ภาษาไทยรกจริงไหม

ว่าด้วยเรื่องรูปร่างตัวอักษร ผมว่าอักษรไทยและกับลาวนี่เขียนง่ายสุดในตระกูลอักษรอินเดียแล้ว อักษรเรียงเป็นตัว ๆ ไปตามบรรทัด แค่มีหัวกลม ๆ มีเล่นหางอักษร มีสระบน (ใส่หมวก) สระล่าง (ใส่รองเท้า เหยียดขา) กับเครื่องวรรณยุกต์ (มีฝนตก มีฟันหนู มีหยาดน้ำค้าง) เพิ่มมาให้ดูมีสีสันบ้างแค่นั้นเอง

ถ้าไปดูอักษรที่อยู่ตระกูลเดียวกัน เช่น ล้านนา เขมร อินเดีย ทิเบต สิงหล ฯลฯ จะปวดหัว ตัวอักษรซ้อนแล้วซ้อนอีก

"อักษรเขมร" ต้องมี "ศก" หรือหนามเตยหยัก ๆ เกือบทุกตัวแทบจะทิ่มตาคนอ่าน ก็ดูสวยมีศิลปะ แต่ส่วนตัวผมว่าดูเยอะไปนิด อักษรขอมโบราณหรืออักษรปัลลวะมีความโค้งมนอ่อนช้อยกว่า


จะเขียน "อักษรเทวนาครี" ของอินเดียหรือ "อักษรเบงกาลี" ต้องลากเส้นเหมือนราวตากผ้ายาว ๆ เหนือตัวอักษรตลอด



"อักษรทิเบต" ก็มีบ่ารูปลิ่มแหลม ๆ เหมือนคิวนิฟอร์ม อ่านแล้วเสียวทิ่มตาเหมือนกัน


จะเขียน "อักษรสิงหล" ของศรีลังกาหรือ "อักษรทมิฬ" ก็ต้องวาดวงกลมวนไปวนมาเวียนหัว เหมือนร้านขายโอ่งมังกร



"อักษรมอญ/พม่า" ดูเขียนง่าย ไม่ซับซ้อน สวยงาม มีความเป็นเรขาคณิตกลม ๆ


"อักษรฮันกึล" ของเกาหลีก็เรขาคณิตแต่ยากตรงที่ต้องยัดทุกสิ่งไว้ในกรอบสี่เหลี่ยม ถึงแม้ว่าจะไม่หนักเท่า "อักษรจีน" ก็เถอะ


ส่วน "อักษรอาหรับ" นี่ออกแนวลองปากกา แต่ถ้าเป็นภาษาอาหรับคลาสิสิคที่มีสระ มีลูกเล่นลวดลายเยอะ ๆ ผมว่าสวยดี

อันนี้ผมบรรยายแบบขำ ๆ ตามความรู้สึกส่วนตัวนะครับ เพื่อจะได้ดูไม่วิชาการเกินไป ไม่มีเจตนาดูหมิ่นภาษา เพราะจริง ๆ ผมในฐานะนักภาษาศาสตร์(สมัครเล่น)ผมรักทุกภาษาที่เรียนนะ อักษรแต่ละชาติมีเอกลักษณ์ในแบบของตัวเอง

และต่อไปนี้คือ "ต้นตระกูล" ของอักษรที่ผมกล่าวมาข้างบน (ยกเว้นอักษรอาหรับและฮันกึล) คือ "อักษรพราหมี" ในจารึกพระเจ้าอโศก


สังเกตว่าหน้าตาแตกต่างจากอักษรลูกหลานในอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาก ทรงเรขาคณิต เรียบง่าย ทื่อ ๆ ไม่มีลูกเล่น ดูคล้ายอักษรในอารยธรรมตะวันตก ต่อมาแต่ละชาติเอาอักษรนี้ไปพัฒนาเป็นเอกลักษณ์ของชาติตัวเองอย่างมีศิลปะ นั่นสะท้อนว่าผู้คนแถบนี้หัว creative มาแต่โบราณแล้ว

บ่าอักษรในอีกษรเทวนาครี เบงกาลี ทิเบต หนามเตยในอักษรเขมร และหัวกลมในอักษไทยลาว ล้วนมีต้นกำเนิดมาจากที่เดียวกัน คือมาจากการตกแต่งเล่นปลายหางของอักษรพราหมี กลายเป็นอักษรนาครี (อินเดียฝ่ายเหนือ) และอักษรครันถะ (อินเดียฝ่ายใต้) ซึ่งอักษรฝ่ายใต้ได้แพร่มาในสุวรรณภูมิในนามอักษรปัลลวะ ได้ลูก ๓ คนคือ อักษรมอญโบราณ ขอมโบราณ และอักษรกวิ

อักษรมอญโบราณตัดบ่าออกทั้งหมดไม่เหลือ เหลือแต่ "แก่น" ของตัวอักษรจริง ๆ จึงเขียนง่าย เส้นไม่ซับซ้อน เมื่อมีการจารึกบนใบลานจึงค่อย ๆ กลายเป็นทรงกลม เป็นต้นแบบของอักษรพม่า ล้านนา ไทใหญ่ (ลีกถั่วงอก) ฯลฯ

ส่วนอักษรขอมโบราณยังรักษรบ่าอักษรไว้ แต่เล่นลวดลายม้วน ๆ ขดเป็นก้นหอยจนกลายเป็นศกหรือหนามเตยหยัก ๆ แหลม ๆ ในภายหลัง เช่นในอักษรเขมรปัจจุบัน


ชาวสยามโบราณเอาทั้งขอมและมอญมาดัดแปลง ตัดศกในอักษรบางตัวที่ดูกรกออก เปลี่ยนบางส่วนเป็นหัวกลมกลายเป็นอักษรไทย-ลาว ส่วนล้านนาแม้จะใช้อักษรดัดแปลงจากมอญแต่น่าจะรับอิทธิพลหัวอักษรจากอักษรไทยด้วย

ส่วนอักษรกวิ (ชวาโบราณ) ใช้หมู่เกาะอินโดนีเซีย มลายู และฟิลลิปปินส์โบราณ ต้นแบบของอักษรชวา บาหลี ตากาล็อก ฯลฯ น่าเสียดายที่ปัจจุบันดินแดนแถบนี้ส่วนใหญ่ทิ้งอักษรอินเดียไปใช้อักษรโรมันเกือบหมดแล้ว