โรคอารมณ์แปรปรวน ซึมเศร้า หรือ Philophobia ??

ขอเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ.
เราเป็นคนนึงที่เรียกว่าอาจจะมีเรื่องให้คิดเยอะ แต่ไม่ถึงขั้นเครียดรุนแรง
อย่างแรกที่เรารู้สึกคือ เวลาเรามีความรู้สึกดีมันจะดีมากกก เวลาหดหู่มันจะกลับกลายเป็นว่าอยากอยู่คนเดียว นอนไม่หลับ ไม่อยากจะนอน ชอบหนีออกมาอยู่คนเดียว ในที่เงียบๆไม่มีใคร ไม่ชอบไปที่คนเยอะๆ (เราไม่ใช่คนขี้อายนะคะ แต่มันเป็นไปตามครส ณ ตอนนั้นเฉยๆ)
ทำให้อารมณ์เวลาเรารู้สึกอะไรมันจะ sensitove เป็นพิเศษ
เรารู้สึกว่า ชีวิตมันว่างเปล่า (แต่อีกครสนึงก้าวนึงของชีวิตเราก็ยังทำตาม passion ที่เรามี) ซึ่งมันทำให้เราสับสนกับตัวเองมาก ว่าเราคิดอะไรอยู่ ? สิ่งนี้ครสนี้มันคืออะไร ? เรียกว่าโรคได้รึเปล่า ?
เรานั่งมอง contact ที่อยากจะโทรไประบายกับคนใกล้ชิดคนสนิทก็ดูว่างเปล่าอีก เหมือนชีวิตนี้ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้

อีกความรู้สึกนึงคือ เวลาเรารู้สึกดีกับใคร (ความรัก) ใจนึงเราก็อยากรู้จักเขาแต่อีกครสนึงเราก็ไม่อยากให้ใครเข้ามาในโลกของเรา
คำถามคือ : แบบนี้เรียกว่าเรายังไม่พร้อม ? หรือ กลัวความรัก ?
เพราะเวลาที่เรารู้สึกดีไปแล้ว ใจเราจะสั่งให้ตัวเองกำหนดขอบเขตคนที่จะเข้ามาเอง


เราไม่รู้ว่าแบบนี้มันคืออะไร ช่วยแสดงความคิดเห็นว่าเราควรทำยังไงดีคะ ??