มันเหมือนเป็นสองความคิดที่ตีกัน
คือ สามารถอยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องมีความรักก็อยู่ได้
ใช้ชีวิตอย่างคนโสดได้สบายๆ  ไม่ได้ถึงขนาดถ้าไม่มีแฟนจะเหงามาก ไม่มีความสุข อะไรแบบนั้น
หรือบางทีก็คิดทำนองว่า อยู่คนเดียวก็ดี ไม่ต้องทะเลาะกับใคร อยากจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องรายงานใคร อิสระเสรี
แต่ลึกๆในใจมันก็ชอบตั้งคำถามเสมอว่า..
"เราจะตายไป โดยที่ไม่เคยได้รู้จักกับคำว่า รัก จริงๆเลยเหรอ.."  
"ครั้งนึงในชีวิตเราจะไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกที่ได้มีคนข้างๆกายเหมือนคนอื่นๆบ้างเลยใช่ไหม"
(รักในที่นี้แบบหญิงชาย ไม่รวมความรักแบบคนในครอบครัว พ่อแม่ พี่น้องนะคะ บอกไว้ก่อน เผื่อมีคนถามแบบกระทู้ก่อน 55)
มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหมคะ