แค่ได้รู้จักมันก็มีค่ามากพอแล้ว #พยาบาล

รักคือ... ผมเชื่อว่าคนแต่ละคนนิยามคำว่ารักไว้ต่างกันมากมาย แต่สำหรับผม ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร ความรักหน้าตาเป็นแบบไหน ความรักมันมีสเป็คของมันไหม จนวันนึงครับ ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึงผ่านแอปพลิเคชันที่ชื่อว่า beetalk เธอแอดผมมา พร้อมกับคำพูดที่ว่า "เราอยากคุยกับคนที่เราไม่รู้จัก" ไม่รู้ว่ามันเป็นพรมลิขิตหรือว่าอะไรครับแต่นั้นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า นี้รึปล่าวที่เขาเรียกว่า การตกหลุมรัก ผมตกหลุมรักเธอทั้งๆที่เห็นแค่รูปเธอ แค่เธอยิ้ม มันอาจจะดูเว้อแต่มันเป็นไปแล้ว และนั้นแหละครับมันเลยเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินหน้าจีบเธอ เธอเป็นนักศึกษาพยาบาลครับ นะตอนนั้นน่ะ แต่ตอนนี้เธอเป็นพยาบาลเต็มตัวไปแล้ว เรื่องนี้มันเริ่มขึ้นมาประมาณ2ปีที่ผ่านมาครับ. มันเป็นการตามจีบที่นานมาก จีบทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่มีใจ จีบตั้งแต่ beetalk จนได้ line มาเป็น facebook ไปยัน ig ผมทักหาเธอทุกวันครับเธอก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เธอก็บอกครับไม่ค่อยมีเวลาเล่น แต่ผมก็ทักทิ้งไว้รอเธอตอบรอเธออ่าน ผมทักจนบางทีผมเกรงใจเธอ ผมคิดนะว่าบางทีผมควรพอดีไหม เราคงไม่ใช้สำหรับเขาแต่ก็นะ ผมทำไม่ได้ผมลืมเขาไม่ได้ เพราะเวลาผมเห็นรูปเขาหรือเวลาเขาตอบแชทมามันทำให้ผมยิ้มอ่ะ มันสุขอย่างบอกไม่ถูก ตลอดเวลาที่ผมตามจีบเธอผมรู้มาตลอดว่าโอกาศที่เป็นไปได้มีน้อย แต่สำหรับผม ผมคิดว่า การที่เราได้ลงมือทำถึงแม้จะผิดหวัง มันก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ตลอดเวลาที่ผมตามจีบเธอผมเคยเจอเธออยู่. 5 ครั้งได้ ครั้งแรกที่วิลัยเธอเองเป็นงานรับแถบของวิลัยพยาบาล วันนั้นผมไปแสดงความยินดีกับเพื่อนผม มันเป็นเหมือนพรมลิขิตครับท่ามกลางคนเป็นพันแต่กลับมีสายตาคู่นึงมองมาเห็นผม สายตาคู่นั้นคือ “เธอ” นั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเธอแล้วเป็นครั้งแรกที่ได้ถ่ายรูปด้วยกัน มันเขิลแบบบอกไม่ถูกเลยเธอน่ารักมากครับ ยิ่งตอนเธอยิ้มนะใจละลายเลยแหละ.(ผมชอบมองเวลาคนยิ้มมันทำให้โลกดูสดใส) ครั้งที่สองที่ร้านเหล้า ครั้งนี้น่าจะเกิดจากความไม่ตั้งใจของเธอ ผมทักไปหาเธอปกติแต่ไม่รู้เธอคิดยังไงชวนผมไปเที่ยว เด็ดกว่านั้นคือเธอบอกว่อยู่ 2 คนแต่พอไปถึง โอ้วว!!เต็มโต๊ะ ผมนี้อยู่ไม่ถูกอ่ะ555 แต่ก็ยังดีครับที่ได้เจอ  ครั้งที่สามและสี่ ที่ร้านกาแฟครับ ครั้งสามมันเป็นความบังเอิญที่ผมไปเครียงานส่งอาจารย์แล้วเธอไปอ่านหนังสือสอบพอดีแต่ก็ไม่ได้คุยกันครับเพราะเจอกันตอนผมกำลังจะกลับบ้านพอดี ครั้งที่สี่ผมตั้งใจครับซื้อของกินไปให้เธอ ครั้งสุดท้ายที่ร้านฟัน ครั้งนี้จะว่าเจอก็คงมากไปเพราะผมไม่เห็นหน้าเธอด้วยซ้ำ ผมเห็นเธอแค่หางตา(งงดิทำไมถึงรู้ว่าเป็นเธอ)เอาจริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นเธอจนเธอทักมาบอกผม.. ตั้งแต่วันนั้นจนปัจจุบันผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย มีทักหาบ้างแต่นานๆครั้ง เพราะอะไรหรอเธอมีแฟนแล้วครับ ฟังดูเศร้านะแต่เอาจริงผมไม่ได้เศร้าอะไร เพราะนี้เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่ผมจีบเธอไม่ติด 555 แต่ผมก็ไม่ได้ตัดใจนะ ผมก็ยังชอบและก็ยังอยากเจอเธออยู่ตลอดเวลา เฝ้าดูรอยยิ้ม ความทะเล้น ของเธออยู่ห่างๆ บางทีความรักมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องได้เขามาครอบครอง แต่มันอาจจะเป็นการได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขก็ได้ ผมเชื่อนะครับว่าพรมลิขิตมันมีอยู่จริงๆ และบางทีมันอาจจะทำงานของมันไปแล้วก็ได้ เพียงแต่มันทำไม่สำเร็จ
#โชคชะตาอาจไม่ทำให้เราได้รักกันแต่ครั้งนึงพรหมลิขิตนั้นได้ทำให้ฉันได้รู้จักเธอ (กชกร)