มันไม่ได้อยู่ที่งานเยอะ...แต่มันท้อเพราะเพื่อนร่วมงานดันเยอะ #ใช้ปากทำงาน

ผมเคยถามตัวเองนะครับว่าทุกวันนี้ผมทำไปทำไม คำตอบที่ผมให้กับตัวเองทุกครั้งคือ เพื่อเด็กนักเรียน ผมเลยเห้อ ทำไปเหอะอย่างน้อยมันก้อจะเกิดผลดีกับนักเรียน แต่บางทีมันก้อท้อ ศิลปหัตถกรรม 67 ผอ. ก้อให้ส่งหลายๆ กิจกรรม เพื่อนักเรียนจะได้หาประสบการณ์ ในส่วนของผมเอง ได้รับให้ส่งโครงงานวิทยาศาสตร์ ว่าด้วยเรื่องนี้แหละ ผมยังไม่ได้ดำเนินการอะไรเลยน่าเห็นใจกับเด็กๆ เพราะผมต้องไปดูเครื่องร่อน คิดเลขเร็ว ทำไมนะหรอครับ  เพราะผมไม่เห็นมีใครที่จะยื่นมือหรืออาสารับผิดชอบในส่วนนี้เลย จะมีก้อน้องครูวิทย์ มาช่วยดูด้วย ส่วนคนอื่นๆ นะหรอครับ ก้อตามระเบียบสนใจแต่งานและกิจกรรมของตัวเอง แถมยังเอาเวลามาพูดบั่นทอนความรู้สึกกันอีก "โครงงานวิทย์ถ้าไม่ทำก้อไม่ต้องส่งก้อตัดๆไป" ผมได้ยินแล้วอยากวางมือจากติวคิดเลขเร็ว สอนเด็กทำเครื่องร่อน แล้วหันมาสนใจแต่งานตัวเองซะ แล้วก้ออีกละ พอถึงเวลา ผอ. ถามว่าแต่ละกิจกรรมถึงไหนแล้ว แต่ละคนก้อจะนำเสนอแต่กิจกรรมที่ตัวเองรับผิดชอบ ผมลืมบอกไปว่า คิดเลขเร็วกับเครื่องร่อน ไม่มีครูคนไหนจะส่งนักเรียนแข่ง แต่ ผอ.เหนว่าควรจะส่งให้นักเรียนไปหาประสบการณ์ จะชนะหรือแพ้ก้อไม่เป็นไรแต่ขอให้นักเรียนได้เข้าไปฝึกหรือหาประสบการณ์ ในเมื่อไม่มีครูคนไหนจะรับผิดชอบ จะเป็นใครอีกละครับ ก้อเป็นครูอัตราจ้างอย่างพวกๆ ผมนี่ละครับที่ต้องรับมาทั้งที่ตัวเองก้อมีกิจกรรมที่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่ผมไม่ได้น้อยใจในส่วนนี้นะครับ แต่ผมขอละถ้าไม่ช่วยฝึกเด็ก หรือแบ่งเบาอะไรก้อควรอยู่เฉยๆ อย่าเอ่ยอะไรที่มันฟังแล้ว เห้อ หากำลังใจจากเพื่อนร่วมงานไม่ได้เลย #เห้อจะเช้าอีกแล้ว ผมขอบ่นแค่นี้ก่อนนะครับ ขออนุญาตไปคำนวณปีกกับตัวเครื่องร่อนให้เด็กๆ ก่อนนะครับ #ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ