รู้สึกว่าตัวเองประหลาดเข้ากับใครไม่ได้เป็นที่รังเกียจ

เรารู้สึกว่าทำไม...คนรอบๆตัวเหมือนเป็นคนที่คุยแค่ผิวเผิน  จากเคยมีเพื่อนสนิท...ก็กลับหาย
ในหลายๆครั้ง เรากลับมาย้อนมองตัวเองว่าเราบกพร่องตรงไหนมั้ย เราผิดปกติรึเปล่า ทำไมไม่ค่อยได้รับความสนใจ พูดอะไรบางครั้งเหมือนไม่มีใครได้ยิน
...แต่ก็ไม่หนิ  ทำงานก็ทำได้ปกติ พูด อ่าน เขียน ก็ปกติทุกอย่าง
มองคนอื่นที่สามารถคุยได้กับทุกคน มีคนอยากเข้าหา กลับกัน...เราหน้าตาไม่น่าเข้าหาหรอ  เราก็ยิ้มง่ายนะ ชอบรับฟัง ชอบให้คำปรึกษา เป็นคนอะไรก็ได้

เคยให้ความช่วยเหลือคนคนนึง ในเรื่องของแบบทดสอบ แต่พอผ่านมาถึงเวลาที่ต้องอยู่ร่วมกัน  เราไปขอความช่วยเหลือ เขากลับทำเฉยๆ ไม่สนใจ
ถามงานไปอ่านแล้วไม่ตอบ เราได้แต่คิดว่าเราทำอะไรผิดหรอ... หรือเราดูเหมือนคนที่ทำตัวขี้เกียจรึเปล่า  เรานั่งหาข้อแย่ๆที่เราทำไม่ดีต่อเขา...มันไม่มีเลย  หรือว่าเราพูดจาน่าเบื่อ

ทุกวันมันคอยเบลมตัวเองซ้ำๆ ว่าอาจจะเป็นที่ตัวฉันมันน่ารังเกียจ

อยากหลุดพ้นความคิดนี้  ความคิดที่คอยแคร์สายตาคนอื่น ว่าเขาจะมองเราแบบนี้ จะว่าเราแบบนู้นสักที มันทำให้เรานอนไม่หลับ อึดอัด กดดัน อยากร้องไห้

ท้อเหลือเกินค่ะ...

ปล. เรายังมีแม่ที่คุยได้  มีแฟนที่คุยกับเราปกติ  มีเพื่อนในเกม  ...แต่เพื่อนในสังคมมหา'ลัย ที่ทำให้เรารู้สึกเป็นศูนย์ หรือสังคมกลุ่มใหญ่ที่เรารู้สึกว่าเราไม่ปกติ ไม่มีทักษะการเข้าหาผู้คนในสังคม ไม่สามารถอยู่ร่วมกับสังคมขนาดใหญ่ได้ เราอยู่ได้แต่กับเพื่อนแค่ 2-3คนเท่านั้น