ทำไมความคิดแบบ การขายตัวมันจะเป็นทางออกสุดท้ายของเราจริงๆหรอ

ตามที่หัวข้อเลย คือตอนนี้มันสับสนไปทุกอย่างเลย ทั้งค่าเรียนค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ. แล้วค่าเช่าบ้านเค้าจะเอาภายในสี้นเดือนแล้วด้วย เรากังวน สับสน คิดว่าเนี่ยเราต้องย้ายออกจริงๆหรอ เราจะทำไงถืงจะหาค่าเช่าบ้านได้ เราคิดหนักและคิดจนเช้าแทบจะไม่ได้นอน เราเข้าไเล่นเฟสเจอเป็นกลุ่ม ไซด์ไลน์ เราเลยเอาเฟสที่ไม่ได้ใช้ลองสมัครเข้าไป  ไม่ถืง5นาที  ก็มีคนรับเข้ากลุ่ม  ในนั้นจะโพสหางานเสรีม  นั่นคือการขายตัว  ชั่วโมงละพันสองพัน คือเราว่ามันเยอะนะแลกกับขาย ศักดิ์ศรีของตัวเอง  แต่ตอนนั้นมันมืดจริงๆ  เราลองหาทางที่ดีกว่านี้แล้วแต่มันต้องใช้เวลานาน  แต่เมื่อความคิดมันกุมจิตใจไปหมด  พอเมื่อเราโพสลง  ก็มีคนติดต่อมามากมาย  มีทังคนหน้าตาดีและไม่ดีบ้าง  เรายังไม่ตอบใคร  เราคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำจริงมั้ย  แต่มันคือทางออกเดียวที่ตอนนั้นหาได้ไง  เราเลยเลือกตอบรับพี่คนนืงไป  คือตอนนั้นพี่เค้าชวนไปทานข้าวกันก่อนหมแล้วค่อยไปต่อ  พี่เค้านัดเราตอนเย็นๆ  แต่เราผิดนัด  เราไม่อยากทำเราร้องไห้  คือนั่งคิดหนักแล้วก็ร้องไห้เหมือนไปเสียตัวแลกเงินมาแล้ว วันนั้นเราไม่ได้ไปเรียน  เราไม่มีจิตใจจะไปเรียนด้วยซ้ำ  พี่เค้าทักมาอีกว่าสดวกเมื่อไหร่ให้บอกพี่  แต่เราไปส่องพี่เค้าแล้ว  ถานะน่าจะดีและก็น่าจะมีครอบครัวแล้ว  คือเราไม่อยากทำร้ายครอบครัวเค้า  เราไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อฟังด้วยซ้ำ  เราไม่อยากเป็นผู้หญิงขายตัว  แต่เราจำเป็นเราไม่อยากย้ายออกจากบ้าน  เพราะมันใกล้จะจบแล้ว  แต่ทำไมอ่ะ  ทำไมทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย  
ปล. เราไม่เคยมีแฟนผู้ชาย  เราคบผู้หญิงมาตลอด  นอนก็นอนกับผู้หญิง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านชีวิตสุดแสนจะ รันทดของเรา