นิทานเรื่องพระเวสสันดร

ที่โดนถล่มเละเทะในเรื่องความเห็นแก่ตัวนั้น
มีนิมิตหมายอันดีอยู่อย่างหนึ่งคือ สมาชิกห้องศาสนาเริ่มจะกล้าวิพากษ์วิจารณ์ ไม่ได้กลัวเรื่องไร้สาระอย่างบาปกรรมอะไรแล้ว
ทำให้เห็นถึงพัฒนาการด้านมุมมองความคิดที่มีเหตุมีผลมากขึ้น
คนแต่งนิทานเรื่องนี้เขาอาจจะหวังว่า เมื่อโลกเจริญก้าวหน้ามากขึ้น คนจะแยกแยะเป็น ดูออกว่ามันเป็นนิทานชาดก
ส่วนคนที่เชื่อเป็นตุเป็นตะ ก้อให้เวลาเขาหน่อยก็แล้วกัน อนาคตข้างหน้า ถ้าไม่งมงายจนเกินไป คงตาสว่างสักวัน