[ชวนคุย ep.11] Deserving of the Name : เตรียมตัวก่อนเข้าซีนที่รอคอย

ep.11 นี้ หมอชเวเป็นฝ่ายอ่อนแอ อ่อนไหว และเริ่มไม่มั่นใจในความสามารถของตัวเองบ้างแล้ว
แต่ก็ได้หมอฮอมาคอยอยู่ข้างๆ พยายามให้กำลังใจ ทำทุกอย่างให้หมอชเวดีขึ้น

แต่ต้องถือว่าหมอชเวเป็นผู้หญิงแกร่งมากจริงๆ ต่อให้จิตตก แต่ก็เข้มแข็งขึ้นอย่างรวดเร็ว จะว่าไปแล้วปมของหมอชเวไม่หนักเท่าหมอฮอแหละเนอะ มีหมอฮอคอยเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับคนไข้ตายเหมือนกัน ก็ดีขึ้น ยิ่งได้หัวใจจากน้องฮารา หมอก็หายจากความเจ็บปวดนั้นในที่สุด

เรื่องพ่อถือว่าเคลียร์ละ ปมถูกแก้ด้วยน้องๆ สองคนที่จะว่าไปแล้วก็ช่วยเชื่อมใจสองหมอไปด้วย เรื่องนี้ดีตรงความใส บริสุทธิ์ของเด็กที่ทำให้ผู้ใหญ่เข้าใจกันนี่แหละน้าาา...

จะว่าไป ep. นี้หมอฮอเนียนขึ้นเยอะ สกินชิพตลอด แป๊บๆ จับมือ ยิ่งฉากตอนป้อนมันนึ่งนี่คืออะไรคะ เค้าป้อนพี่ พี่ต้องประคองมือสาวขนาดนั้นมั้ย//หมั่น 55555

ฉากที่หมอฮอคุยเรื่องน้องฮารากับหมอชเว แล้วก่อนจะโอบสาวเข้ามาซบไหล่เนี่ย งานสายตาของเฮียนัมกิลดีงามมากจริงๆ แวบเดียวเท่านั้น แต่ภาษากาย สายตานี่บอกหมดเลยว่า โอเคนะ ฉันตัดสินใจละ จะดูแลเธอเอง แล้วดึงเข้ามาโอบ คือมันจะมีจังหวะหนึ่งที่ชะงักแบบเต็มตื้น แล้วโอบเข้าหากัน มันดีจริงๆ นะเออ คือจาก ep. ก่อนที่อยู่เคียงข้างแหละ แต่อยู่แบบเงียบๆ มีกำแพงกั้นเอาไว้ รอบนี้หมอฮอไม่กั้นอะไรแล้วค่า เป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ให้เห็นแบบ สื่อด้วยภาพ ด้วยการแสดงที่ละมุนมากจริงๆ มันเหมือนสองคนนี้ตัดสินใจ เปิดใจยอมรับอีกฝ่ายหนึ่งแบบไม่กั๊กอะไรแล้ว มันเป็นการโอบแบบคนรักกัน เห็นใจกันจริงๆ


ฉากครอบครัวสุขสันต์นี่ก็แบบ หมอฮอเริ่มอ่อย เริ่มเปิดทางให้ตัวเอง

"คนโชซอนอายุ 15 เขาก็แต่งงานกันแล้วนะ อายุเท่าเราก็มีลูกโตรุ่นๆ นี้แหละ"
"แล้วทำไมคุณถึงยัง...ไม่แต่งงานล่ะคะ?"
"ผมน่ะ สาวๆ ติดเกรียวเลยนะ แต่พอดีรักษาเก่งไง เลยมีคนไข้เยอะ ไม่มีเวลามองใครเลย"
"ฉันก็เหมือนกันแหละ"
"งั้น...เราสองคนก็เหมาะกันน่ะสิ"

//พี่หมอของน้องมีความเนียน 555555

อีตอนปิกนิกนี่แบบ...เวลาถ้าหยุดลงแค่นั้นมันจะดีขนาดไหนน้อ การสัมผัสแตะต้องไหลลื่นเป็นธรรมชาติ เหมือนมันถูกต้องแล้วที่พวกเขาเป็นอย่างนี้ ทำอย่างนี้ ปลดปล่อยความรู้สึกเจ็บปวดของอีกฝ่ายหนึ่งออกไปจนหมดจริงๆ

คิดถึงหมอชเวเมื่อก่อนที่แม้แต่หมอฮอจะจับชีพจรให้ หมอแกยังจับหักข้อมือเฉย 55555555



แต่ฉากประทับใจที่สุดของเราดันเป็นฉากที่สองหมอจะรักษาน้องผู้ชาย
การตัดต่อทำให้เห็นถึงคนสองยุคที่มีอุดมการณ์ร่วมกัน มีความสามารถทัดเทียมกัน ผ่านความเจ็บปวดมาพร้อมกัน
ทำให้เห็นการแพทย์ที่มาผสมผสานกันอย่างลงตัว
มันเหมือนจุดเชื่อมของสองคนนี้จริงๆ เพราะที่ตอนแรกสะดุดตาสะดุดใจกัน ก็เพราะความสามารถของทั้งคู่นี่แหละ
ดูสายตาหมอชเวตอนมองหมอฮอฝังเข็มบล็อกประสาท กับหมอฮอตอนมองหมอชเวผ่ากระสุน มันเป็นสายตาที่สื่อออกมาได้เหมือนกันชัดๆ



และตอนสุดท้าย ฉากแยกจาก เอาจริงๆ มีก็ดีเหมือนกัน สองคนนี้จะได้รู้ใจตัวเองเสียที ว่าถ้าเกิดวันหนึ่งไม่มีอีกฝ่าย จะไม่ได้เห็นกันอีกแล้ว จะรู้สึกยังไง คำว่ารัก หรือคิสซีนที่เรารอคอย มันถึงไม่จำเป็นต้องมีใครขโมยจูบใคร แต่สองคนยินยอมพร้อมใจด้วยกันทั้งคู่



ฮรืออออออออออออออออออออออ...มันดีอ่ะ!

รอดูกันต่อปายเนอะ 5555555555555

ปล. 1 ขอแอบสะดุดฉากที่ทหารญี่ปุ่นจะยิงปืนใส่สองหมอหน่อยนึง ปืนสมัยนั้นยังต้องบรรจุกระสุนทีละลูกอยู่เลย ตอนนั้นโอดะ โนบุนากะสั่งปืนมาจากฝรั่งเป็นกองทัพแรกของญี่ปุ่นที่มีพลปืนเลยมั้ง แล้วยังคิดวิธียิงติดกันเป็นชุด คือจัดชุดทหารยิงสลับกันไม่ให้ขาดช่วง ถ้าจะยิงต่อเนื่องคือคนหนึ่งยิง คนหนึ่งบรรจุกระสุนรอ ยิงเสร็จบรรจุกระสุน คนรอก็ขึ้นยิงต่อ ถึงยิงต่อเนื่องได้ แต่พี่ทหาร (แปลกใจว่าทำไมกล้าหือกับแม่ทัพนิ) กลับเล่นจะยิงเหมือนเป็นเซมิออโต้เลยนี่สิ 5555 แต่ก็นิดเดียวจริงๆ นะ อาจจะเป็นฉากเพิ่มดราม่าแหละ เข้าใจได้ๆ

ปล. 2 ep หน้าเคลียร์อีเว้นท์หมอฮอจุนละเนอะ แถมตอนใกล้จบเราสะใจมากที่หมอฮอด่าตาเสนานั่นยับเลย หึหึหึ

ปล. 3 หมอแจฮาภาคอดีตช่วยนางเอกหนี หมอแจฮาภาคปัจจุบันช่วยพระเอกตาย รอบนี้ทำดีนะ 55555