ฉันรู้สึกว่าไม่อยากไปเจอใคร พบปะกับสังคม

คือเหตุมันมีอยู่ว่า ขอแทนตัวเองว่า "เรา" นะ เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งซึ่งเรารักเขามาก คือเราเองอะเป็นทอม ส่วนเพื่อนเราอ่ะเป็นผู้หญิง ก็คบทอมแหละ แล้วเราก็ผิดใจกันตรงที่ แฟนของเพื่อนเราให้เราเล่นกับเพื่อนเราน้อยลง เพราะแฟนของเพื่อนเราเขาหึง เราร้องไห้ให้เพื่อนคนนี้มาเยอะนะ แต่เราก็ยังยืนยันที่จะคบกะคนนี้ ปรึกษาคนนี้ แบบเราแคร์แค่เพื่อนคนนี้อ่ะ แต่เราไม่รู้หลอกนะว่าตลอดที่ผ่านมาเพื่อนเรา แคร์เราหรือรู้สึกแบบเราบ้างไหม จนเหมือนว่าเราไม่โอเคแหละเลยขอแยกออกมา ก็มาอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้มันโอเคมากเลย จนเพื่อนเราคนนี้ทักมาแบบประมาณว่าไม่โอเคที่ไม่มีเรา ไม่โอเคเพราะไม่มีใครเข้าใจเท่าเรา แล้วเราก็กลับมาดีกัน แต่เพื่อนเราคนนี้ก็คบกับแฟนคนเดิมนะแต่ไม่ได้มีเรื่องไรแบบเมื่อก่อนแล้ว ส่วนเราเองก็มีแฟน เราก็อยู่กับเพื่อนอย่างมีความสุขนะ จนมีช่วงหนึ่ง คือเพื่อนเราคนนี้เป็นอะไรไม่เคยบอกเราไม่เคยปรึกษาเรา จนเราไม่รู้ว่าแคร์เราจิงๆหรือเปล่า ว่าต้องการชี้กับเราหรือเปล่า แต่เราก็เลือกที่จะเงียบ จนได้ถามเพื่อนเราก็ตอบว่าเปล่าตลอด แต่การกระทำมันไม่ใช่เลย ต่อมามีอยู่ช่วงหนึ่งเพื่อนในห้องอีกกลุ่มหนึ่งชอบชวนเราโดด ชวนเราไปเที่ยวนู่นนี่ แบบไม่เคยไปกับเพื่อนที่อยู่ด้วย แต่เราไม่คิดจะออกจากกลุ่มนะไม่เลยด้วยซ้ำ ใจเรายังไงก็ยังงั้น แต่ทุกคนกลับมองว่าเราอยากออก ทำตัวตีออกห่าง เราไม่ได้ทำตัวออกห่างนะ เราจะไม่ได้อยู่กะเพื่อนเราเฉพาะตอนเราโดดเรียนเท่านั้น กินข้าวเราก็กินกะเพื่อนเรา ไม่ได้อยากออกจากลุ่ม เราถามเพื่อนที่เราแคร์อะว่าเป็นอะไรกัน แต่ไม่มีใครตอบ เราก็เกิดความน้อยใจวันนั้นเราก็ไปเดินกะเพื่อนที่เราชอบโดดเรียนด้วย คือก็อยู่ห้องเดียวกันนั่นแหละ เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มใหญ่ แล้วช่วงนั้นกลุ่มนี้ก็มีเพื่อนออกคนหนึ่งด้วยแล้วมาอยู่กลุ่มของเรา พอเย็นวันนั้นเรากลับมาบ้านเพื่อนกลุ่มเราออกจากกลุ่มแชทหมดเลยยกเว้นเราคนเดียว แต่เราเป็นคนที่ชอบกวนตีนเฮฮาอะ แล้วด้วยความเป็นเราเอง เราได้เชิญเพื่อนทุกคนเข้ากลุ่มแชท  แล้วคือตอนที่ทุกคนกดออกจากกลุ่มคนที่ออกคนแรกคือเพื่อนที่เรารักที่สุดอ่ะ ตอนนั้นเราโคตรเจ็บแล้ว จนเราก็ถามทุกคนเป็นอะไรว่ะ เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งก็บอกนะว่า เห็นไปกับพวกนั้นคิดว่าอยากออกจากกลุ่ม เราก็ไม่เข้าใจทำไมทุกคนไม่ถามเราก่อน จนทะเลาะกัน แล้วเข้าใจปะว่า เราเอง เป็นคนส่วนน้อยอะ ยังไงก็ไม่มีใครเข้าข้างเราอยู่แล้ว จนเพื่อนอีกกลุ่มที่เราโดดเรียนไปกะมัน เลยมาคุยให้ว่าเราไม่ได้อยากออก เพราะเราไม่ได้ไปคุยกะเพื่อนอีกกลุ่มเลยว่าเราจะออกไปอยู่ด้วย แต่ยังไงเพื่อนกลุ่มเราก็ไม่เชื่อยืนยันแบบที่คิดไปอีก จนเราตัดสินใจออก เพื่อนที่เราแคร์ที่เรารักที่สุดที่กดออกจากกลุ่มคนแรก ให้แฟนทักมาหาเราว่าจะออกจริงๆหลอแล้วมันจะอยู่ยังไง เราไม่รู้ไม่เข้าใจอะว่ามันคิดอะไรกันแน่ แต่ก่อนนั้นเราเสียใจและเสียความรู้สึกมากเลยได้แต่ยืนยันว่าเราจะออกให้ได้ แต่เราก็คุยกะเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มนะว่าคิดแบบเพื่อนไหม บางคนก็ไม่คิดด้วย บางคนก็เข้าข้างเราแต่เราคนเดียวพวกนั้นส่วนมากยังไงก็ไม่มีใครเข้าข้างเรา จนเราได้ย้ายมากลุ่มนี้ แล้วเป็นช่วงเดียวกับคนในกลุ่มนี้ย้ายไปอยู่กลุ่มเราที่ออกมาคนหนึ่งแล้วคนที่ย้ายคนนี้ก็ไปสนิทกับเพื่อนที่เรารักที่สุดอะ แบบไปแทนที่เราไปเลย เราก็อยู่ปกตินะบางครั้งก็จะมีเรื่องแขวะกันบ้าง ( เราตัดสินใจออกแล้ว แต่มีเพื่อนคนนึงที่โพสด่าเราแล้วแท็กเรา มาขอร้องให้กลับไป แต่เราไม่กลับเพราะตอนนั้นเราเสียความรู้สึกโดยไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราตอนนั้นเลยว่าเป็นยังไง )  แต่คือเราเป็นคนที่แบบใครจะแขวะว่าไรที่มันหมายถึงเราเราจะไม่ยอมจะเข้าไปถาม ถ้าต่อยได้เราก็จะต่อย แต่พอมาเรื่อยๆก็เริ่มแขวะน้อยลง เราก็อยู่กลุ่มนี้มาเรื่อยๆ ( กลุ่มนี้เป็นกลุ่มใหญ่นะ 15คนได้ ผู้หญิงหมดเลยเราทอมคนเดียว แต่เวลาใครโกดใครคนหนึ่งจะพานโกดกันไปหมดเลย ) กลุ่มนี้จะมีเพื่อนคนหนึ่งที่ทุกคนไม่ชอบ คือตั้งแชทกลุ่มแยกออกมา วันนั้นเราอ่ะต้องอยู่กะเพื่อนคนที่ทุกไม่ชอบ แล้วคนที่เหมือนตัวหลักกลุ่มนี้ ได้ฝากเงิน20บาทให้เราไปให้เพื่อนคนนี้ที่เราต้องอยู่ด้วย แต่วันนั้นมันวุ่นมากเรายอมรับว่าเราผิดแหละที่ลืมให้ จนเพื่อนคนนี้มาทวงว่า20อ่ะ  อะไรประมานนี้ แล้วเราเองก็นึกได้พอดี แล้วด้วยความที่เราผิดเอง เราเลยทักไปขอโทษว่าขอโทษนะกูผิดเองที่ลืม แล้วเพื่อนเรามันก็ตอบว่าโอเค เราก็คิดว่าจบแล้วเพราะเรื่องมันแค่นี้ จนมาอีกวัน คือช่วงนั้นเราเองไม่ค่อยสบายด้วยไง เพื่อนบางคนที่เราอยู่ด้วยก็ตีออกห่างเรา เหมือนโกดเรากันไปเลย พอเราถามก็บอกไม่ได้เป็นไร จนเราแบบขอพูดตรงๆว่า โกดเรื่องที่ลืมให้เงินเพื่อนใช่ไหม คือกูไม่ได้ตั้งใจจะลืม แล้วที่ขอโทษก็ไม่อยากให้โกดกู แล้วเราก็ไปรอแม่มารับเลย แล้วเราก็เข้าโีรงบาลเพราะเราป่วยหนัก แล้วเชื่อปะไม่มีใครทักมาถามเราเลยชักคนว่าเป็นไงบ้างหรืออะไร จนมีเพื่อนในกลุ่มนั่นแหละคนนึงทักมา มาเชิงๆบอกให้ปรับตัวเอง เอาตรงๆเราเองยังไม่รู้เราทำตรงไหนผิดตรงไหนไม่ถูกใจเพื่อน  แต่เพื่อนคนนี้ก็บอกนะเพราะที่เราชอบอารมร้อน เราชอบหงุดหงิด แต่เราเองก็ไม่ได้เป็นบ่อยมากนักถามว่าคนอื่นก็เป็นไหมคนอื่นก็เป็น แต่ไม่มีใครโกดหรืออะไรแบบเรา ตอนนั้นเราแย่ทั้งจิตใจและร่างกาย จนเราออกจากโรงบาลเราหยุดเรียนไปเลย1อาทิตตอนนั้นเราไม่อยากเจอใครเราไม่อยากเจออะไรแย่ๆ ที่ทำให้ตัวไม่โอเคที่มันไม่ใช่ตัวตนของเรา ( ตัวตนของเรานี่หมายถึง เราเป็นคนตลกเฮฮา ชอบหัวเราะ ) แต่เราก็ต้องกลับกลายเป็นคนที่ไม่กล้าทำไรกลัวทำไปแล้วไม่มีใครเล่นด้วย ไม่มีใคนคุยด้วย แล้วมันก็จิงที่ไม่มีใครคุยด้วย เราต้องกลับกลายเป็นคนที่เงียบและได้อยู่แค่เฉยๆเท่านั้น จนเรามาโรงเรียนเพื่อนที่โกดเราอะนั่งคู่กะเรา มันย้ายโต๊ะไปนั่งกับคนอื่นต่อหน้าเราเลย เรียนอะไรที่เป็นคู่ก็ย้ายไปคู่กับคนอื่นให้เราอยู่คนเดียว จนวันนั้นเราเสียความรู้สึกมาก จนไปคุยไปปรึกษากับเพื่อนที่เราออกมาอะจำกันได้เปล่า เรารู้สึกว่าทุกอย่างเหมือนเดิมเพราะเขาดีมาก ดีจนเราคิดว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม มีแต่วลาแค่นั้นที่เปลี่ยนไป เขาบอกเราว่าถ้าไม่โอเคก็กลับมา ตอนนั้นเรารู้สึกดีมากที่เขายังเห็นคุณค่าเราทั้งๆที่ทะเลาะกันมาก็เยอะ แต่แค่เราไม่ได้นั่งเรียนด้วยกันแบบเดิม เพราะเหมือนเขามีเพื่อนใหม่แล้ว แต่เราอยากให้เขากลับมาเป็นแบบเดิมนะแต่เหมือนเราพยายามคิดไปเองว่าเขาจะเป็นแบบเดิม แต่มันก็ใช่แหละเวลาเปลี่ยนใจคนเรามันก็เปลี่ยนไปด้วย บวกกับเขามีเพื่อนใหม่มาแทนที่เราด้วยอีก จนเราได้ไปคุยกับเพื่อนกลุ่มที่เราจะออกว่าจะออกนะ แต่มันก็ไม่มีคำไหนที่ให้เราอยู่อะ บอกแต่ว่าถ้าอยู่กลับกลุ่มเก่าแล้วสบายใจก็กลับ เราก็ถามนะว่าโกดอะไรกันแน่ เพื่อนเรามันก็บอกว่าเพราะนิสัยเราเอง เราก็ถามแหละว่าเพราะอะไร เพื่อนก็ตอบได้แค่ว่าเยอะอะ เราให้บอกก็ไม่บอก เอาตรงๆเราไม่รู้ดิ้ เพราะถ้าเราทำไรไปแล้วใครไม่โอเคหรือ ไม่โอเคตรงไหนยังไง เราก็เลยออกกลับไปอยู่กลุ่มเดิม ตอนนนั้นเราคิดผิดมากที่เราออกมาตั้งแต่แรก จนเรากลับมาอย่างที่บอกแหละว่าคิดว่าทุกคนเหมือนเดิมแต่เปล่าเลย เราคิดไปเองหมด ทุกวันนี้เราอึดอัดมาก ไม่อยากไปโรงเรียนแต่ก็อยากมีอนาคตที่ดีดูแลพ่อแม่ให้สบาย เรากลับมาจากโรงเรียนเราร้องให้ทุกวัน เราเครียดทุกวัน เราคิดวนไปวนมาว่าเราไม่น่าคบหลอเราไม่ดีเลยหลอ เราแย่มากเลยหลอ แบบนี้ทุกวันทุกครั้งที่รู้สึกไม่โอเค เราพูดน้อยมากได้แต่นั่งเงียบๆ ผิดกลับเมื่อก่อนเรามีความสุขมากกว่าเฮฮามากกว่านี้ กลับกลายเป็นบุคคลที่เหมือนไร้ค่าไร้ตัวตนไปเลย จนเราอึดอัด เพราะเรากลับมาก็เหมือนไม่ได้กลับ
เพราะ พวกเพื่อนเราก็คุยกันในกลุ่มเดิมที่ไม่มีเรา ถามว่าเรารู้ได้ไง รู้มาจากเพื่อนที่เราเคยชี้อะที่ให้เรากลับมาอ่ะ มันจงใจให้เราเห็น เราไม่เข้าใจว่าคิดอะไรเราไม่รู้เลยว่าต้องการอะไร เราก็ถามนะในกลุ่มทุกคน ทุกคนบอกว่าเวลาผ่านไปอะไรก็เปลี่ยนก็ผ่านตามไปด้วย อีกอย่างคิดว่าตลอดที่ผ่านมาทุกอย่างมันลงตัวดีอยู่แล้ว เราไม่เข้าใจว่าที่ให้เรากลับมาเพราะอยากให้เรากลับหรือสงสารเรากันแน่ ทุกคนบอกว่าไม่ถึงกับสงสารแต่ก็เคยเป็นเพื่อนคนนึง ตอนนั้นเราเจ็บมากๆเลย เราไม่มีเพื่อนเราไม่สามารถไว้ใจใครได้ คนที่คิดว่าจะดีก็กลับกลายมาเป็นแบบนี้ แต่ก็จริงเราไม่สามารถโทษใครได้ อีกอย่างมันนก็เพราะตัวเราเองด้วยแหละ ขอโทษแล้ว แต่มันก็ไม่มีความหมายอะไีรกับใครเลย เรารู้สึกว่าเราไม่อยากไปเจอใครเราไม่อยากเจอคนมากๆ เราต้องเดินคนเดียวจริงๆหลอ เราไม่มีใครอยากคบแล้วจริงๆๆหลอ กินข้าวตอนกลางวันเราก็ไม่อยากไปกินไม่อยากไปเจอใคร เราทำอะไรไม่ได้เลยได้แค่อยู่เฉยๆให้เวลาผ่านไป เสียความเป็นตัวเองที่เคยเฮฮามีความสุขไป เราควรทำยังไงดีถ้าทุกคนเป็นเรา.