แม่เป็นไบโพล่าร์ควรปรับตัวยังไงดีคะ

อันนี้ขอเล่าก่อนว่าจขกท.เรียน มสธ. อยู่บ้านอ่านหนังสือทั้งวัน อายุ 19 ปีค่ะ มีเงินใช้บ้างจากการขายของในเน็ตซึ่งถ้าให้ตอบตรงๆเลยก็คือ เวลา 100% เต็มจะอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหนหรือมีเพื่อน เป็นคนเพื่อนน้อยและเพื่อนก็เรียนมหาลัยอยู่ ตจว. แม่ทำงานนอกบ้านค่ะ อยู่ในช่วงแมเนีย กินยาได้ราวๆเดือนนึง เราอยู่บ้านก็จะเป็นคนรับฟังปัญหาแม่ตลอด ทุกๆเรื่อง ส่วนมากถ้ามีเรื่องดีๆหรือเจอคนดีๆแม่จะไม่เล่า แม่จะเล่าแต่เรื่องแย่ๆ คนนั้นไม่ดีแบบนั้น คนนี้ทำกับแม่แบบนี้ เราไม่ได้ไปไหนและฟังแต่ปัญหาแม่ตลอด จนมาถึงเมื่อวานเราเปิดประตูให้แม่ช้า แม่ก็ด่าๆๆๆ ด่าแบบตะโกนลั่นเลย เราก็เลยร้องไห้ ปกติไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆแต่เหมือนมันถึงจุดๆนึงที่แบบมันไม่ไหวแล้วจริงๆ จนนั่งรถไปด้วยกัน แม่ขับรถยนต์ เราก็หยุดร้องไม่ได้แม่ถามว่าร้องทำไม เราก็บอกแม่ไปตรงๆว่าพูดกับเราดีๆก็ได้ เราผิด เราก็ขอโทษไปแล้ว แม่ขึ้นกู แบบถ้ากูไม่ดีนักในอยู่กับพ่อไป ไปหาแม่ใหม่ที่มันตอแxลพูดประจบ คนแบบจะทำงานทำการอะไรได้ สังคมก็ไม่เอา ญาติพี่น้องก็ไม่เอา ด่าเราทุกสิ่งทุกอย่าง ด่าไปขับรถไป นาทีนั้นเราเปิดประตูรถแล้วลงระหว่างที่รถวิ่ง คิดแต่ว่าถ้าไร้ค่าขนาดนั้นก็ตายเถอะ ถ้าไม่ตายบาดเจ็บแม่อาจจะเสียใจบ้างแต่ไม่เลยแม่ชะลอรถและด่าเราหนักขึ้นไปอีก พอไปถึงบ้านป้าเราก็ต้องกลั้นน้ำตาตลอดเวลา ในหัวเราคิดถึงแต่คำพูดของแม่ ออกมาจากบ้านป้าแม่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชวนเราคุยนู่นนี่ เราก็คุยกับแม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เราร้องไห้ทั้งคืน พอแม่ไปทำงานเราก็ร้องไห้ต่อเพราะมันมีแต่คำพูดของแม่อยู่ในหัง เรารู้ว่าเราควรทำหูทวนลมแต่พอเอาเข้าจริงๆมันเจ็บมาก เราควรจะทำยังไงดีคะ