เราเป็นคนนึงที่ผิดหวังกับความรักมาค่ะ แรกเริ่มเดิมทีเป็นคนไม่เชื่อในความรักเลย
สิ่งที่ฝังอยู่ในหัวคือ ไม่มีรักแท้ ไม่มีรักจริง ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะคิดอยู่เสมอว่ายังไงก็ต้องเลิกกัน
จนได้เจอแฟนเก่า เค้าเปลี่ยนความคิดของเราทุกอย่างค่ะ คบกันมาเกือบ 10 ปี
วางแผนอนาคตร่วมกัน แต่จนท้ายที่สุดก็ไปไม่รอด ด้วยการทะเลาะกันแบบเล็กๆน้อยๆ แต่บ่อย
มันสะสม บั่นทอนจิตใจ จนต้องแยกจากกัน
หลังจากนั้นเราก็พยายามปิดตัวเอง ไม่อยากมีใครอีก
จนเวลาผ่านมาเกือบปีแล้วค่ะ เราบังเอิญเจอคนๆนึง เค้าคนนั้นอยู่ในช่วงเฮิท
เราก็คอยคุยด้วยในฐานะเพื่อน สาบานเลยว่าคิดแค่เพื่อนจริงๆค่ะ
ปลอบกันอยู่ประมาณ เดือนกว่าๆเกือบ 2 เดือน เริ่มสนิทกัน
จนตอนนี้กลายเป็นว่า เค้าชอบเราค่ะ ส่วนเราเองก็ยอมรับเลยว่าชอบเค้าเหมือนกัน
ด้วยความที่คุยกันทุกวัน ความเสมอต้นเสมอปลาย เค้าดูเป็นผู้ชายเย็นชาหน่อยๆค่ะ
ไม่ค่อยพูดความรู้สึก ไม่ค่อยแสดงออก แต่ถ้าพูดออกมาที ก็ทำเราจุก และเขินเอาการอยู่
คือลึกๆ เรารับรู้ได้ว่าเค้าต้องการพัฒนาความสัมพันธ์
ปัญหา มันติดอยู่ที่ตัวเราค่ะ เราคิดว่า เราไม่อยากเสียเค้าไป อยากมีเค้าไปแบบนี้เรื่อยๆ
เราคิดในหัว ว่าถ้าเป็นแฟนกัน เราคงชวนเค้าทะเลาะ เราคงมีปัญหากัน
แล้วสุดท้ายเราคงเลิกลากันไป และเราจะเสียคนดีดีไปอีก 1 คน

การปลูกต้นไม้ต้นนี้ของเรา เราคิดว่ามันคงตายสักวัน ... ตอนนี้สับสนค่ะ
จะให้ถอนต้นไม้ต้นนี้ทิ้ง บอกตามตรงเลยค่ะว่าทำไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ
แล้วถ้าถามว่า พร้อมที่จะเปิดใจไหม ก็ยังกลัวอยู่ค่ะ
ขอความเห็นคนอื่นๆหน่อยค่ะ

ปล. จขกท เลยเบญจเพศมาสักพักแล้วค่ะ คนนั้นก็เท่าๆกันค่ะ โตพอสมควรแล้วค่ะ