารู้ว่าใครโกหก  แต่พอเราจะไป เค้าไม่ยอม บางทีเราก็คิดว่าที่เค้าไม่ยอมเลิก เพราะเค้าแค่ไม่อยากอยู่คนเดียว เพราะที่บ้านเค้าก็มีปัญหาบ่อยๆ เราก็คอยให้กำลังใจ ให้คำปรึกษา ช่วยไรได้ก็ช่ว . จนเค้าลืมสนใจเรา เพราะเรามัวแต่สนใจเค้าหรือเปล่า เค้าทำให้เราคิดถึงแต่คนอื่น คนที่เราเคยคุย คนที่เราเลิกคุย แล้วมาคบกับเค้า เราคุยกันเรื่อยๆ เป็นปีๆ โดยไม่มีสถานะ แต่เรารู้สึกดี แต่ตอนนั้นเราคงไม่รู้ใจตัวเองจริงๆ ก็เลยไปคุยกับคนอื่น เป็นแบบนี้ถึง 2 ครั้ง แต่เค้าคนนั่นก็มีแฟนแล้วก็เลิกไป เหมือนเรานี่แหละ ตอนนี้เค้าคนนั่นก็มีแฟนแล้ว และเราก็ไม่ได้กลับไปคุยกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ทำไมเรารู้สึกหน่วงๆก็ไม่รู้ แต่เราก็รักและเป็นห่วงแฟนเราคนปัจจุบันนะ แต่ตอนนี้เราเหนื่อย ถ้าเค้าสนใจเรามากกว่านี้อีกนิด เราคงไม่คิดถึงคนอื่นมั้ง
สุดท้ายแล้ว ตอนนี้ เราก็ไม่แน่ใจแล้ว ว่าเรายังรักแฟนเราเหมือนเดิมหรือเปล่า ถ้าถามความรู้สึกตอนนี้ คือ ไม่มีก็ได้ รู้สึกชิว ดีกว่ามีแต่เหมือนไม่มี แต่ข้อเสียของเราคือไม่กล้าทิ้งใครก่อน เจ็บใจตัวเอง
   เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของเรา ถ้างงๆไม่เข้าใจก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย เพราะตอนเรากำลังพิมพ์ เรารู้สึกอึดอัด อยากระบาย สับสนตัวเอง ไม่รู้ว่าทางออกมันคือตรงไหน