The Three Stories

ดวงบุหลันขวัญฟ้าจารวี ร่ายวลีวาบไหวดั่งไฟฝัน เห่บทตอนอ้อนคำมาจำนรรจ์ กานท์กลอนกลั่นสรรสร้อยถ้อยหลั่งริน จะกอบเมฆม่านฟ้ามาประดิษฐ์ เนรมิตสกาวหาวห้วงศิลป์ โปรยน้ำค้างต่างเพชรพลอยไพลิน เบื้องบุรินทร์ถวิ

ธาราระทม   ยินเสียงแผ่วแว่วน้ำ  หลากมาเหมือนดั่งพาน้ำตา  หลั่งร้างรักฝากผ่านธารา    ไหลล่องกลับขื่นขมหม่นคว้าง เมื่อครั้งคืนเพ็ญ รอยปางหลังซึ่งไร

ยามเรือแล่นแผ่วไหวไปกลางห้วง ลมทะเลพรมทวงความหอมหวาน คลื่นระริกกระซิบร่ำทุกถิ่นธาร ราวเรียกขานนักเดินทางให้วางใจ ผืนอันดามันงดงามดั่งภาพวาด เขาหินผาสลักสาดเส้นสายใหญ่ ฟ้าประดับเมฆบางพริ้วพร่างไพร จัน

รุ่งตะวันพลันคล้อยลอยลับหาด เขาออกจากฝั่งชาติตามวิถี เรือแล่นฝ่าคลื่นครามยามพริ้วมี เสียงลมหวีดดังแว่วระเรื่อยมา นักท่องเที่ยวเฮฮาบนเรือลำ แต่หัวใจเขานำอยู่กลางฟ้า เกาะเรียงรายเหมือนฝันอยู่ตรงตา แต่ช

๏ ขยับเข็ม เรียงร้อย ปักผืนผ้า          ด้วยลีลา จินตนา พาประสาน ผ่านมุ่นปุ่ม ปมไหม ใยตระการ        ละลานหลาก สีสัน พรรณ

ถึงโหนจนหล่นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดยิ่งลักษณ์สมัครสมาน แม้หล่นไปใต้หล้าสุธาธาร ขอพรรคมารจงพินาศไม่คลาดคลา แม้นน้องปูอยู่ห้วงมหรรณพ อย่าได้คบปลาธิปัตย์มัจฉ์หน้าหนา ถึงกี่ตัวกี่กลุ่มกลุ้มรุมมา ขอกานดาอย

สายน้ำตก จากผา มาสู่ผืน น้ำผ่าครืน คงคลั่ง เสียงดังใหญ่ ทำกระเซ็น เด็นกระดอน เปียกปอนไป สองฝั่งไพร จึงชอุ่ม ทำนุ่มดิน เสียงโอบล้อม อ้อมไกล กระไรแว่ว ว่าแหลกแล้ว จากน้ำ กระทำหิน ระยะทาง ห่างไพร ให้ได้

“แม่แห่งแผ่นดินนิรันดร์” สรวงสวรรค์ส่องหล้าอำไพผ่อง ดั่งแสงทองรองเรืองกลางเวหา แม้เสด็จคืนฟ้าไกลสุดตา แต่พระเมตตายังคงอยู่คู่แผ่นดิน ทรงเหนื่อยล้าเพื่อปวงชนทั่วทุกถิ่น ทรงยลยินทุกข์สุขปร

O เจ้าพระยา .. วันนี้ยังรี่ไหล เมื่อหัวใจบางดวง .. แสนห่วงหา เอ็นดูความอาวรณ์แฝงซ่อนมา ร่ำรอการไขว่คว้า .. ด้วยอาลัย O คลื่นน้ำ .. เคลื่อนระลอก .. ยั่วหยอกฝั่ง เมื่อคล้ายดั่งอาวรณ์ .. เกินซ่อนไหว ค่อย