เรื่องสั้นวาย ขอให้ช่วยเม้นหน่อย

{Footpath}
By แว่นกลม
    

ผมแอบมองคนๆ หนึ่งอยู่ครับ เขารุ่นเดียวกับผม  ผมแอบชอบเค้า  ในวันแรกที่ผมรู้จักกับเขา เป็นตอนเย็นมั้ง ผมเดินกลับบ้านกับเพื่อนๆ ตามปกติ เห็นเขายืนพิงรั้วอยู่บนฟุตบาท เหมือนเขากำลังรอใครสักคน  ผมเดินผ่านแอบชำเลืองมองเค้านิดๆ ด้วยสายตา ที่พยายามจะซ่อนไว้ไม่ให้เค้ารู้ตัว เขาตัวสูง หน้าเรียวน่ารักกำลังดีเลยครับ
ผมตกหลุมรักเค้าตั้งแต่ตอนนั้น ผมหันไปมองอีกตอนเดินเลยตัวเค้า  ทำเนียนน่ะครับแบบมองไปข้างหลัง  เห็นเค้ายืนพิงอยู่เหมือนเดิม  อยากจะไปยืนพิงอยู่ข้างๆ  จริงๆ ในตอนนั้นใจผมสั่นไปหมด
…ตอนนี้ก็เหมือนกัน  เขายืนพิงอยู่ที่ริมฟุตบาทเหมือนอย่างเช่นทุกวัน  ผมก็ทราบจากเพื่อนว่าเขาชื่อ ‘เขียน’ เรียนอยู่ห้องหนึ่ง เห็นมั้ยครับว่ามันต่างกันแค่ไหน เฮอะๆ คนละชั้นอ่ะ
ผมเดินผ่านเขาไปวันนี้  เขียนหน้านิ่งผิดปกติครับ แถมก้มมองแต่มือถือ  ใจอยากจะบอก ไม่มองผมบ้างไง  ผมมองเค้าพร้อมกับเดินผ่านไป  เค้าคงรู้สึกมั้งว่าผมมอง เขียนเงยหน้าขึ้นสบตากับผม  ผมตกใจรีบเบียนหน้าหนีไปทางอื่น  เชี่ย! เขาจะรู้มั้ยวะ
ผมเบื่อจริงๆ ครับที่ต้องแอบชอบละต้องปกปิดแบบนี้  ใจหนึ่งก็อยากจะบอกเขาว่าชอบ  อีกใจก็กลัวว่าเขาจะไปชอบคนแบบผม  เขาออกจะแมนจะตาย
เชี่ย! ผมเดินไปเดินมานึกอยากกินน้ำ  แต่พอค้นกระเป๋ากลับผมว่าของหายครับ  อีกอย่างกระเป๋าผมลืมปิดด้วย อีเพื่อน คนไหนแกล้งกู  
ผมค้นตรวจในกระเป๋าดู  เท่าที่ดูมีของหายไปครับ  สมุดไทยของผม  วันนี้มีการบ้านที่ต้องส่งพรุ่งนี้ด้วยอะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนวะ
ผมเหลียวหลังไปมอง เขียนยังยืนอยู่ที่เดิม  เพิ่มเติมในมือมีสมุดการบ้านผมถืออยู่ เชรดดดด!!
เชี่ย….
จำใจละมั้งครับที่ต้องเดินเข้าไปเอาสมุดการผม  ทำใจทำใจ  ใจนะลม หายใจเข้าลึกๆ  เอ้าสูด
ผมเดินเข้าไปหาเขียนครับ เขียนมองหน้าผมพลางย่นคิ้วมองหน้าผมเชิงถาม
เชี่ย!! น่ารัก
ผมกลั้นหายใจก่อนจะพูด “เอ่อ… สมุดการบ้านผมทำหล่นไว้”
เขียนมองหน้าผมก่อนจะพูด “ใช่นายคุณานนท์  จิรเสถียรป่ะ”
ละลายไปหับเสียงครับ  เสียงนุ่ม..
“ใช่.. รู้ได้ไง”
“ก็หน้าปกมันเขียนไว้” เขียนพูดพร้อมยื่นให้ผม
“ขอบใจนะ”  ผมพูดพลางเดินจะหันหนี  พร้อมกับกำสมุดในมือไว้แน่น  
เขียนมองแล้วยิ้ม  “เฮ้ย รีบเหรอ” เขียนพูดพลางติดตลก
ผมหันหน้ามามอง ยิ้ม..
พร้อมวิ่ง…
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..
เขินวะสัด!
ผมวิ่งมาได้ซักพัก หยุดก่อนจะถือสมุดออกมาดู  เพราะเลยเนี่ย  ผมบ่นในใจ  ก่อนจะมองดูว่ามีอะไรสีเขียวๆ แพลมอยู่ในสมุด  ผมเปิดมอง  มันเปิดกระดาษโพสต์อิสแค่หนึ่งไปที่แปะอยู่  แต่มันทำให้ใจผมสั่น

‘ แอบมองอยู่นะ หันกลับมามองซักทีสิลมพัด
มีอะไรก็ทักมา @Kainkeen ทวิตเตอร์เรา   ’

ผมมองอีกครั้งขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่คิดไม่ฝันครับ ผมมองแอคเค้าร์ทวิตเขียนก่อนจะ หยิบมือถือขึ้นมา ค้นหา ก็พบแอคเค้าอยู่  โปรไฟล์ เขียนเป็นรูปเขาที่ยืนพิงฟุตบาท ผมยิ้ม เลื่อนดูแอคเค้าร์ที่เขียนทวิตไว้

‘ คุยกับเค้าแล้วน่ารักดีว่ะ รักอ่ะรัก ’
‘ โชคเข้าข้างกูแล้ว กระเป๋าเค้าเปิดอยู่  กูเลยหยิบมา ดี ’

‘ เชี่ย! เขาเดินผ่านกูไปอีกแล้วว่ะแต่กูไม่กล้าทักเค้า ’

ผมเลื่อนดูอีกหลายโพสต์ที่เขาได้ทวิตไว้ หลายโพสต์เขาโพสต์ถึงผมซะส่วนมาก โพสต์แต่ละโพสต์ มีแต่เพื่อนเขามาเม้น

‘ เชี่ยกูรู้แล้วว่า เค้าชื่อลมพัด ชื่อเพราะว่ะ กูชอบเขา ’
‘ชอบเค้าละไม่บอกว่ะ กูรำคาญที่เห็นมาเพ้อให้กูฟังทุกวัน’

‘เชี่ย ใครเดินผ่านกูไปว่ะ น่ารักชิบ เขามองกูด้วย รึกูคิดไปเอง’

ผมยิ้มที่นั่งอ่านทวิตเขา บรรศยากาศตอนนี้คงดีมาก ผมนั่งอ่านทวิตเค้าตั้งแต่วันแรกที่มองเห็นผม สังเกตผม ตามสืบผมว่าผมเป็นใคร
โคตรดีว่ะ..
ผมคลิกฟอลทวิตเขียน  สักพักเขียนส่งข้อความมา

‘ ชอบมั้ย ’

ผมพิมพ์ตอบ

‘ ชอบดิ ’

ผมเลื่อนไปหน้าโพสต์ของทวิต กดพิมพ์และรีทวิตลงบนฟีดข่าว

‘ #รักอ่ะรัก @Kainkeen   ’






ขอเม้นนนน