คือ เราเป็นคนป่วยบ่อย ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แล้วทีนี้เราทำงานประจำ
พักหลังๆ ประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา เราหยุดอาทิตย์ละครั้ง บางทีก็มีใบรับรองแพทย์ บางทีก็ไม่มีเพราะมียาที่เคยไปหาหมอก็กินเพื่อบรรเทา
ทีนี้ มันก็จะมีเพื่อนร่วมงานบางที นินทาเราลับหลัง(มีคนมาบอกเราทีหลัง) หาว่าเราขี้เกียจบ้างอะไรบ้าง
เราแค่ไม่เข้าใจ คือคุณไม่หยุด ไม่ลา ก็ดีกับตัวคุณไหม?
เราหยุด เราลาป่วย เราก็ใช้วันลาของเรา เราไม่ได้ไปเบียดเบียนวันลาของคนอื่น
จะมาบอกว่า เพื่อนร่วมงานรู้สึกไม่ดี เอิ่ม....เราใช้วันลาของเรา หรือถ้าเราโดนหักเงิน ก็เงินเดือนของเราไหม?
งานเราทำปกติ บางทีงานด่วน เราป่วยเรายังต้องนั่งทำที่บ้าน
ไม่เข้าใจว่า เราหยุดก็ใช้วันลาของตัวเอง แต่ทำไมถึงไปหนักบางส่วนของคนอื่น
มีหลายอย่างที่เราไม่ชอบเพื่อนร่วมงานคนนี้ หลายๆ อย่างที่ทำสันดานแย่ๆ ใส่เราและเพื่อนร่วมงานคนอื่น
จะเห็นเรามีประโยชน์ก็ตอนขอติดรถไปลงตรงนั้นตรงนี้
เข้าใจนะคะว่าสังคมออฟฟิศ มันต้องมีคนประเภทนี้อยู่ เราพยายามหลีกเลี่ยงไม่ยุ่ง ไม่สุงสิงกับคนอื่น
แต่ก็ไม่วายตกเป็นขี้ปากพวกนี้ จนบางทีเราก็อยากจะพูด ระเบิดออกไปเลย แต่คิดไปคิดมา ไม่เอาดีกว่า ไม่กล้า
เราโดนบ่อยๆ เข้าจนตอนนี้เราเริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นโรคจิตอ่อนๆ แล้ว
ปล. เรารู้นะคะว่าหยุดบ่อยไม่ดี แต่คือเราไม่ไหวจริงๆ บางทีท้องเสียจนตี 4 ตี 5 กว่าจะได้นอนเกือบ 6 โมงเช้า
ต้องตื่น 7 โมงเช้าเพื่อไปเข้างานให้ทันทั้งๆที่เพลียไม่ไหวจริงๆค่ะ
ขอวิธีรับมือกับเพื่อนร่วมงานประเภท "เราทำตัวเราแต่ไปหนักบางส่วนของคนอื่น"
พักหลังๆ ประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา เราหยุดอาทิตย์ละครั้ง บางทีก็มีใบรับรองแพทย์ บางทีก็ไม่มีเพราะมียาที่เคยไปหาหมอก็กินเพื่อบรรเทา
ทีนี้ มันก็จะมีเพื่อนร่วมงานบางที นินทาเราลับหลัง(มีคนมาบอกเราทีหลัง) หาว่าเราขี้เกียจบ้างอะไรบ้าง
เราแค่ไม่เข้าใจ คือคุณไม่หยุด ไม่ลา ก็ดีกับตัวคุณไหม?
เราหยุด เราลาป่วย เราก็ใช้วันลาของเรา เราไม่ได้ไปเบียดเบียนวันลาของคนอื่น
จะมาบอกว่า เพื่อนร่วมงานรู้สึกไม่ดี เอิ่ม....เราใช้วันลาของเรา หรือถ้าเราโดนหักเงิน ก็เงินเดือนของเราไหม?
งานเราทำปกติ บางทีงานด่วน เราป่วยเรายังต้องนั่งทำที่บ้าน
ไม่เข้าใจว่า เราหยุดก็ใช้วันลาของตัวเอง แต่ทำไมถึงไปหนักบางส่วนของคนอื่น
มีหลายอย่างที่เราไม่ชอบเพื่อนร่วมงานคนนี้ หลายๆ อย่างที่ทำสันดานแย่ๆ ใส่เราและเพื่อนร่วมงานคนอื่น
จะเห็นเรามีประโยชน์ก็ตอนขอติดรถไปลงตรงนั้นตรงนี้
เข้าใจนะคะว่าสังคมออฟฟิศ มันต้องมีคนประเภทนี้อยู่ เราพยายามหลีกเลี่ยงไม่ยุ่ง ไม่สุงสิงกับคนอื่น
แต่ก็ไม่วายตกเป็นขี้ปากพวกนี้ จนบางทีเราก็อยากจะพูด ระเบิดออกไปเลย แต่คิดไปคิดมา ไม่เอาดีกว่า ไม่กล้า
เราโดนบ่อยๆ เข้าจนตอนนี้เราเริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นโรคจิตอ่อนๆ แล้ว
ปล. เรารู้นะคะว่าหยุดบ่อยไม่ดี แต่คือเราไม่ไหวจริงๆ บางทีท้องเสียจนตี 4 ตี 5 กว่าจะได้นอนเกือบ 6 โมงเช้า
ต้องตื่น 7 โมงเช้าเพื่อไปเข้างานให้ทันทั้งๆที่เพลียไม่ไหวจริงๆค่ะ