คบกับแฟนได้ 3 ปีกว่าแล้วครับ ตอนนี้อึดอัดมาก
ยังไม่เคยเข้าบ้านแฟนแต่แม่แฟนรับรู้ว่าเราคบกัน และก็เจอกันบ่อยด้วย แรกๆก็ดีกับแม่แฟนนะครับไม่มีปัญหาอะไรเลย กิน เที่ยว เต็มที่
พอคบมาได้ 2 ปี เริ่มออกอาการแม่ไม่ปลื้มซะอย่างงั้น ไม่รู้สาเหตุด้วย จนภายหลังพ่อแฟนรับรู้ว่าเราคบกันเลยบอกให้เราเลิกคบกัน เพราะท่านมองว่าผมไม่มีอนาคต "ทั้งที่ยังไม่เคยเจอกันแม้แต่ครั้งเดียว เห็นหน้าผมจากรูปในเฟซบุ้ค" หลังจากนั้นท่านก็ซักประวัติความเป็นมาของผมจากแฟนละเอียดยิบ ปรากฏว่าท่านไม่ให้เราคบกันเพราะ
ผมเรียนจบไม่สูง (ผม ปวส. แฟน ป.ตรี)
ที่บ้านไม่มีอะไร (บ้านผมพ่อแม่เป็นพนักงานบริษัทเงินเดือนรวมกัน 2 หมื่นกว่าๆ บ้านแฟนค้าขาย ต่อเดือนหลายหมื่น)
คบผมไปไม่มีอนาคต (ผมทำงานบริษัทเงินเดือนหมื่นกลางๆ แฟนทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวหน่วยงานรัฐวิสาหะกิจกำลังรอบรรจุ เงินเดือนพอกัน)
ลูกแหง่ (ยอมรับนะครับว่าอายุตั้ง 26 แล้วแต่อยู่บ้านพ่ออยู่ แต่เพราะว่าช่วยกันส่งน้องเรียนและกำลังเก็บเงินซื้อรถครับ)
และอันนี้ผมค่อนข้างช็อคเล็กน้อย แม่ผมมีเชื้อจีน เมื่อก่อนใช้นามสกุลแซ่หลี่ แต่ก็เปลี่ยนตั้งแต่สมัยตาทวดผมแล้ว ซึ่งผมเคยเล่าให้แฟนฟังและแฟนผมก็แซ่เดียวกัน แต่ต่างคนต่างเปลี่ยนเป็นนามสกุลไทยกันหมดนานแล้ว เราทั้งคู่ไม่คิดอะไร ทว่าพ่อแฟนผมรับไม่ได้ว่าคนแซ่เดียวกัน แต่งงานกันไม่ได้ (อันนี้ผมอึ้งมาก ถามญาติ เพื่อนฝูงที่มีเชื้อจีนต่างก็บอกว่ามันเป็นความเชื่อโบราณ สมัยนี้แทบไม่มีคนสนใจแล้ว) กลายเป็นว่าแม่แฟนผมเค้าดันเอาด้วยซะดื้อๆ จากปกติๆดีตอนนี้กลายเป็นเกลียดผมไปเฉยเลย และทุกวันนี้เราก็ยังแอบคบแอบคุยกันอยู่ แต่แทบไม่เจอหน้ากันเลยเพราะแฟนผมกลัวโดนจับได้ ซึ่งจุดนี้ผมก็เข้าใจนะ เพราะแฟนเป็นคนกลาง เราก็ต้องอดทน ตั้งใจจะทำให้ครอบครัวเขาเห็นว่าเราดูแลเขาได้ และแฟนผมเองก็ไม่ยอมเลิกด้วย
แต่ระยะหลังๆผ่านมายังไม่ทันสามเดือน ผมกลับรู้สึกว่าแฟนผมใจเริ่มออกห่าง เริ่มเหนื่อย รักกันน้อยลง คุยกันน้อยลง แชทกันบางทีส่งแต่สติ๊กเกอร์มา ผมเองก็พยายามทำตัวเหมือนปกตินะ แต่ก็แอบน้อยใจเหมือนกันเวลาแฟนเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังว่าเค้าพูดถึงผมยังไง แฟนผมเองก็ไม่บวกคะแนนให้ผมเลยซักนิดว่าเราทำอะไรให้บ้าง ไม่น้อยเลยนะ อาการแบบนี้...หมาเลยครับ
ตอนนี้ผมยังเดินหน้าสู้ต่อไป หวังว่าซักวันฟ้าจะเมตตา แต่ก็เผื่อใจไว้เยอะแล้วล่ะครับ
ท่านใดเคยเจอแบบนี้บ้างครับ แล้วแก้ปัญหากันยังไงบ้าง?
ตอนนี้ผมกลัวเรื่องเดียวว่าผมเองก็จะใจถอดด้วย รักกันมาก เรื่องดี เรื่องแย่ก็ผ่านมาด้วยกัน ผมไม่อยากยอมแพ้ด้วยเหตุผลพรรค์นี้ ผมก็สงสารแฟนที่เป็นคนกลางที่สุดเลยไม่อยากคุยเรื่องนี้กันเท่าไหร่
แท็กผิดขอโทษด้วยครับ ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้
พ่อแม่แฟนไม่ยอมรับครับ (กระทู้กึ่งระบาย)
ยังไม่เคยเข้าบ้านแฟนแต่แม่แฟนรับรู้ว่าเราคบกัน และก็เจอกันบ่อยด้วย แรกๆก็ดีกับแม่แฟนนะครับไม่มีปัญหาอะไรเลย กิน เที่ยว เต็มที่
พอคบมาได้ 2 ปี เริ่มออกอาการแม่ไม่ปลื้มซะอย่างงั้น ไม่รู้สาเหตุด้วย จนภายหลังพ่อแฟนรับรู้ว่าเราคบกันเลยบอกให้เราเลิกคบกัน เพราะท่านมองว่าผมไม่มีอนาคต "ทั้งที่ยังไม่เคยเจอกันแม้แต่ครั้งเดียว เห็นหน้าผมจากรูปในเฟซบุ้ค" หลังจากนั้นท่านก็ซักประวัติความเป็นมาของผมจากแฟนละเอียดยิบ ปรากฏว่าท่านไม่ให้เราคบกันเพราะ
ผมเรียนจบไม่สูง (ผม ปวส. แฟน ป.ตรี)
ที่บ้านไม่มีอะไร (บ้านผมพ่อแม่เป็นพนักงานบริษัทเงินเดือนรวมกัน 2 หมื่นกว่าๆ บ้านแฟนค้าขาย ต่อเดือนหลายหมื่น)
คบผมไปไม่มีอนาคต (ผมทำงานบริษัทเงินเดือนหมื่นกลางๆ แฟนทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวหน่วยงานรัฐวิสาหะกิจกำลังรอบรรจุ เงินเดือนพอกัน)
ลูกแหง่ (ยอมรับนะครับว่าอายุตั้ง 26 แล้วแต่อยู่บ้านพ่ออยู่ แต่เพราะว่าช่วยกันส่งน้องเรียนและกำลังเก็บเงินซื้อรถครับ)
และอันนี้ผมค่อนข้างช็อคเล็กน้อย แม่ผมมีเชื้อจีน เมื่อก่อนใช้นามสกุลแซ่หลี่ แต่ก็เปลี่ยนตั้งแต่สมัยตาทวดผมแล้ว ซึ่งผมเคยเล่าให้แฟนฟังและแฟนผมก็แซ่เดียวกัน แต่ต่างคนต่างเปลี่ยนเป็นนามสกุลไทยกันหมดนานแล้ว เราทั้งคู่ไม่คิดอะไร ทว่าพ่อแฟนผมรับไม่ได้ว่าคนแซ่เดียวกัน แต่งงานกันไม่ได้ (อันนี้ผมอึ้งมาก ถามญาติ เพื่อนฝูงที่มีเชื้อจีนต่างก็บอกว่ามันเป็นความเชื่อโบราณ สมัยนี้แทบไม่มีคนสนใจแล้ว) กลายเป็นว่าแม่แฟนผมเค้าดันเอาด้วยซะดื้อๆ จากปกติๆดีตอนนี้กลายเป็นเกลียดผมไปเฉยเลย และทุกวันนี้เราก็ยังแอบคบแอบคุยกันอยู่ แต่แทบไม่เจอหน้ากันเลยเพราะแฟนผมกลัวโดนจับได้ ซึ่งจุดนี้ผมก็เข้าใจนะ เพราะแฟนเป็นคนกลาง เราก็ต้องอดทน ตั้งใจจะทำให้ครอบครัวเขาเห็นว่าเราดูแลเขาได้ และแฟนผมเองก็ไม่ยอมเลิกด้วย
แต่ระยะหลังๆผ่านมายังไม่ทันสามเดือน ผมกลับรู้สึกว่าแฟนผมใจเริ่มออกห่าง เริ่มเหนื่อย รักกันน้อยลง คุยกันน้อยลง แชทกันบางทีส่งแต่สติ๊กเกอร์มา ผมเองก็พยายามทำตัวเหมือนปกตินะ แต่ก็แอบน้อยใจเหมือนกันเวลาแฟนเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังว่าเค้าพูดถึงผมยังไง แฟนผมเองก็ไม่บวกคะแนนให้ผมเลยซักนิดว่าเราทำอะไรให้บ้าง ไม่น้อยเลยนะ อาการแบบนี้...หมาเลยครับ
ตอนนี้ผมยังเดินหน้าสู้ต่อไป หวังว่าซักวันฟ้าจะเมตตา แต่ก็เผื่อใจไว้เยอะแล้วล่ะครับ
ท่านใดเคยเจอแบบนี้บ้างครับ แล้วแก้ปัญหากันยังไงบ้าง?
ตอนนี้ผมกลัวเรื่องเดียวว่าผมเองก็จะใจถอดด้วย รักกันมาก เรื่องดี เรื่องแย่ก็ผ่านมาด้วยกัน ผมไม่อยากยอมแพ้ด้วยเหตุผลพรรค์นี้ ผมก็สงสารแฟนที่เป็นคนกลางที่สุดเลยไม่อยากคุยเรื่องนี้กันเท่าไหร่
แท็กผิดขอโทษด้วยครับ ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้