เกริ่นก่อนครับ รู้จักกันมานานแล้วผ่านแอพ QQ ซัก 12 13 ปีได้แล้วครับ เราอายุห่างกันไม่เยอะ ผม 30 เขาเอง 26
คุยกันมานานมากๆ มีบางช่วงที่หาย 3 เดือนบ้าง 6 เดือนบ้าง หรือเป็นปีก็คิดว่าน่าจะมี คือพอต่างคนต่างมีใคร เราก็จะหายไปจากกัน
จนล่าสุดซัก 5 6 เดือนที่ผ่านมา เธอทักผมมาว่าเลิกกับแฟนแล้ว (ครั้งที่ 20++) ซึ่งก่อนหน้านี้ผมก็รับรู้เรื่องราวของเธอมามาก
เพราะเราพูดคุยกันเยอะพอสมควร ผมคิดว่าต่างคนก็ต่างรู้สึกดีต่อกันน่ะครับ เธอเคยพูดไว้ว่าเราน่าจะเจอกันในวันเวลาที่ใช่
ผมคิดว่าครั้งนี้แหละน่าจะถึงวันของผมแล้ว จากคนที่โสดมานาน พอจะเริ่มเปิดใจกับใคร มันก็มีคำถามมากมายครับ รวมถึงความไม่มั่นใจของผมที่มีต่อเธอ..เพราะว่าเธอมักจะรักๆเลิกๆกับแฟนของเธออย่างงี้ มาบ่อย และทุกครั้งก็จะเป็นผมที่คุยเป็นเพื่อนเธอและเธอก็กลับไปโดยไม่ทิ้งความหวังอะไรเอาไว้
ครั้งนี้ผมจึงคิดว่ามีหวัง เพราะเธอดูจริงจัง เธอเป็นฝ่ายบอกยุติความสัมพันธ์กับแฟนเธอ ผมก็คุยกับเธอบ่อยขึ้น ทักไปทุกๆเช้าหลังตื่นนอนทุกวัน คุยกับเธอไม่ขาด เพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าเธอไม่ใคร ไม่อยากให้เธอมีช่วงเวลาที่เหงา และเธอก็จะยังมีผมข้างๆเธอเสมอเหมือนหลายๆปีที่ผ่านมา
จนพอหัวใจเธอมันเริ่มเข้าที่ ผมรู้สึกว่ามีอะไรมากวนใจเธออีกแล้ว นั่นก็คือแฟนเก่าที่เธอก็ดูเหมือนจะตัดไม่ขาด ทำให้ความสัมพันธ์ของเราไม่ค่อยจะดีนัก เธอไม่ได้บอกผมตรงๆ แต่ก็พอจะเดาๆได้
ก็ได้มีโอกาศไปหาเธอ 2 ครั้งในช่วงเวลาที่คุยกันครับ เพราะเราอยู่ห่างกันไกล เจอกันไม่ใช่เรื่องยาก แต่ติดเรื่องเวลาเราไม่ค่อยตรงกัน แต่กับแฟนเก่าเธอ คืออยู่ไม่ห่างกันมาก ถ้าเทียบกันกับผมแล้วผมสู้อะไรไม่ได้เลย
ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ชัดเจนกับใคร ส่วนผมก็ต้องการความชัดเจนในสถานะของผม จึงเริ่มมีคำถามอะไรหลายๆอย่าง ว่าเราคุยกันในแบบไหน สุดท้ายมันก็ไม่ค่อยลงตัวอย่างที่คิด
ผมได้มารู้คำตอบของเธอจากการเจอกันครั้งที่ 2 ว่าเธอต้องการกลับไปคบแฟนเก่า แต่ก็อยากคุยกับผมอยู่ด้วยไม่ต้องการให้หายไปไหน แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อสิ่งที่ผมพยายามจะข้ามกำแพงหัวใจของเธอนั่นไม่สำเร็จ แถมเธอก็ไปสร้างประตูไว้ข้างล่างรอคนในหัวใจเธอกลับเข้ามา ในขณะที่ผมปีนขึ้นไปสูงแล้ว
ผมก็ต้องยอมกระโดดลงมาทั้งๆที่รู้ว่าลงมาแล้วมันจะต้องเจ็บ ต้องปวด และต้องเห็นคนของเธอเปิดประตูเข้าใปได้ง่ายๆ ผมเลือกที่จะเดินออกมาดูเธอห่างๆ โดยที่ก็ต้องยอมรับโดยดีว่าที่ผ่านมาเรามันก็แค่คนขั้นเวลาเท่านั้นเอง
..
..
ขอแชร์ประสปการณ์..จากคนที่คิดว่าใช่ วันนี้เราเป็นคนขั้นเวลาสำหรับเขา
คุยกันมานานมากๆ มีบางช่วงที่หาย 3 เดือนบ้าง 6 เดือนบ้าง หรือเป็นปีก็คิดว่าน่าจะมี คือพอต่างคนต่างมีใคร เราก็จะหายไปจากกัน
จนล่าสุดซัก 5 6 เดือนที่ผ่านมา เธอทักผมมาว่าเลิกกับแฟนแล้ว (ครั้งที่ 20++) ซึ่งก่อนหน้านี้ผมก็รับรู้เรื่องราวของเธอมามาก
เพราะเราพูดคุยกันเยอะพอสมควร ผมคิดว่าต่างคนก็ต่างรู้สึกดีต่อกันน่ะครับ เธอเคยพูดไว้ว่าเราน่าจะเจอกันในวันเวลาที่ใช่
ผมคิดว่าครั้งนี้แหละน่าจะถึงวันของผมแล้ว จากคนที่โสดมานาน พอจะเริ่มเปิดใจกับใคร มันก็มีคำถามมากมายครับ รวมถึงความไม่มั่นใจของผมที่มีต่อเธอ..เพราะว่าเธอมักจะรักๆเลิกๆกับแฟนของเธออย่างงี้ มาบ่อย และทุกครั้งก็จะเป็นผมที่คุยเป็นเพื่อนเธอและเธอก็กลับไปโดยไม่ทิ้งความหวังอะไรเอาไว้
ครั้งนี้ผมจึงคิดว่ามีหวัง เพราะเธอดูจริงจัง เธอเป็นฝ่ายบอกยุติความสัมพันธ์กับแฟนเธอ ผมก็คุยกับเธอบ่อยขึ้น ทักไปทุกๆเช้าหลังตื่นนอนทุกวัน คุยกับเธอไม่ขาด เพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าเธอไม่ใคร ไม่อยากให้เธอมีช่วงเวลาที่เหงา และเธอก็จะยังมีผมข้างๆเธอเสมอเหมือนหลายๆปีที่ผ่านมา
จนพอหัวใจเธอมันเริ่มเข้าที่ ผมรู้สึกว่ามีอะไรมากวนใจเธออีกแล้ว นั่นก็คือแฟนเก่าที่เธอก็ดูเหมือนจะตัดไม่ขาด ทำให้ความสัมพันธ์ของเราไม่ค่อยจะดีนัก เธอไม่ได้บอกผมตรงๆ แต่ก็พอจะเดาๆได้
ก็ได้มีโอกาศไปหาเธอ 2 ครั้งในช่วงเวลาที่คุยกันครับ เพราะเราอยู่ห่างกันไกล เจอกันไม่ใช่เรื่องยาก แต่ติดเรื่องเวลาเราไม่ค่อยตรงกัน แต่กับแฟนเก่าเธอ คืออยู่ไม่ห่างกันมาก ถ้าเทียบกันกับผมแล้วผมสู้อะไรไม่ได้เลย
ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ชัดเจนกับใคร ส่วนผมก็ต้องการความชัดเจนในสถานะของผม จึงเริ่มมีคำถามอะไรหลายๆอย่าง ว่าเราคุยกันในแบบไหน สุดท้ายมันก็ไม่ค่อยลงตัวอย่างที่คิด
ผมได้มารู้คำตอบของเธอจากการเจอกันครั้งที่ 2 ว่าเธอต้องการกลับไปคบแฟนเก่า แต่ก็อยากคุยกับผมอยู่ด้วยไม่ต้องการให้หายไปไหน แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อสิ่งที่ผมพยายามจะข้ามกำแพงหัวใจของเธอนั่นไม่สำเร็จ แถมเธอก็ไปสร้างประตูไว้ข้างล่างรอคนในหัวใจเธอกลับเข้ามา ในขณะที่ผมปีนขึ้นไปสูงแล้ว
ผมก็ต้องยอมกระโดดลงมาทั้งๆที่รู้ว่าลงมาแล้วมันจะต้องเจ็บ ต้องปวด และต้องเห็นคนของเธอเปิดประตูเข้าใปได้ง่ายๆ ผมเลือกที่จะเดินออกมาดูเธอห่างๆ โดยที่ก็ต้องยอมรับโดยดีว่าที่ผ่านมาเรามันก็แค่คนขั้นเวลาเท่านั้นเอง
..
..