จิตนึกเรื่องข้างนอก

คือผมนั้งสมาธิดูลมหายใจและพิจารณาความเที่ยงและหลายๆอย่างมันก็สบายจนจุดหนึ่งพอผมนึกออกนอกร่างกายที่ไรมันจะเหมือนวูบไม่มีร่างกายเลย หูดับ ใด้ยินเสียงวิ้งๆ พยายามไม่นึกถึงข้างนอกข่มใจแต่ยิ่งข่มมันเหมือนยิ่งยุพอร่างกายหายผมไม่รู้จะดูอะไรลมหายมันก็อยู่นะ ผมกลัวเป็นบ้าเลยไม่กล้าให้จิตมันเป็นแบบนี้บ่อย ผมควรแก้อย่างไรคับ
ถึงขณะไม่นั่งสมาธิทำกิจวัตรปรกติ นึกออกนอกก็เป็น ตอนจิตคิดแล้วรู้ทันบางครั้งมันก็เป็นอาการนี้เหมือนกัน จิตคือตัวทุกข์ใช่ไหมครับ