สวัสค่ะ
วันนี้จะมาเล่าให้ฟังเรื่องเพื่อน ที่สนิทกันมาตั้งแต่อนุบาลค่ะ
ตั้งแต่เรียนอนุบาลเราก็คบกันมาจนถึงตอนนี่เราอยู่ม.5 ก็ประมาณ12ปี เราเป็นคนที่ขี้น้อยใจแต่จะไม่บอกใคร คิดมาก กลัวเพื่อนเสียใจ เวลาที่เพื่อนขออะไรเราก็จะยอมทำให้เกือบทุกอย่าง แต่ที่เราทำไปไม่ค่อยที่จะมีการตอบสนองที่ดีเท่าไหร่
เข้าเรื่องเลยนะคะ ! มีเพื่อนคนนึง ชื่อ เอ (นามสมมุติ) เขาเป็นคนที่เราเดานิสัยเขาไม่ค่อยออกเท่าไหร่นัก เราทำอะไรก็ดูผิดในสายตาเขามั้ง ตอนม.ต้นเราก็ได้อยุ่กลุ่มเดียวกัน มีครั้งหนึ่งเราแกล้งเขาปกติแต่ครั้งนี้เขาก็ไม่พอใจ และไม่คุยกับเรา เราจึงไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันและเพื่อนในกลุ่มมากับเราอีก4คน วันนั้นเป็นวันเกิดเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเมื่อเพื่อนที่อยู่กับเราเอาเค้กมาให้เราเลยบอกกินกันไม่หมดหรอก เอาไปแบ่งพวกนั้น(เพื่อนในกลุมที่เหลื)กินสิ แต่พวกนั้นกลับไม่กินและดึงหน้าใส่ เราก็ไม่เข้าใจ เราไม่ได้ผิดแต่มาโกรธเรา หลังจากนั้นหยุดเสาร์ อาทิตย์ พอไปรร. เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมาคุยตามปกติ เราก็ไม่ได้คิดอะไรหลังจากนั้น
เขาดูเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น ตอนม.4 กลุ่มเราก็แยกย้ายกันไป เหลืออยู่4คนที่ยังยู่ด้วยกัน และมีคนนึงก็ลาออกไปช่วยแม่ ประจบกับเพื่อนอีกกลุ่มนึงที่สนิท เขามีปัญหากับคนในกลุ่มเขา เขาก็ย้ายมาอยู่กลุ่มเรา และในความคิดเราคือ เหมือนเขามาแทนที่เราไปสะทุกอย่าง แต่ไม่วายคนที่2ก็ตามมา ตอนนี้กลุ่มเราเลยมีกัน5คน เราก็เหมือนส่วนเกินไปทันที
จนตอนนี้เราอยู่ม.5แล้ว มีวันนึง เพื่อนในกลุ่มอีกคน ชื่อ บี (นามสมมุตินะ) บีเขาก็เอาโทรศัพท์ของเอไป เอก็ร้องไห้ ชวนเราไปหา เราก็กำลังจะไปแต่บีแอบว่าบอกอยู่ที่มันไม่ต้องไป เราก้เลยนั่งปกติ แล้วสักพักบีก็คืนให้ ละเอก็งอล บีก็ง้อเอก็ไม่พูดด้วย เราซึ่งไม่ได้ผิดก็เลยพูดว่า เรื่องแค่นี้อย่างอลกันเลย เอบอกพ่อกูไม่เหมือนคนอื่นหนิ (แสดงหน้า) เราก็บอก เออพ่อกูก็ไม่เหมือนคนอื่น หลังจากนั้น เราก็ต่างคนต่างไม่พูดกัน และเพื่อนในกลุ่มที่เหลือก็พูดกับเราน้อยลง จากปกติที่กลับบ้านด้วยกัน ก็ต่างคนต่างอยู่ แต่เรายังอยู่กลุ่มเดียวกัน
มันเป็นอะไรที่ลำบากใจมาก คือจะพูดอะไรบางอย่างก็ทำไม่ได้เหมือนเดิม
คือเราไม่ได้ผิดแต่กลายเป็นเราที่โดน รู้สึกสำคัญเฉพาะตอนจำเป็นเท่านั้น เหนื่อยค่ะ
หมาสิคะ !!
คิดว่าเราทำถูกไหมคะที่ไม่ง้อเขา ?????????
เพื่อนสนิท
วันนี้จะมาเล่าให้ฟังเรื่องเพื่อน ที่สนิทกันมาตั้งแต่อนุบาลค่ะ
ตั้งแต่เรียนอนุบาลเราก็คบกันมาจนถึงตอนนี่เราอยู่ม.5 ก็ประมาณ12ปี เราเป็นคนที่ขี้น้อยใจแต่จะไม่บอกใคร คิดมาก กลัวเพื่อนเสียใจ เวลาที่เพื่อนขออะไรเราก็จะยอมทำให้เกือบทุกอย่าง แต่ที่เราทำไปไม่ค่อยที่จะมีการตอบสนองที่ดีเท่าไหร่
เข้าเรื่องเลยนะคะ ! มีเพื่อนคนนึง ชื่อ เอ (นามสมมุติ) เขาเป็นคนที่เราเดานิสัยเขาไม่ค่อยออกเท่าไหร่นัก เราทำอะไรก็ดูผิดในสายตาเขามั้ง ตอนม.ต้นเราก็ได้อยุ่กลุ่มเดียวกัน มีครั้งหนึ่งเราแกล้งเขาปกติแต่ครั้งนี้เขาก็ไม่พอใจ และไม่คุยกับเรา เราจึงไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันและเพื่อนในกลุ่มมากับเราอีก4คน วันนั้นเป็นวันเกิดเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเมื่อเพื่อนที่อยู่กับเราเอาเค้กมาให้เราเลยบอกกินกันไม่หมดหรอก เอาไปแบ่งพวกนั้น(เพื่อนในกลุมที่เหลื)กินสิ แต่พวกนั้นกลับไม่กินและดึงหน้าใส่ เราก็ไม่เข้าใจ เราไม่ได้ผิดแต่มาโกรธเรา หลังจากนั้นหยุดเสาร์ อาทิตย์ พอไปรร. เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมาคุยตามปกติ เราก็ไม่ได้คิดอะไรหลังจากนั้น
เขาดูเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น ตอนม.4 กลุ่มเราก็แยกย้ายกันไป เหลืออยู่4คนที่ยังยู่ด้วยกัน และมีคนนึงก็ลาออกไปช่วยแม่ ประจบกับเพื่อนอีกกลุ่มนึงที่สนิท เขามีปัญหากับคนในกลุ่มเขา เขาก็ย้ายมาอยู่กลุ่มเรา และในความคิดเราคือ เหมือนเขามาแทนที่เราไปสะทุกอย่าง แต่ไม่วายคนที่2ก็ตามมา ตอนนี้กลุ่มเราเลยมีกัน5คน เราก็เหมือนส่วนเกินไปทันที
จนตอนนี้เราอยู่ม.5แล้ว มีวันนึง เพื่อนในกลุ่มอีกคน ชื่อ บี (นามสมมุตินะ) บีเขาก็เอาโทรศัพท์ของเอไป เอก็ร้องไห้ ชวนเราไปหา เราก็กำลังจะไปแต่บีแอบว่าบอกอยู่ที่มันไม่ต้องไป เราก้เลยนั่งปกติ แล้วสักพักบีก็คืนให้ ละเอก็งอล บีก็ง้อเอก็ไม่พูดด้วย เราซึ่งไม่ได้ผิดก็เลยพูดว่า เรื่องแค่นี้อย่างอลกันเลย เอบอกพ่อกูไม่เหมือนคนอื่นหนิ (แสดงหน้า) เราก็บอก เออพ่อกูก็ไม่เหมือนคนอื่น หลังจากนั้น เราก็ต่างคนต่างไม่พูดกัน และเพื่อนในกลุ่มที่เหลือก็พูดกับเราน้อยลง จากปกติที่กลับบ้านด้วยกัน ก็ต่างคนต่างอยู่ แต่เรายังอยู่กลุ่มเดียวกัน
มันเป็นอะไรที่ลำบากใจมาก คือจะพูดอะไรบางอย่างก็ทำไม่ได้เหมือนเดิม
คือเราไม่ได้ผิดแต่กลายเป็นเราที่โดน รู้สึกสำคัญเฉพาะตอนจำเป็นเท่านั้น เหนื่อยค่ะ
หมาสิคะ !!
คิดว่าเราทำถูกไหมคะที่ไม่ง้อเขา ?????????