มันไม่ใช่ครั้งแรก ที่เราต้องผิดหวังเรื่องความรัก..
แต่มันเป็นครั้งแรก ที่เรายอมรับมัน และเฝ้าดูมันด้วยความเข้าใจ..


เจ็ดปีที่แล้ว เราแต่งงานกับผู้ชายคนนึง ด้วยความคิดว่าเค้าคงเป็นคนที่ดีที่สุดแล้ว ที่เราจะหาได้ในชีวิตนี้ แม้ว่าฐานะเราจะต่างกันมาก และอุปนิสัยเราก็ค่อนข้างสวนทาง .. เราก็เชื่อว่าเราจะปรับตัวได้ในที่สุด เพราะเราสองคนต่างก็อยากมีครอบครัวที่ดี..

แต่เมื่อเราต้องอยู่ด้วยกัน เรากลับไม่มีความสุขเลย เราทะเลาะกันด้วยรื่องเล็กๆน้อยๆเสมอ และเรื่องใหญ่ที่สุดคือเค้าเข้ากับพ่อแม่เราไม่ได้เลย..

สุดท้ายเค้าก็ขนของออกไปจากบ้าน เพราะทะเลาะกับพ่อเรา หลังจากที่เราแต่งงานกันได้แค่ประมาณสี่ปี เราเสียใจมาก เกือบจะขนของตามไปอยู่กับเขาด้วย แต่สุดท้ายเราก็เลือกที่จะอยู่ดูแลพ่อแม่ต่อไป และออกไปเจอเค้าบ้างบางครั้ง เชื่อว่าเราน่าจะยังคงความสัมพันธ์เอาไว้ได้..

แต่มันก็ช่างเปราะบางเหลือเกิน จากเดิมที่เราทะเลาะกันบ่อยอยู่แล้ว มันก็ถึงเวลาขาดสะบั้น เมื่อเราไม่ได้อยู่ชายคาเดียวกัน ความผูกพันก๋ย่อมน้อยลงไปด้วย..

ผ่านไปได้สักระยะ เราไปบวชเนกขัมมะที่วัด จึงส่งข้อความไปขอโทษเค้าสำหรับเรื่องร้ายๆที่ผ่านมา เพื่อจะได้ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน..

แล้วเราก็กลับมาคุยกันดีๆฉันเพื่อนอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก บางครั้งเค้าก็ส่งรูปในอดีตมาให้เรา พูดถึงเรื่องเก่าๆบ้าง เราต่างออกเดินทางเที่ยวตามลำพัง ราวกับต่างคนก็ต่างไม่มีใคร เหมือนเตรียมใจที่จะอยู่คนเดียวทั้งคู่..

บางครั้งคำพูดของเค้าก็อดทำให้เราคิดไม่ได้ ว่าเค้ายังรอเรา เช่น "คงมีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก" หรือไม่ก็มีของมาฝากเรา เป็นกระเป๋าผ้า เขียนชื่อเราไว้..


ระหว่างที่เรากำลังรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆเค้าก็เย็นชากับเราแบบไม่ทันตั้งตัว ..

เค้าดัดเสียงเวลาที่เราโทรหา และปฏิเสธที่จะรับของฝากจากเรา โดยบอกว่าไม่สะดวกจะรับ.. เท่านี้เราก็รู้สึกแล้วว่าเราคือส่วนเกิน

สุดท้ายเราจึงส่งข้อความไปหาเค้าเป็นครั้งสุดท้าย บอกเค้าว่าเราเข้าใจว่าเค้าคงมีคนพิเศษแล้ว มันคงไม่เหมาะที่จะคุยกับเราต่อไป เราขอเป็นฝ่ายถอยห่าง และบล็อคเฟสเค้า เพื่อให้เค้าสบายใจว่าเราจะไม่ส่งข้อความไปรบกวนเค้าอีก..

เรารู้สึกเจ็บที่กลางอก น้ำตาเราไหลไม่หยุด ละครระหว่างเรามันจบแล้วจริงๆ เราต้องยอมรับและเดินออกมา ไม่หลอกตัวเองอีกต่อไป

ชีวิตทุกคนไม่ได้เป็นแบบเดียวกันเสมอ.. เราต้องยอมรับว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อมีคู่ เรายังต้องอยู่ต่อไปเพื่อทำงานเลี้ยงดูพ่อแม่ และหาเงินจ่ายค่ารักษาหมาแก่ขาพิการหนึ่งตัว.. มันอาจจะเหงา แต่มันก๋คือชีวิตของเรา

ความผิดหวังมันช่างเจ็บปวด แต่วันนึงมันจะผ่านไป.. เราได้แต่หวังว่าคนในอดีตของเราคนนั้น จะพบเจออนาคตที่สวยงามกับผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นตลอดไป

..แด่ความผิดหวัง และความเศร้า ชีวิตก็เป็นแบบนี้