สวัสดีครับ เรื่องวันนี้อาจจะยาวหน่อย
เริ่มเล่าจาก background ผมก่อนดีกว่า ผมเคยมีแฟนคนนึง รักมากๆ และเธอก็รักผมมาก แต่ด้วยความที่ผมยังไม่ค่อยรู้ความ ไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอดีพอ วันนึงผมก้เสียเธอไป เธอดีกับผมมากจนผมสัญญากับตัวเองเลยว่าจะรอเธอเนี่ยแหละ ไม่คบใครหรอก เราเลิกกันมาจะสามปีแล้ว ระหว่างนั้นเธอก็มีคนคุยด้วยเรื่อยๆ แต่ละคนก็แบบไม่ค่อยโอเค ผมก็ก็จะคอยช่วยเหลือเธออยู่ห่างๆเสมอ แค่ได้ support ผมก็ดีใจแล้ว เป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปี และคิดว่าจะรอต่อไป
ทีนี้เมื่อช่วงสิงหาที่ผ่านมา ผมเจอคนๆนึงเข้า เธอเป็นรุ่นน้องที่ มหาลัย แถมยังเป็นรุ่นน้อง รร เก่าผมด้วย แต่เป็นรุ่นที่ผมจบออกมาก่อน เราเลยไม่เคยเจอหน้ากันจริงๆหรอก แต่เป็นเพื่อนกันในเฟสเนื่องจากว่าน้องเป็นน้องในฝ่ายกิจกรรมหลีดที่ผมเคยอยู่ ทำให้เรามีเฟสกัน แอดกันมา 2 ปีละ เคยคุยแค่ตอนแอดนิดหน่อย พอทีนี้ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่ ม มีกิจกรรมรับน้องพอดี น้องเลยชวนผมกลับเข้าไปดูกิจกรรมในฝ่าย ตอนแรกก็สองจิตสองใจ เพราะหายหน้าไป 3 ปี ไม่เข้ามาดูแลน้องๆเลย น้องรุ่นที่รู้จักก็จบไปเกือบหมดละ แต่สุดท้ายก็ไปตามคำชวน เธอเป็นคนดึงผมกลับเข้าไปเจอสังคมที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าผมได้เดินจากมันมาและคงไม่ได้กลับไปอีกแล้ว ในช่วงกิจกรรม เราคุยแช็ทกันทุกวัน คุยกันถี่มาก ไม่รู้ถุกคอหรือ เรามีอะไรร่วมกันเยอะก้ไม่ได้ จบ รร เดียวกัน อยู่ฝ่ายกิจกรรมเดียวกัน เรามีเรื่องเล่าให้กันฟังมากมาย ผมเริ่มรู้สึกว่ากำแพงในใจที่ผมสร้างขึ้นมาเป็นเวลา 3 ปีมันเริ่มพังลง แค่คุยกับเธอ ผมมีความสุข คุยกันซักพัก เราก็เริ่มออกไปหาอะไรทานด้วยกัน กลับจากคณะพร้อมๆกันเวลาเลิกกิจกรรม เป็นแบบนี้ทุกวัน ช่วงวันหยุดผมก็จะเอาคอมไปเปิดหนังผีดูด้วยกันที่หอเธอ 2 คน จิบเบียร์บ้าง ดูละครด้วยกัน มันมีความสุขมาก จนทำให้ผมไม่คิดถึงเรื่องคนเก่าของผมเลย และผมเริ่มมั่นใจ ว่าเธอเนี่ยแหละจะมาแทนที่คนๆนั้นได้ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนมีแผลมาก่อน ผมจึงไม่อยากทำอะไรรีบร้อน จึงไม่ได้รีบบอกเธอออกไป อยากให้ศึกษากันไปเรื่อยๆ เรื่องนึงที่เราหยิบยกมาคุยกันเล่นๆคือเรื่องคนเก่าของแต่ละคนว่าทำไมถึงเลิก มีปัญหาอะไรกัน เป็นหัวข้อสนทนาที่ผมไม่ได้จริงจังกับมันแล้ว เพราะคนที่ผมโอเคมันมาตั้งอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
ช่วงที่ดีที่สุดของเราคือวันนึงเราไปดูหนังกัน ฝนตกแรงมาก ติดอยู่คาโรงกันจนห้างมันปิดไปละ เราก็อยู่กันเงียบๆ 2 คน พอมันซา เราก็ฝ่ากลับมาเลย น้ำท่วมด้วย คืนนั้นผมไปค้างหอเธอ(บอกก่อนว่าผมนอนโซฟานะ เด๋วจะคิดเลยเถิด เรายังไม่ใช่แฟนกัน) ถึงหอก้อาบน้ำมานั่งทานข้าวด้วยกัน เปิด Roze กินแกล้มด้วยขวดนึง หาเกมเล่นกัน นวดไหล่ให้กัน ผลัดกันนอนตักอีกคนปั่นหูให้กัน คืนนั้นผมมีความสุขมาก และควรที่จะรีบสารภาพกกันเธอออกไป แต่ด้วยนิสัยที่อยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป คืนนั้นก็จบลงด้วยกันที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไป ซึ่งในเวลาต่อมาผมจะต้องเสียใจกับการกระทำครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ประมาณอาทิตย์ถัดมา น้องเริ่มเปลี่ยนไป การคุยของเราลดลง คำสรรพนามที่เรียกเริ่มกลับไปเหมือนช่วงที่คุยกันแรกๆ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร คิดว่าน้องคงมีเรื่องทุกข์ใจ แต่มาวันนึง เราเข้าไปทำกิจกรรมที่คณะด้วยกัน แล้วเหมือนเธอหลบหน้าผม ผมก็เริ่มชัวแล้วว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ตอนกลับผมเลยถามเธอว่าเธอเป็นอะไร เธอจึงตอบว่า "เธอคิดถึงคนเก่า" (ไอคนเก่าที่ว่านี่ก็เป็นน้องในฝ่ายผมเหมือนกัน น้องสองคนคุยกันมา 8 เดือน เคยเลิกกันประมาณ 3 รอบแล้วเพราะฝ่ายชายนั้นไม่ชัดเจนกับเธอ ส่วนเรื่องนิสัยอื่นๆที่ทำให้เลิกกันจะไม่ขอพูดถึงนะคับ) ผมก็ได้แต่รับฟังเงียบๆ พอกลับถึงห้องก็ตัดสินใจโทรหาเธอ อยากให้เธอระบาย คุยกันไปมา อยู่ดีๆผมก็สารภาพออกไป สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอร้องไห้ เธอบอกผมว่าทำไมมาบอกป่านนี้ เธอบอกว่าเธอยังกลัวผมลืมคนเก่าไม่ได้เธอจึงถอยออกมา ผมนี่แบบ อย่าเพิ่งยอมง่ายๆสิ เราคือที่สุดของพี่เลยนะตอนนี้ แล้วอยู่ดีๆเธอก็คิดถึงคนเก่าขึ้นมา เธอบอกว่าผมเป็นคนดีนะ ดีกว่าคนเก่าของเธอมากๆ แต่เธอยังลืมไม่ได้จริงๆ เธอจึงปฏิเสธผม ซึ่งผมเข้าใจนะเพราะก่อนหน้าที่ผมจะเจอเธอผมเคยจมกับคนเก่ามานานมากๆ และผมรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ผมอยากให้เธอพึ่งพิงผม ถึงมันจะยังลืมไม่ได้ก็ไม่เป็นไร จะคบกันทั้งๆที่ยังคิดถึงคนๆนั้นก็โอเค ผมยอมรับได้ ผมแค่อยากอยู่ข้างๆเธอเวลาที่เธออ่อนแอ ผมเดินจากหอผมไปหอเธอ ในมือก็ถือโทสับ แบตจะหมดแหละไม่ไหมดแหล่ ผมไม่อยากให้เธออยู่คนเดียวคืนนี้ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะออกมาเจอกัน แล้วคิดว่าผมยอมมั้ย เถียงกันไปมา เธอเลยบอกว่าเด๋วจะลงไปส่ง ถ้าไม่ยอมกลับเธอจะยิ่งทำตัวห่างผมไป ซึ่งผมเถียงไม่ออก ได้แต่ยอมรับเงื่อนไข เธอลงมาพร้อมดวงตาที่บวมจากการร้องไห้ ผมทำได้แค่เล่นมุกงี่เง่าเพื่อให้เธอขำออกมาบ้างก็ยังดี เมื่อกลับมาถึงหอ เธอก็บอกว่าขออยู่คนเดียวซักพักแล้วก็ไม่ตอบแช็ทผมอีกเลยคืนนั้น
หลังจากวันนั้นมา เวลาเข้าคณะเราก้เหมือนมีกำแพงบางๆมากั้นเราไว้ ผมเห็นเธอเพ้อถึงคนเก่าบนหน้าเฟส และทำได้แค่เสียใจเงียบ และคอยถามไถ่ในไลน์บ้างเป็นครั้งคราว เนื่องจากเธอไม่ได้ขยันคุยกับผมเหมือนแต่ก่อน แต่เราก็ยังคงคุยกันมาเรื่อยๆ จนวันสุดท้ายของกิจกรรมรับน้อง ฝ่ายของเราก็ไปจัดปาร์ตี้ปิดงานกันต่อ ผมไป เธอไป คนเก่าเธอก็ไป นั่งกินเบียร์รวมกันเกือบ 20 คน รวมน้องๆเฟรชชี่ด้วย เมื่อแอลกอฮอล์เริ่มเข้าปาก ก็เริ่มมีคนง่วง คนก่อดราม่าเป็นหย่อมๆ และเธอก้เป็นหนึ่งในนั้น เพื่อนๆเธอไปรุมปรอบใจ ผมก็เช่นกัน ผมก้มลงลูบผมเธอ แต่ท้ายที่สุดเธอปัดมือผมออก ผมจึงทำได้แค่เดินออกมานั่งเสียใจในความไร้กำลังของตัวเอง ผ่านจากจุดนั้นมาเธอก็หายไป ผมเข้าใจว่าเธอคงไปเข้าห้องน้ำ พอดีผมอยากเข้าห้องน้ำอยู่แล้วผมก็เลยลุกออกจากผมด้วยสภาพมึนหัวเล็กน้อย เมื่อทำธุระเสร็จกำลังจะกลับก็เห็นคนคู่นึงยืมก่อนกันอยู่ไกลๆ สภาพน่าจะร้องไห้กันอยู่ คงไม่ได้ต้องบอกว่าใครกับใครเนาะ พอดีมีน้องอีกคนนึงเดินผ่านมาเจอผม น้องเลยต้องพาร่างไร้วิญญาณผมออกจากจุดนั้นไป ทีนี้เลยกลายเป็นผมที่ก่อดราม่า นั่งจิบเบียร์ร้องไห้อยู่คนเดียว จนรุ่นพี่และน้องคนอื่นๆต้องมาปลอบแทน และภาพสุดท้ายที่ผมเห็นเธอคือเธอเดินกลับไปพร้อมกับคนเก่าของเธอ จบคืนนั้นด้วยการที่ผมกลับห้องมาด้วยอารมณ์ที่ช็อค และไม่อยากจะนึกถึงอะไรเลย
ตื่นเช้ามาผมยังช็อคอยู่เลย เครียดทั้งวัน ต้องให้เพื่อนมาพาไปหาอะไรกิน ผมทักไปถามเธอว่าเธอเป็นไง แล้วเราจะเป็นแบบไหนกันต่อ เะอก็ตอบผมนะว่าเธอกลับไปคุยกับเค้าแล้ว แต่คงจะยังไม่มีอะไรเป็นเหมือนเดิม และเธอรู้ว่าเธอคงจะต้องเสียใจอีกรอบ แต่เธอพูดว่า รอยยิ้มเวลาที่เห็นเค้าคนนั้นยิ้มมันลืมไม่ได้จริงๆ ผมก้ได้แค่บอกเธอไปว่า พี่จะคอยเราอยู่เสมอนะ มีอะไรทักมาคุย ทักมาระบายได้ ย้ำกับเธอว่าพี่จะรอเรานะ เธอก็ได้แค่ตอบกลับมาแบบกลางๆ ไม่ได้จะให้ความหวังอะไร
ผมอยู่แบบหน่วงๆมา 2-3 วัน งานการก็ทำแบบไร้วิญญาณ สุดท้ายเย็นวันนึงก็ตัดสินใจโทหาเธอ อยากรู้น้ำเสียงเธอเวลาคุยจะยังเหมือนเดิมมั้ย จะเศร้า หรือจะดีใจ จะรำคาญที่คนๆนี้โทไปมั้ย แต่เสียงที่ได้ยินก็คือเธอตามปกติ เราพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน เธอก็บอกผมว่าเธอเองคงจะเสียใจแหละที่กลับมา ผมจึงได้แค่ย้ำกับเธอไปว่า ถ้าเธอเจ็บมาอีก ก็อย่าลืมคนๆนี้นะ เราจะอยู่ตรงนี้เป็นเปลคอยหามเธอในวันที่เธอเจ็บปวดเสียใจ และจะไม่เสียใจที่จะเลือกตัวเลือกนี้หรอก
หลังจากโทรคุยกันครั้งนั้น ผมก็ไม่ได้โทรหาเธออีกเลย แต่จะคอยถามไถ่เธอเรื่อยๆ ผ่านทางไลน์ ซึ่งเธอจะตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่แค่เธอตอบรับในสิ่งที่ผมถามไถ่ไปบ้างเล็กๆน้อยๆ หัวใจผมก้มีความสุขแล้ว กับสภาพที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ และจะยังคงรอเธอต่อไป จนคิดว่าชีวิตนี้นี่ อาจจะเกิดมาแค่เพื่อรอ รอแล้ว รอเล่า แต่ก็จะยังเชื่อมั่นในตัวเธอคนนี้ และซักวันก็หวังว่าเธอ จะจับมือคู่นี้ที่วันนั้นเธอเคยปฏิเสธมันไปอีกครั้ง
ส่วนตอนนี้ก็คงทำได้แค่สนับสนุนเธออยู่ห่างๆ มันต่อไป
จบแล้ว
เพื่อนๆมีความคิดเห็นยังไงกับเรื่องราวของผมก็คอมเม้นได้เลยนะครับ
ผมรักคนๆนึงมากเพราะเธอมีหลายอย่างเหมือนผม และเรื่องนึงที่มีเหมือนกันคือเธอลืมคนเก่าไม่ได้ทั้งๆที่เค้าไม่ดีกับเธอเลย
เริ่มเล่าจาก background ผมก่อนดีกว่า ผมเคยมีแฟนคนนึง รักมากๆ และเธอก็รักผมมาก แต่ด้วยความที่ผมยังไม่ค่อยรู้ความ ไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอดีพอ วันนึงผมก้เสียเธอไป เธอดีกับผมมากจนผมสัญญากับตัวเองเลยว่าจะรอเธอเนี่ยแหละ ไม่คบใครหรอก เราเลิกกันมาจะสามปีแล้ว ระหว่างนั้นเธอก็มีคนคุยด้วยเรื่อยๆ แต่ละคนก็แบบไม่ค่อยโอเค ผมก็ก็จะคอยช่วยเหลือเธออยู่ห่างๆเสมอ แค่ได้ support ผมก็ดีใจแล้ว เป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปี และคิดว่าจะรอต่อไป
ทีนี้เมื่อช่วงสิงหาที่ผ่านมา ผมเจอคนๆนึงเข้า เธอเป็นรุ่นน้องที่ มหาลัย แถมยังเป็นรุ่นน้อง รร เก่าผมด้วย แต่เป็นรุ่นที่ผมจบออกมาก่อน เราเลยไม่เคยเจอหน้ากันจริงๆหรอก แต่เป็นเพื่อนกันในเฟสเนื่องจากว่าน้องเป็นน้องในฝ่ายกิจกรรมหลีดที่ผมเคยอยู่ ทำให้เรามีเฟสกัน แอดกันมา 2 ปีละ เคยคุยแค่ตอนแอดนิดหน่อย พอทีนี้ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่ ม มีกิจกรรมรับน้องพอดี น้องเลยชวนผมกลับเข้าไปดูกิจกรรมในฝ่าย ตอนแรกก็สองจิตสองใจ เพราะหายหน้าไป 3 ปี ไม่เข้ามาดูแลน้องๆเลย น้องรุ่นที่รู้จักก็จบไปเกือบหมดละ แต่สุดท้ายก็ไปตามคำชวน เธอเป็นคนดึงผมกลับเข้าไปเจอสังคมที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าผมได้เดินจากมันมาและคงไม่ได้กลับไปอีกแล้ว ในช่วงกิจกรรม เราคุยแช็ทกันทุกวัน คุยกันถี่มาก ไม่รู้ถุกคอหรือ เรามีอะไรร่วมกันเยอะก้ไม่ได้ จบ รร เดียวกัน อยู่ฝ่ายกิจกรรมเดียวกัน เรามีเรื่องเล่าให้กันฟังมากมาย ผมเริ่มรู้สึกว่ากำแพงในใจที่ผมสร้างขึ้นมาเป็นเวลา 3 ปีมันเริ่มพังลง แค่คุยกับเธอ ผมมีความสุข คุยกันซักพัก เราก็เริ่มออกไปหาอะไรทานด้วยกัน กลับจากคณะพร้อมๆกันเวลาเลิกกิจกรรม เป็นแบบนี้ทุกวัน ช่วงวันหยุดผมก็จะเอาคอมไปเปิดหนังผีดูด้วยกันที่หอเธอ 2 คน จิบเบียร์บ้าง ดูละครด้วยกัน มันมีความสุขมาก จนทำให้ผมไม่คิดถึงเรื่องคนเก่าของผมเลย และผมเริ่มมั่นใจ ว่าเธอเนี่ยแหละจะมาแทนที่คนๆนั้นได้ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนมีแผลมาก่อน ผมจึงไม่อยากทำอะไรรีบร้อน จึงไม่ได้รีบบอกเธอออกไป อยากให้ศึกษากันไปเรื่อยๆ เรื่องนึงที่เราหยิบยกมาคุยกันเล่นๆคือเรื่องคนเก่าของแต่ละคนว่าทำไมถึงเลิก มีปัญหาอะไรกัน เป็นหัวข้อสนทนาที่ผมไม่ได้จริงจังกับมันแล้ว เพราะคนที่ผมโอเคมันมาตั้งอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
ช่วงที่ดีที่สุดของเราคือวันนึงเราไปดูหนังกัน ฝนตกแรงมาก ติดอยู่คาโรงกันจนห้างมันปิดไปละ เราก็อยู่กันเงียบๆ 2 คน พอมันซา เราก็ฝ่ากลับมาเลย น้ำท่วมด้วย คืนนั้นผมไปค้างหอเธอ(บอกก่อนว่าผมนอนโซฟานะ เด๋วจะคิดเลยเถิด เรายังไม่ใช่แฟนกัน) ถึงหอก้อาบน้ำมานั่งทานข้าวด้วยกัน เปิด Roze กินแกล้มด้วยขวดนึง หาเกมเล่นกัน นวดไหล่ให้กัน ผลัดกันนอนตักอีกคนปั่นหูให้กัน คืนนั้นผมมีความสุขมาก และควรที่จะรีบสารภาพกกันเธอออกไป แต่ด้วยนิสัยที่อยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป คืนนั้นก็จบลงด้วยกันที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไป ซึ่งในเวลาต่อมาผมจะต้องเสียใจกับการกระทำครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ประมาณอาทิตย์ถัดมา น้องเริ่มเปลี่ยนไป การคุยของเราลดลง คำสรรพนามที่เรียกเริ่มกลับไปเหมือนช่วงที่คุยกันแรกๆ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร คิดว่าน้องคงมีเรื่องทุกข์ใจ แต่มาวันนึง เราเข้าไปทำกิจกรรมที่คณะด้วยกัน แล้วเหมือนเธอหลบหน้าผม ผมก็เริ่มชัวแล้วว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ตอนกลับผมเลยถามเธอว่าเธอเป็นอะไร เธอจึงตอบว่า "เธอคิดถึงคนเก่า" (ไอคนเก่าที่ว่านี่ก็เป็นน้องในฝ่ายผมเหมือนกัน น้องสองคนคุยกันมา 8 เดือน เคยเลิกกันประมาณ 3 รอบแล้วเพราะฝ่ายชายนั้นไม่ชัดเจนกับเธอ ส่วนเรื่องนิสัยอื่นๆที่ทำให้เลิกกันจะไม่ขอพูดถึงนะคับ) ผมก็ได้แต่รับฟังเงียบๆ พอกลับถึงห้องก็ตัดสินใจโทรหาเธอ อยากให้เธอระบาย คุยกันไปมา อยู่ดีๆผมก็สารภาพออกไป สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอร้องไห้ เธอบอกผมว่าทำไมมาบอกป่านนี้ เธอบอกว่าเธอยังกลัวผมลืมคนเก่าไม่ได้เธอจึงถอยออกมา ผมนี่แบบ อย่าเพิ่งยอมง่ายๆสิ เราคือที่สุดของพี่เลยนะตอนนี้ แล้วอยู่ดีๆเธอก็คิดถึงคนเก่าขึ้นมา เธอบอกว่าผมเป็นคนดีนะ ดีกว่าคนเก่าของเธอมากๆ แต่เธอยังลืมไม่ได้จริงๆ เธอจึงปฏิเสธผม ซึ่งผมเข้าใจนะเพราะก่อนหน้าที่ผมจะเจอเธอผมเคยจมกับคนเก่ามานานมากๆ และผมรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ผมอยากให้เธอพึ่งพิงผม ถึงมันจะยังลืมไม่ได้ก็ไม่เป็นไร จะคบกันทั้งๆที่ยังคิดถึงคนๆนั้นก็โอเค ผมยอมรับได้ ผมแค่อยากอยู่ข้างๆเธอเวลาที่เธออ่อนแอ ผมเดินจากหอผมไปหอเธอ ในมือก็ถือโทสับ แบตจะหมดแหละไม่ไหมดแหล่ ผมไม่อยากให้เธออยู่คนเดียวคืนนี้ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะออกมาเจอกัน แล้วคิดว่าผมยอมมั้ย เถียงกันไปมา เธอเลยบอกว่าเด๋วจะลงไปส่ง ถ้าไม่ยอมกลับเธอจะยิ่งทำตัวห่างผมไป ซึ่งผมเถียงไม่ออก ได้แต่ยอมรับเงื่อนไข เธอลงมาพร้อมดวงตาที่บวมจากการร้องไห้ ผมทำได้แค่เล่นมุกงี่เง่าเพื่อให้เธอขำออกมาบ้างก็ยังดี เมื่อกลับมาถึงหอ เธอก็บอกว่าขออยู่คนเดียวซักพักแล้วก็ไม่ตอบแช็ทผมอีกเลยคืนนั้น
หลังจากวันนั้นมา เวลาเข้าคณะเราก้เหมือนมีกำแพงบางๆมากั้นเราไว้ ผมเห็นเธอเพ้อถึงคนเก่าบนหน้าเฟส และทำได้แค่เสียใจเงียบ และคอยถามไถ่ในไลน์บ้างเป็นครั้งคราว เนื่องจากเธอไม่ได้ขยันคุยกับผมเหมือนแต่ก่อน แต่เราก็ยังคงคุยกันมาเรื่อยๆ จนวันสุดท้ายของกิจกรรมรับน้อง ฝ่ายของเราก็ไปจัดปาร์ตี้ปิดงานกันต่อ ผมไป เธอไป คนเก่าเธอก็ไป นั่งกินเบียร์รวมกันเกือบ 20 คน รวมน้องๆเฟรชชี่ด้วย เมื่อแอลกอฮอล์เริ่มเข้าปาก ก็เริ่มมีคนง่วง คนก่อดราม่าเป็นหย่อมๆ และเธอก้เป็นหนึ่งในนั้น เพื่อนๆเธอไปรุมปรอบใจ ผมก็เช่นกัน ผมก้มลงลูบผมเธอ แต่ท้ายที่สุดเธอปัดมือผมออก ผมจึงทำได้แค่เดินออกมานั่งเสียใจในความไร้กำลังของตัวเอง ผ่านจากจุดนั้นมาเธอก็หายไป ผมเข้าใจว่าเธอคงไปเข้าห้องน้ำ พอดีผมอยากเข้าห้องน้ำอยู่แล้วผมก็เลยลุกออกจากผมด้วยสภาพมึนหัวเล็กน้อย เมื่อทำธุระเสร็จกำลังจะกลับก็เห็นคนคู่นึงยืมก่อนกันอยู่ไกลๆ สภาพน่าจะร้องไห้กันอยู่ คงไม่ได้ต้องบอกว่าใครกับใครเนาะ พอดีมีน้องอีกคนนึงเดินผ่านมาเจอผม น้องเลยต้องพาร่างไร้วิญญาณผมออกจากจุดนั้นไป ทีนี้เลยกลายเป็นผมที่ก่อดราม่า นั่งจิบเบียร์ร้องไห้อยู่คนเดียว จนรุ่นพี่และน้องคนอื่นๆต้องมาปลอบแทน และภาพสุดท้ายที่ผมเห็นเธอคือเธอเดินกลับไปพร้อมกับคนเก่าของเธอ จบคืนนั้นด้วยการที่ผมกลับห้องมาด้วยอารมณ์ที่ช็อค และไม่อยากจะนึกถึงอะไรเลย
ตื่นเช้ามาผมยังช็อคอยู่เลย เครียดทั้งวัน ต้องให้เพื่อนมาพาไปหาอะไรกิน ผมทักไปถามเธอว่าเธอเป็นไง แล้วเราจะเป็นแบบไหนกันต่อ เะอก็ตอบผมนะว่าเธอกลับไปคุยกับเค้าแล้ว แต่คงจะยังไม่มีอะไรเป็นเหมือนเดิม และเธอรู้ว่าเธอคงจะต้องเสียใจอีกรอบ แต่เธอพูดว่า รอยยิ้มเวลาที่เห็นเค้าคนนั้นยิ้มมันลืมไม่ได้จริงๆ ผมก้ได้แค่บอกเธอไปว่า พี่จะคอยเราอยู่เสมอนะ มีอะไรทักมาคุย ทักมาระบายได้ ย้ำกับเธอว่าพี่จะรอเรานะ เธอก็ได้แค่ตอบกลับมาแบบกลางๆ ไม่ได้จะให้ความหวังอะไร
ผมอยู่แบบหน่วงๆมา 2-3 วัน งานการก็ทำแบบไร้วิญญาณ สุดท้ายเย็นวันนึงก็ตัดสินใจโทหาเธอ อยากรู้น้ำเสียงเธอเวลาคุยจะยังเหมือนเดิมมั้ย จะเศร้า หรือจะดีใจ จะรำคาญที่คนๆนี้โทไปมั้ย แต่เสียงที่ได้ยินก็คือเธอตามปกติ เราพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน เธอก็บอกผมว่าเธอเองคงจะเสียใจแหละที่กลับมา ผมจึงได้แค่ย้ำกับเธอไปว่า ถ้าเธอเจ็บมาอีก ก็อย่าลืมคนๆนี้นะ เราจะอยู่ตรงนี้เป็นเปลคอยหามเธอในวันที่เธอเจ็บปวดเสียใจ และจะไม่เสียใจที่จะเลือกตัวเลือกนี้หรอก
หลังจากโทรคุยกันครั้งนั้น ผมก็ไม่ได้โทรหาเธออีกเลย แต่จะคอยถามไถ่เธอเรื่อยๆ ผ่านทางไลน์ ซึ่งเธอจะตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่แค่เธอตอบรับในสิ่งที่ผมถามไถ่ไปบ้างเล็กๆน้อยๆ หัวใจผมก้มีความสุขแล้ว กับสภาพที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ และจะยังคงรอเธอต่อไป จนคิดว่าชีวิตนี้นี่ อาจจะเกิดมาแค่เพื่อรอ รอแล้ว รอเล่า แต่ก็จะยังเชื่อมั่นในตัวเธอคนนี้ และซักวันก็หวังว่าเธอ จะจับมือคู่นี้ที่วันนั้นเธอเคยปฏิเสธมันไปอีกครั้ง
ส่วนตอนนี้ก็คงทำได้แค่สนับสนุนเธออยู่ห่างๆ มันต่อไป
จบแล้ว
เพื่อนๆมีความคิดเห็นยังไงกับเรื่องราวของผมก็คอมเม้นได้เลยนะครับ