นี่เราเห็นผีจริงๆ หรือแค่คิดไปเอง?

คืนวันนั้น เรากำลังเดินกลับบ้าน ระหว่างทางที่เดินผ่านก็จะมีรถจอดอยู่ริมถนนหลายคัน (ตรงนั้นก็ไม่ได้มืดมาก มีแสงไฟถนนส่องอยู่)
ก็เดินไปเรื่อยจนเดินผ่านรถคันหนึ่ง(ดับเครื่อง กระจกปิดหมด) มองจากด้านหน้ารถเข้าไปก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถ
ตำแหน่งที่นั่งคือ ตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับผู้โดยสาร หน้าเค้าขาวสว่างมาก หนวดยาวเหมือนคนในยุคบางระจัน(มองเห็นใบหน้าชัดเจน)
เค้ายื่นหน้าจ้องมาที่เรา เราก็จ้องเค้าพักนึง ใจก็คิดว่า ผู้ชายอะไรหน้าขาวเชียว(ก็คิดเล่นๆ) คงมาจอดรอใครแถวนั้นมั้ง
ก็หันมามองทางเดินต่อ แต่เอ๊ะ! เหมือนเค้ายังมองเราอยู่ เลยหันขวับไปมองอีกที ผู้ชายคนนั้น หายวับไปกับตา!!
เราก็กวาดสายตามองไปจนทั่วทั้งคัน ทั้งในรถ นอกรถ ว่างเปล่า.. อ้าว..ไม่มีคนนี่ แค่เสี้ยววินาที!
แว่บแรกเราก็ อ้าว..หายไปไหน? แว่บต่อมา อ้าว..ไม่ใช่คน? ก็ตกใจนิดหน่อยแบบ งงๆ แล้วก็เดินกลับบ้านต่อ
ใจก็ยังคิดมาตลอดทางที่เดินกลับจนถึงบ้านว่า อ้าว..ไม่ใช่คนเหรอ? แล้วอะไร?
ภาพผู้ชายโบราณหน้าขาวออร่ามีหนวดคนนั้น ก็ยังติดตาเรามาจนวันนี้ นี่เราเห็นผีเหรอ? หรือว่าเราตาฝาด?
     
บางครั้งก็ได้ยินเป็นเสียงแหบพร่ากระซิบข้างๆหู หันตามเสียงมาดูก็ไม่มีใคร
เจอแบบนี้ทีไรก็จะงงๆ ไม่ได้กลัวเพราะไม่เชื่อว่าตัวเองเจอผี
คิดมาตลอดว่าคงตาฝาด หูฝาดละมั้ง (เค้าก็ไม่เคยบอกเราซักทีว่าเค้าเป็นผีนี่นา)
     
สรุปคือ ที่เราเห็นหรือได้ยินคือผี? หรือเราคิดไปเองคะ?