สวัสดีครับ วันนี้ผมขอมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสักหน่อยละกันนะ คุยเล่น ๆ กันแบบเพื่อนกันเนอะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมข้องใจอยู่นานเหมือนกัน แต่ปัจจุบันเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า "คนที่ใช่" กับคนที่ "อยากได้" มันคนละแบบกัน ทั้งนี้ของดดราม่านะคร้าบ คุยสนุก ๆ นะ อย่าซีเรียส
เข้าเรื่องเลยเนอะ คือเมื่อก่อนผมก็เจ้าชู้พอสมควรเลยล่ะ แบบว่าชอบใครก็ทักเขาไปเลย เจอคนที่น่ารัก ตรงสเปค หรือคนที่มาชอบเราก็คุยหมด เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ก็ชนแหลก ยอมรับว่าใช้ชีวิตสนุกมาก ช่วงนั้นเรียนมหาลัยพอดี ได้เจอสาวมากหน้าหลายตา ยิ่งเรียนถ่ายภาพด้วยนะ ข้ออ้างขอเบอร์ติดต่อถ่ายรูปบ้าง ช่วยมาเป็นแบบถ่ายงานส่งอาจารย์บ้าง มีคนผ่านมาเยอะพอสมควร ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ช่วงนั้นแทบจะหลงระเริงไปผู้หญิงเสียส่วนมาก อยากได้ใครก็จีบพาเขากลับห้องไปหมด พอไม่ชอบก็หาข้ออ้างเพื่อจะห่าง ซึ่งส่วนตัวตอนนั้นเราคิดว่า "มันไม่ใช่" ยังไงก็ไปไม่รอด จนแล้วจนเล่าเราเห็นผู้หญิงร้องไห้เสียใจก็เยอะ จนวันหนึ่งคิดได้ว่า หรือเราแค่ "อยากได้" เค้าเท่านั้นเอง
จุดเริ่มต้นของความคิดผมก็เปลี่ยนไปครับ ถึงแม้จะคุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้พากลับห้องเลย คุยผ่านแชท พาไปกินข้าว พาไปเที่ยว อาจจะพามานั่งเล่นที่ห้องแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะในใจคิดได้ว่า "ผู้หญิงบางคน เขาอยากจะให้กับคนที่เขารัก และจริงใจกับเขา" อย่าเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ทำให้ผมเปลี่ยนไปครับ จนวันนึงผมมีคนมาชอบ และเธอคนนั้นก็ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อน เราคุยกันได้ไม่กี่เดือน ผมก็ขอคบเธอ เธอไม่ได้เพอร์เฟคอะไรเลยครับ หน้าตาธรรมดา ไม่สูง หุ่นไม่ได้ดีเลย ตรงสเปคผมแค่อย่างเดียวคือตัวเล็ก ซึ่งวันแรกที่ผมขอคบกับเธอ คือวันที่เธอนอนกับผมครั้งแรก มันไม่ต่างอะไรกับคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาเลย แต่วันนั้นเธอร้องไห้แล้วพูดกับผมว่า "ยอมให้ขนาดนี้อย่าทิ้งเค้านะ" ผมก็ผู้ชายธรรมดาไม่ใช่พ่อพระเลยครับ รับปากไปงั้น แต่คำพูดแค่นั้นกลับทำให้ผมอยากรับผิดชอบในตัวเธอ ชีวิตเธอ และอะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมอยากเห็นเธอคนนี้ทุกวัน ไม่เข้าใจเลยครับ เธอแทบจะไม่ได้มีอะไรดีกว่าคนอื่น ๆ เลย คนอื่นที่น่ารัก หรือดูดีกว่าเข้ามาผมก็มีแอบทำให้เธอเสียใจ แต่ไม่ได้เกินเลยกับใครอีก เพราะรู้สึกว่าไม่อยากเสียเธอไป วันแรกที่คบมันทำให้ผมนึกถึงตลอดเวลา เวลาเจอใครที่สวยกว่า หน้าตาดีกว่า อยากได้นะครับ อยากพุ่งชนเลยแหละ แต่จู่ ๆ ก็คิดถึงหน้าแฟนแล้วก็รู้สึกถ้าทำเธอเสียใจ ผมอาจจะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก
ทุกวันนี้เธอกับผมคบกับเธอมาจะสี่ปีแล้วครับ ทำเธอเสียใจก็บ่อย เธอก็ยังไม่ไปไหน และเธอคนนี้จากคนที่ "อยากได้" กลายเป็น "คนที่ใช่" ในความรู้สึกผมทุกวัน แปลกนะ คบวันแรกก็มีอะไรกันแล้ว แต่ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างที่เธอทำให้ มันมากกว่าแค่นอนด้วยกัน และวันนั้นทำให้ผมรู้สึกว่า "คนที่ใช่" มันคนละอย่างกับ "คนที่อยากได้" เหมือนว่าเราไม่ต้องพยายามอะไร เธอก็ดีสำหรับเราไปซะเกือบทุกอย่าง
เพื่อน ๆ ล่ะครับ คิดยังไงกันบ้าง ลองแลกเปลี่ยนกันสักนิดนนะครับ
"คนที่ใช่" กับ "คนที่อยากได้" มันคนละแบบกัน ?
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมข้องใจอยู่นานเหมือนกัน แต่ปัจจุบันเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า "คนที่ใช่" กับคนที่ "อยากได้" มันคนละแบบกัน ทั้งนี้ของดดราม่านะคร้าบ คุยสนุก ๆ นะ อย่าซีเรียส
เข้าเรื่องเลยเนอะ คือเมื่อก่อนผมก็เจ้าชู้พอสมควรเลยล่ะ แบบว่าชอบใครก็ทักเขาไปเลย เจอคนที่น่ารัก ตรงสเปค หรือคนที่มาชอบเราก็คุยหมด เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ก็ชนแหลก ยอมรับว่าใช้ชีวิตสนุกมาก ช่วงนั้นเรียนมหาลัยพอดี ได้เจอสาวมากหน้าหลายตา ยิ่งเรียนถ่ายภาพด้วยนะ ข้ออ้างขอเบอร์ติดต่อถ่ายรูปบ้าง ช่วยมาเป็นแบบถ่ายงานส่งอาจารย์บ้าง มีคนผ่านมาเยอะพอสมควร ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ช่วงนั้นแทบจะหลงระเริงไปผู้หญิงเสียส่วนมาก อยากได้ใครก็จีบพาเขากลับห้องไปหมด พอไม่ชอบก็หาข้ออ้างเพื่อจะห่าง ซึ่งส่วนตัวตอนนั้นเราคิดว่า "มันไม่ใช่" ยังไงก็ไปไม่รอด จนแล้วจนเล่าเราเห็นผู้หญิงร้องไห้เสียใจก็เยอะ จนวันหนึ่งคิดได้ว่า หรือเราแค่ "อยากได้" เค้าเท่านั้นเอง
จุดเริ่มต้นของความคิดผมก็เปลี่ยนไปครับ ถึงแม้จะคุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้พากลับห้องเลย คุยผ่านแชท พาไปกินข้าว พาไปเที่ยว อาจจะพามานั่งเล่นที่ห้องแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะในใจคิดได้ว่า "ผู้หญิงบางคน เขาอยากจะให้กับคนที่เขารัก และจริงใจกับเขา" อย่าเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ทำให้ผมเปลี่ยนไปครับ จนวันนึงผมมีคนมาชอบ และเธอคนนั้นก็ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อน เราคุยกันได้ไม่กี่เดือน ผมก็ขอคบเธอ เธอไม่ได้เพอร์เฟคอะไรเลยครับ หน้าตาธรรมดา ไม่สูง หุ่นไม่ได้ดีเลย ตรงสเปคผมแค่อย่างเดียวคือตัวเล็ก ซึ่งวันแรกที่ผมขอคบกับเธอ คือวันที่เธอนอนกับผมครั้งแรก มันไม่ต่างอะไรกับคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาเลย แต่วันนั้นเธอร้องไห้แล้วพูดกับผมว่า "ยอมให้ขนาดนี้อย่าทิ้งเค้านะ" ผมก็ผู้ชายธรรมดาไม่ใช่พ่อพระเลยครับ รับปากไปงั้น แต่คำพูดแค่นั้นกลับทำให้ผมอยากรับผิดชอบในตัวเธอ ชีวิตเธอ และอะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมอยากเห็นเธอคนนี้ทุกวัน ไม่เข้าใจเลยครับ เธอแทบจะไม่ได้มีอะไรดีกว่าคนอื่น ๆ เลย คนอื่นที่น่ารัก หรือดูดีกว่าเข้ามาผมก็มีแอบทำให้เธอเสียใจ แต่ไม่ได้เกินเลยกับใครอีก เพราะรู้สึกว่าไม่อยากเสียเธอไป วันแรกที่คบมันทำให้ผมนึกถึงตลอดเวลา เวลาเจอใครที่สวยกว่า หน้าตาดีกว่า อยากได้นะครับ อยากพุ่งชนเลยแหละ แต่จู่ ๆ ก็คิดถึงหน้าแฟนแล้วก็รู้สึกถ้าทำเธอเสียใจ ผมอาจจะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก
ทุกวันนี้เธอกับผมคบกับเธอมาจะสี่ปีแล้วครับ ทำเธอเสียใจก็บ่อย เธอก็ยังไม่ไปไหน และเธอคนนี้จากคนที่ "อยากได้" กลายเป็น "คนที่ใช่" ในความรู้สึกผมทุกวัน แปลกนะ คบวันแรกก็มีอะไรกันแล้ว แต่ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างที่เธอทำให้ มันมากกว่าแค่นอนด้วยกัน และวันนั้นทำให้ผมรู้สึกว่า "คนที่ใช่" มันคนละอย่างกับ "คนที่อยากได้" เหมือนว่าเราไม่ต้องพยายามอะไร เธอก็ดีสำหรับเราไปซะเกือบทุกอย่าง
เพื่อน ๆ ล่ะครับ คิดยังไงกันบ้าง ลองแลกเปลี่ยนกันสักนิดนนะครับ