คือว่า ตัวเรามีปัญหาด้านหัวใจ คือเราไปแอบชอบครูศิลปะคนนึง ที่แรกบอกตรงๆว่าไม่ได้ชอบหรอก แค่มองเขาก็รู้สึกเฉยๆ แต่มันก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เรานั้นตั้งเปลี่ยนความคิดไปเลย คือว่าวันนั้นเป็นวันที่มีเรียนศิลปะคาบแรกตอนเช้า ครูสั่งให้เอากระดานไม้มาเพื่อที่จะแกะสลัก พอดีว่าเรามีความชอบในศิลป์อยู่บ้างจึงมีความพิถีพิถันตั้งใจทำงานอย่างเป็นพิเศษ โดยการต้องลองมีดแกะ ก่อนที่จะแกะสลักที่ครั้ง ตอนที่เรากำลังขมักเขมนในการลองมีดอยู่ ใต้โต๊ะ จู่ๆก็มีเสียงๆนึงดังขึ้นมา เราก็ตกใจอยู่นิดหน่อยแต่ก็เงยหน้าขึ้นไป ก็อย่างที่คิดครูศิลปะคนนั้นแหละ เขาก็มาถามเราว่า ทำไมไม่เอามาแกะ ข้างบน  เราก็ตอบเขาว่า แกะลองมีดคะ แต่ด้วยสถานการณ์ในตอนนั้นคือเพื่อนในห้แงเสียงดังกันมากก็เลย ทำให้ครูต้องเอ่ยปากถามตัวเราอีกครั้ง เราก็ตอบไปเหมือนเดิมด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่คณุเขาก็ยังไม่ได้ยินอีก พอนั้นแหละ ครูเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรา พร้อมกับเอียงหูมาใกล้ มันแบบแทบจะหอมแก้มกันได้เลย ความรู้สึกในตอนนั้นคือเขินมาก ใจเต้นหน่อยๆเหมือนกัน พอจบบทสนทนามันก็ทำให้เราเกิดความรู้สึกชอบขึ้นมา
        หลังจากนั้นเราก็มักจะชวนเพื่อนไปเดินผ่านหน้าห้องศิลป์บ่อยๆ ในใจเพียงขอแค่ได้เห็นหน้าเพียงไม่กี่วินาทีก็พอแล้ว ทำแบบนี้อยู่ประมาณเดือนนึง มันเป็นเพราะว่าเราขึ้นอายอ่ะ เลยไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เท่าไร จากนั้นเราก็เริ่มหาเฟสบุ๊คเขา โดยจากการค้นหาชื่อ หาไปเรื่อยๆก็เจอ!! ตอนนั้นดีใจมากกกกก แต่ที่จริงขอตรงๆก็ได้แต่ใจเราไม่กล้าว่ะ 555 ก็แอดเพื่อนไป รออยู่เกือบเดือนเหมือนกันนะ มีแอบท้อใจบ้าง แต่ก็พอเขารับแอดเนี่ยสิ โลกสดใสขึ้นมาเลยเชียว แต่... เราก็ยังไม่ได้ทักไป 555 ป๊อดดดด เหมือนประมาณว่า อยากให้เขาพอรู้จักเราก่อนไรงี้ พอผ่านมา 3-4 เดือน ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบปลายภาค ใกล้ปิดเทอม เราจึงตัดสินใจ ทักไป ตอนนั้นลุ้นมากกกก แทบคว้างมือถือทิ้งเลย สุดท้ายก็ตอบมา คุยกันมาเรื่อยๆ จนเปิดเทอมใหม่ มันทำให้รุ้อะไรเกี่ยวกับเขามากมาย จนทำให้เรารุ้สึกมากกว่าคำว่าชอบไปสะแล้ว แต่ด้วยอักษรใต้แป้นพิมนั้น มันไม่เหมือนกับตัวจริงที่พบเจอกันเลย ควรจะทำไงดีค่ะ  บ้างทีมันก็เจ็บเหมือนกัน เหมือนเราเป็นอากาศ บางทีก็เหมือนสำคัญบาง ควรจะทำยังไงกับหัวใจและความรุ้สึกดีค่ะ