คือครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่เคยมีวันไหนไม่ทะเลาะกันเลย
เผลอๆพ่อแม่ใช้กำลังใส่กัน กลัวมากเลย
มักจะทะเลาะเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไปเลยล่ะ
แทบทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะกันมักจะโยงมาหาเราได้เสมอ
แม่ของเราจะเป็นคนที่ว่า ทำทุกอย่างไม่ให้ตัวเองผิด เถียงไม่ชนะใครก็เบี่ยงประเด็นแล้วหาว่าตัวเองถูกเสมอ
พ่อของเราก็เป็นคนที่ชอบใช้กำลังกับอารมณ์เป็นหลัก ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เราเถียงอะไรเขาจะรอตบปากไม่ก็พูดว่า "เก็บเสื้อผ้าออกไป"
แต่กลับกันพอมีเพื่อนพ่อมาอยู่ด้วยพ่อกลับดูเป็นคนดีผิดหูผิดตาซะงั้น
และทั้งคู่ชอบเอาเราเปรียบเทียบเสมอเลยค่ะว่า ทำไมไม่เก่งเหมือนเขาบ้าง
เราที่มีความฝันอะไรพวกเขาก็ไม่สนับสนุน
พอเราบอกว่าอยากเป็นนักบาส พ่อกลับไม่พอใจอย่างเเรง แถมตะคอกใส่อีกว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีก ถ้าพูดอีกจะตบปากมึ*
พอเราเองอยากเป็นนักวาดการ์ตูนมั่งไรมั่งแต่พ่อแม่กลับดูแค่ว่า วาดได้เเค่นี้เอง ปัญญาอ่อน
แล้วไม่ว่าจะฝันอะไรพวกเขาไม่สนับสนุนทั้งนั้น
แม้แต่พวกเขายังไม่ปลอบเราเวลาเราร้องไห้ด้วยซ้ำ กลับเมินเฉยแถมใช้งานแบบด้านๆอีกต่างหาก
ความรู้สึกตอนนี้ไม่ใช่เป็นแค่ลูกของพวกเขา แต่รู้สึกเป็นแค่เบี้ย ไม่ก็ทาสในกำมือของพวกเขา
.... เราควรจะทำยังไงดี ขอความช่วยเหลือใครไม่ได้ พ่อแม่ขอไปก็เท่านั้นจริงๆ พี่น้องก็แยกย้ายอยู่ที่อื่นหมด แล้วก็ไม่อยากให้อาจารย์มาจัดการด้วยเพราะอาจารย์คงไม่สนใจแล้วคงบอกศิษย์ว่า 'พ่อแม่คงแสดงความรักไม่เก่ง' เอาง่ายๆน่าจะให้เราสำนึกบุญคุญ ส่วนถ้าปรึกษาเพื่อนหรือเพื่อนสนิทคงทำไรไม่ได้เพราะพวกเขาไม่ใช่คนในครอบครัว พวกเขาทำได้แค่ปลอบใจ
ถามคนอ่านกระทู้หน่อยได้ไหม ?
เราควรจะทำยังไงดี
ตอนนี้อยากพูดออกมาว่า ช่วยด้วย แค่พูดไม่ได้
มีปัญหาครอบครัว ทำยังไงดี?
เผลอๆพ่อแม่ใช้กำลังใส่กัน กลัวมากเลย
มักจะทะเลาะเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไปเลยล่ะ
แทบทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะกันมักจะโยงมาหาเราได้เสมอ
แม่ของเราจะเป็นคนที่ว่า ทำทุกอย่างไม่ให้ตัวเองผิด เถียงไม่ชนะใครก็เบี่ยงประเด็นแล้วหาว่าตัวเองถูกเสมอ
พ่อของเราก็เป็นคนที่ชอบใช้กำลังกับอารมณ์เป็นหลัก ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เราเถียงอะไรเขาจะรอตบปากไม่ก็พูดว่า "เก็บเสื้อผ้าออกไป"
แต่กลับกันพอมีเพื่อนพ่อมาอยู่ด้วยพ่อกลับดูเป็นคนดีผิดหูผิดตาซะงั้น
และทั้งคู่ชอบเอาเราเปรียบเทียบเสมอเลยค่ะว่า ทำไมไม่เก่งเหมือนเขาบ้าง
เราที่มีความฝันอะไรพวกเขาก็ไม่สนับสนุน
พอเราบอกว่าอยากเป็นนักบาส พ่อกลับไม่พอใจอย่างเเรง แถมตะคอกใส่อีกว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีก ถ้าพูดอีกจะตบปากมึ*
พอเราเองอยากเป็นนักวาดการ์ตูนมั่งไรมั่งแต่พ่อแม่กลับดูแค่ว่า วาดได้เเค่นี้เอง ปัญญาอ่อน
แล้วไม่ว่าจะฝันอะไรพวกเขาไม่สนับสนุนทั้งนั้น
แม้แต่พวกเขายังไม่ปลอบเราเวลาเราร้องไห้ด้วยซ้ำ กลับเมินเฉยแถมใช้งานแบบด้านๆอีกต่างหาก
ความรู้สึกตอนนี้ไม่ใช่เป็นแค่ลูกของพวกเขา แต่รู้สึกเป็นแค่เบี้ย ไม่ก็ทาสในกำมือของพวกเขา
.... เราควรจะทำยังไงดี ขอความช่วยเหลือใครไม่ได้ พ่อแม่ขอไปก็เท่านั้นจริงๆ พี่น้องก็แยกย้ายอยู่ที่อื่นหมด แล้วก็ไม่อยากให้อาจารย์มาจัดการด้วยเพราะอาจารย์คงไม่สนใจแล้วคงบอกศิษย์ว่า 'พ่อแม่คงแสดงความรักไม่เก่ง' เอาง่ายๆน่าจะให้เราสำนึกบุญคุญ ส่วนถ้าปรึกษาเพื่อนหรือเพื่อนสนิทคงทำไรไม่ได้เพราะพวกเขาไม่ใช่คนในครอบครัว พวกเขาทำได้แค่ปลอบใจ
ถามคนอ่านกระทู้หน่อยได้ไหม ?
เราควรจะทำยังไงดี
ตอนนี้อยากพูดออกมาว่า ช่วยด้วย แค่พูดไม่ได้