ขอเกริ่นก่อนนะคะ คือ เราทำงานสนิทกับหัวหน้าซึ่งคือ MGR เราเองค่ะ สนิทเหมือนพี่น้องกันมาหลายปีแล้วด้วย
เป็นที่ไว้ใจค่อนข้างมากค่ะ เราเป็นคนทำงานให้ง่าย หัวหน้าจะให้โอกาสเยอะมาก
หัวหน้าค่อนข้างทรีตงานเรามาก สำหรับเราคนรอบข้างจะบอกว่าเราถูกหัวหน้าตามใจและสปอย เราก็ไม่แคร์
เพราะคิดว่าเราตั้งใจทำงานมาตลอด และทำตัวอยู่ในกรอบ
ส่วนตัวเราจะเป็นคนที่ไม่เคยมีความคิดอิจฉาอะไรใคร แต่ขี้น้อยใจ ขี้งอน
ต่างจากหัวหน้าเราเป็นคนแคร์คน อ่อนโยน ใจดี รับฟัง และเทคแคร์คนรอบข้าง โดยเฉพาะลูกน้อง
เมือเวลามีปัญหาอะไรเรียกได้ว่าคุยกับหัวหน้าได้โดยตรงไปตรงมาโดยตลอด
ที่ผ่านมาปีนี้รับน้อง Engineer ผู้ชายเข้ามาใหม่คนนึง ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ ฝีมือการทำงานพอใช้ได้ และค่อนข้างสนิทกับเราและหัวหน้าเราได้เร็ว
พูดจามีความคิด ช่วยงานแผนกได้หลายอย่าง เราก็พอใจกับนิสัยเค้าในระดับหนึ่ง ดูแล้วหัวหน้าก็ทรีตน้องเค้ามาก
เราก็เฉย ๆ เห็นว่าเป็นผู้ชายคุยกันง่าย เค้าเลยสนิทกัน ยิ่งเห็นว่าไปรับส่งกัน ไปเลี้ยง Supplier กันหลังเลิกงานด้วยกัน
ทั้งหัวหน้ากับน้องเขาก็ดีกับเรามาก เทคแคร์เราในหลาย ๆ อย่าง
จนในช่วงหนึ่งที่เราเร่ิ่มรู้สึกว่า เค้าคุยภาษาเดียวกัน ซึ่งเราไม่เข้าใจ เค้าสามารถคุยกันถูกคอ
และเราไม่รู้สึกว่ามีส่วนร่วมในจุดตรงนั้น จนหลายเหตุการณ์รู้สึกเหมือนว่าเป็นคนที่ถูกลืมไป
ไม่เหมือนเมื่อก่อน หลายครั้งที่เราไม่ใช่คนที่รู้คนแรก น้อง Engineer รู้ก่อน แม้กระทั่งงานบางอย่างเราควรรู้ข้อมูล
หัวหน้าก็ไม่แจ้งเราแม้แต่นิดเดียว ซึ่งหลายเหตุการณ์เราก็เร่ิมเก็บสะสมความรู้สึกของความไม่เข้าใจ
เริ่มรู้สึกว่าน้อง Engineer คือคนโปรดของหัวหน้า เวลางานน้องมีปัญหา หัวหน้าจะออกรับแทน
แม้คนรอบข้างจะบอกว่า เรากับน้อง Engineer คือคนโปรด แต่เรารู้สึกว่า ไม่เลย มันเปลี่ยนไปทั้งหมดแล้ว
เราเก็บความน้อยใจ จนบางวันเราไม่คุยกับหัวหน้ากับน้อง Engineer เลย คิดว่าทั้ง 2 คนไม่รู้ตัว
และทั้ง 2 คนยังคงดีกับเรา ยังพยายามอยากจะคุยกับเรา
จนมีเหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้เราแน่ใจว่าหัวหน้าลืมเราไป เรื่องมันเล็ก ๆ คือ หัวหน้าสั่งกาแฟกับชาเขียวให้น้อง Engineer
กับหัวหน้าเราอีกคน แต่ไม่มีของเรา ตอนนั้นเราอารมณ์มาเต็มมาก คือ งอนชัดเจน และไม่คุยกับหัวหน้าเราอีกเลย
รวมทั้งพาลน้อง Engineer ด้วย พอหัวหน้าเรารู้ก็มาขอโทษเรา เรียกเราคุย ปรับความเข้าใจกับเรา
เราก็พูดตรง ๆ ไปว่า "เราคงเป็นคนที่ถูกลืมไปแล้ว เราเคยคิดว่าสนิทกับหัวหน้า แต่วันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว วันนี้มีลูกน้องคนโปรดแล้ว
คงลืมเราไปแล้ว เราไม่พูดอะไรทั้งนั้น"
หัวหน้าเราเข้าใจ ก็บอกแค่ว่าเขาจะพยายามปรับตัว เขาจะคุยให้มากขึ้นกว่านี้ แต่ก็ยังคงยืนหยัดที่จะเซฟน้อง Engineer อยู่ดี
เราได้แต่บอกว่า เขาไม่ต้องแคร์อะไรเรา เรารู้ตัวว่าเรางี่เง่าเอง ปล่อยให้เราอารมณ์ดีเอง เดี๋ยวเราก็ดีขึ้น
จนไปเจอเข้ากับใบส่งตัวอบรมที่หัวหน้าเราส่งน้อง Engineer ไปอบรม เรื่องเกี่ยวกับการเตรียมตัวฝ่ายบริหาร ที่จัดอบรมหน่วยงานภายนอก
ทำให้อึ้งว่า หัวหน้าเราให้โอกาสน้องเขามากขนาดนี้ ไว้ใจมากขนาดนี้เลย
เราคิดวนเวียนถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ แล้วเราก็ไม่เก็ต ว่าหัวหน้าเราให้ใจและผลักดันกันขนาดนี้เลย
แม้เราจะรู้ตัวว่าเรางี่เง่า จากจุดเล็ก ๆ และสารพัดเรื่องราว แต่เราก็เริ่มทบทวนตัวเองว่าเราน้อยใจ เราอิจฉาที่ไม่ได้เป็นเบอร์ 1 อีกแล้ว
เราเร่ิม fade ตัวเองถอยออกมา ไม่อยากเข้าไปอยู่ในความเป็นส่วนตัวของเขา ไม่คุยเล่น เลือกที่จะคุยแต่งานอย่างเดียวเท่านั้น
เราไม่อยากให้เค้าต้องมาทำดีกับเราอีกแล้ว เราคิดนะว่าจะเตือนหัวหน้าให้ค่อย ๆ ดูน้องเขาไปก่อน
แต่เราคิดไปมามันไม่ใช่เรื่องของเรา เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา
เราเองไม่ได้รังเกียจอะไรน้องเค้า คุยกันสนิท แต่เราไม่ได้ให้ใจทั้งหมด เพราะคิดว่าเพิ่งรู้จักกันเพียงปีเดียวเท่านั้น
เราบอกไม่ถูก เพราะเราไม่ชอบความรู้สึกที่เราเป็น เรากลุ้มใจ ว่าเรากำลังอิจฉา กำลังน้อยใจ ความรู้สึกมันรุม ๆ กัน
ไม่มีความสุขเลย เราปรึกษาเพื่อนที่สนิทกัน เขาบอกให้เรานิ่งเฉยไว้ แล้วปล่อยผ่านไป
ตอนนี้เราอยากระบายและอยากหาทางออกให้กับความคิดตัวเอง อยกาหาจุดยืนให้กับตัวเองที่ดีที่สุดค่ะ
ไม่อยากมาอิจฉาใคร อยากทำใจไว ๆ และยอมรับการเปลี่ยนแปลงค่ะ เราดูนิสัยเป็นเด็กมากเลย ทำยังไงดีคะ
เกิดความรู้สึกน้อยใจ รู้สึกตัวเองเห็นแก่ตัว ขัดแย้งในตัวเอง อยากจัดการความคิดตัวเอง สับสน จะทำตัวอย่างไรดี
เป็นที่ไว้ใจค่อนข้างมากค่ะ เราเป็นคนทำงานให้ง่าย หัวหน้าจะให้โอกาสเยอะมาก
หัวหน้าค่อนข้างทรีตงานเรามาก สำหรับเราคนรอบข้างจะบอกว่าเราถูกหัวหน้าตามใจและสปอย เราก็ไม่แคร์
เพราะคิดว่าเราตั้งใจทำงานมาตลอด และทำตัวอยู่ในกรอบ
ส่วนตัวเราจะเป็นคนที่ไม่เคยมีความคิดอิจฉาอะไรใคร แต่ขี้น้อยใจ ขี้งอน
ต่างจากหัวหน้าเราเป็นคนแคร์คน อ่อนโยน ใจดี รับฟัง และเทคแคร์คนรอบข้าง โดยเฉพาะลูกน้อง
เมือเวลามีปัญหาอะไรเรียกได้ว่าคุยกับหัวหน้าได้โดยตรงไปตรงมาโดยตลอด
ที่ผ่านมาปีนี้รับน้อง Engineer ผู้ชายเข้ามาใหม่คนนึง ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ ฝีมือการทำงานพอใช้ได้ และค่อนข้างสนิทกับเราและหัวหน้าเราได้เร็ว
พูดจามีความคิด ช่วยงานแผนกได้หลายอย่าง เราก็พอใจกับนิสัยเค้าในระดับหนึ่ง ดูแล้วหัวหน้าก็ทรีตน้องเค้ามาก
เราก็เฉย ๆ เห็นว่าเป็นผู้ชายคุยกันง่าย เค้าเลยสนิทกัน ยิ่งเห็นว่าไปรับส่งกัน ไปเลี้ยง Supplier กันหลังเลิกงานด้วยกัน
ทั้งหัวหน้ากับน้องเขาก็ดีกับเรามาก เทคแคร์เราในหลาย ๆ อย่าง
จนในช่วงหนึ่งที่เราเร่ิ่มรู้สึกว่า เค้าคุยภาษาเดียวกัน ซึ่งเราไม่เข้าใจ เค้าสามารถคุยกันถูกคอ
และเราไม่รู้สึกว่ามีส่วนร่วมในจุดตรงนั้น จนหลายเหตุการณ์รู้สึกเหมือนว่าเป็นคนที่ถูกลืมไป
ไม่เหมือนเมื่อก่อน หลายครั้งที่เราไม่ใช่คนที่รู้คนแรก น้อง Engineer รู้ก่อน แม้กระทั่งงานบางอย่างเราควรรู้ข้อมูล
หัวหน้าก็ไม่แจ้งเราแม้แต่นิดเดียว ซึ่งหลายเหตุการณ์เราก็เร่ิมเก็บสะสมความรู้สึกของความไม่เข้าใจ
เริ่มรู้สึกว่าน้อง Engineer คือคนโปรดของหัวหน้า เวลางานน้องมีปัญหา หัวหน้าจะออกรับแทน
แม้คนรอบข้างจะบอกว่า เรากับน้อง Engineer คือคนโปรด แต่เรารู้สึกว่า ไม่เลย มันเปลี่ยนไปทั้งหมดแล้ว
เราเก็บความน้อยใจ จนบางวันเราไม่คุยกับหัวหน้ากับน้อง Engineer เลย คิดว่าทั้ง 2 คนไม่รู้ตัว
และทั้ง 2 คนยังคงดีกับเรา ยังพยายามอยากจะคุยกับเรา
จนมีเหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้เราแน่ใจว่าหัวหน้าลืมเราไป เรื่องมันเล็ก ๆ คือ หัวหน้าสั่งกาแฟกับชาเขียวให้น้อง Engineer
กับหัวหน้าเราอีกคน แต่ไม่มีของเรา ตอนนั้นเราอารมณ์มาเต็มมาก คือ งอนชัดเจน และไม่คุยกับหัวหน้าเราอีกเลย
รวมทั้งพาลน้อง Engineer ด้วย พอหัวหน้าเรารู้ก็มาขอโทษเรา เรียกเราคุย ปรับความเข้าใจกับเรา
เราก็พูดตรง ๆ ไปว่า "เราคงเป็นคนที่ถูกลืมไปแล้ว เราเคยคิดว่าสนิทกับหัวหน้า แต่วันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว วันนี้มีลูกน้องคนโปรดแล้ว
คงลืมเราไปแล้ว เราไม่พูดอะไรทั้งนั้น"
หัวหน้าเราเข้าใจ ก็บอกแค่ว่าเขาจะพยายามปรับตัว เขาจะคุยให้มากขึ้นกว่านี้ แต่ก็ยังคงยืนหยัดที่จะเซฟน้อง Engineer อยู่ดี
เราได้แต่บอกว่า เขาไม่ต้องแคร์อะไรเรา เรารู้ตัวว่าเรางี่เง่าเอง ปล่อยให้เราอารมณ์ดีเอง เดี๋ยวเราก็ดีขึ้น
จนไปเจอเข้ากับใบส่งตัวอบรมที่หัวหน้าเราส่งน้อง Engineer ไปอบรม เรื่องเกี่ยวกับการเตรียมตัวฝ่ายบริหาร ที่จัดอบรมหน่วยงานภายนอก
ทำให้อึ้งว่า หัวหน้าเราให้โอกาสน้องเขามากขนาดนี้ ไว้ใจมากขนาดนี้เลย
เราคิดวนเวียนถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ แล้วเราก็ไม่เก็ต ว่าหัวหน้าเราให้ใจและผลักดันกันขนาดนี้เลย
แม้เราจะรู้ตัวว่าเรางี่เง่า จากจุดเล็ก ๆ และสารพัดเรื่องราว แต่เราก็เริ่มทบทวนตัวเองว่าเราน้อยใจ เราอิจฉาที่ไม่ได้เป็นเบอร์ 1 อีกแล้ว
เราเร่ิม fade ตัวเองถอยออกมา ไม่อยากเข้าไปอยู่ในความเป็นส่วนตัวของเขา ไม่คุยเล่น เลือกที่จะคุยแต่งานอย่างเดียวเท่านั้น
เราไม่อยากให้เค้าต้องมาทำดีกับเราอีกแล้ว เราคิดนะว่าจะเตือนหัวหน้าให้ค่อย ๆ ดูน้องเขาไปก่อน
แต่เราคิดไปมามันไม่ใช่เรื่องของเรา เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา
เราเองไม่ได้รังเกียจอะไรน้องเค้า คุยกันสนิท แต่เราไม่ได้ให้ใจทั้งหมด เพราะคิดว่าเพิ่งรู้จักกันเพียงปีเดียวเท่านั้น
เราบอกไม่ถูก เพราะเราไม่ชอบความรู้สึกที่เราเป็น เรากลุ้มใจ ว่าเรากำลังอิจฉา กำลังน้อยใจ ความรู้สึกมันรุม ๆ กัน
ไม่มีความสุขเลย เราปรึกษาเพื่อนที่สนิทกัน เขาบอกให้เรานิ่งเฉยไว้ แล้วปล่อยผ่านไป
ตอนนี้เราอยากระบายและอยากหาทางออกให้กับความคิดตัวเอง อยกาหาจุดยืนให้กับตัวเองที่ดีที่สุดค่ะ
ไม่อยากมาอิจฉาใคร อยากทำใจไว ๆ และยอมรับการเปลี่ยนแปลงค่ะ เราดูนิสัยเป็นเด็กมากเลย ทำยังไงดีคะ