สวัสดีครับ. เป็นกระทู้แรกอาจจะพูดวกไปวนมาอาจจะไม่เข้าใจกันก็ขอโทดด้วยนะครับ
คือผมคบกับแฟนเก่ามา1ปี4เดือน ผมกับแฟนเก่ามีความผูกพันธ์กันมากเลิกกันหลายรอบแต่กลับมาหากันทุกครั้ง
ส่วนมากผมจะเป็นคนเลิกและมีคนใหม่ แต่ถึงจะมีคนใหม่อยู่กับคนใหม่มันก็ไม่เหมือนแฟนคนเก่าของผมเลย
เลิกๆคบๆกันมาหลายรอบมากครับ ล่าสุดนี้ผมกลับมาคบกันเหมือนเดิมครับเลิกกัน แต่เลิกกันก่อนวันเกิดผม5-6วันได้
เราเลิกกันเพราะต่างคนต่างไม่เข้าใจกันทะเลาะกันมากขึ้นแต่กลับไม่ได้พูดคำว่าเลิกเลยสักคำ
เราแค่ต่างตนต่างออกจากชีวิตกัน ผมเป็นคนที่ไม่แสดงออกความรู้สึกจะเสียใจร้องไห้แค่ไหนก็ไม่แสดงมันออกมา
ผมหวังครับและภาวนาว่าวันเกิดผมเธอต้องมาและก็คงได้เจอกันได้พูดได้แก้ปัญหาจุดที่ไม่เข้าใจกัน
แต่ไม่เลยครับ เธอไม่มาเธอเงียบ ผมก็สุขสันต์วันครบรอบกับเธอ(ลืมบอกไม่ครับผมกับแฟนเก่าคบกันตรงกับวันเกิดผม)
แต่เธอก็แค่อ่านแต่ไม่ตอบจนผมรู้ข่าวว่าเธอมีคนที่ชอบเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอ เขาเคยเปิดใจบอกผมเรื่องคนที่เธอชอบ
ถามว่าผมรู้สึกดีมั้ย ไม่เลยครับผมกับรู้สึกแย่โทษตัวเองเพราะตัวเองคงเปิดช่องว่างปล่อยให้เธอมีเวลาไปรู้สึกกับคนอื่น
และผมก็เลยตัดสินใจปล่อยเธอดีกว่ามาอยู่กับคนอย่างผม ส่วนผมก็มีคนใหม่เขาก็ยังคุยกับคนที่เขาชอบอยู่
หลังจากเลิกกันสักพักเขาก็ทักมาหาผมบอกให้ผมไปรับตอนนั้นเขาไปเที่ยวผับครับ จากบ้านผมไปถึงผับก็หลายกิโลอยู่ครับ
ผมก็ยังอยากไปเพราะมีหลายคำถามที่คาใจที่อยากจะถามเขา พอเจอเธอก็ขับรถกลับบ้านกัน (คือเขาไปนอนบ้านผม)
ผมเลยกั้นใจถามถึงคำตอบมันอาจจะเสียความรู้สึกก็เถอะ ผมถามเธอว่า '' คิดว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ย ''
เธอตอบว่า ''เธอไม่อยากมีใครแล้ว เธออยากอยู่คนเดียว'' ผมเลยถามตอบไปว่า ''แล้วทำไมคิดอยากให้ไปรับละ'' เธอก็ตอบว่า ''เพราะคิดถึง''
ได้ยินคำนั้นผมใจสั่นผมอยากกอดอยากขอให้กลับมาเพราะผมรู้ใจตัวเอง ผมขาดเขาไม่ได้ผมทรมานผมร้องไห้เพราะทุกๆอย่างในห้องของผมมันเต็มไปด้วยเขา พอถึงบ้านเขาก็ไปอาบน้ำปกติส่วนผมก็เล่นโทรศัพท์ ผมเห็นโทรศัพท์เธอหน้าจอมันขึ้น ผมเลยลองเปิดก็เห็นเขาคุยกับแฟนเก่าเธอที่เลิกกันไปนานแล้ว ผมก็อั้นใจไม่คิดไม่รู้สึก พอปิดไฟจะนอนผมก็บอกเธอว่า ''เราคิดถึงเธอนะคิดถึงมากๆเราจะไม่มีทางกลับมาเลยใช่มั้ย'' เขาก็ตอบว่า''คำตอบเดิมคือไม่อยากมีใครไม่พร้อม'' ผมก็ถามเธอไปตรงๆว่า ''ละคิดว่าเราจะอยู่กันแบบนี้ไปตลอดเลยหรอ'' เธอก็บอกเธอไม่รู้เหมือนกัน
ผมแอบร้องไห้ตอนที่เธอหลับไปแล้วผมตั้งคำถามในหัวมากมาย ผมกอดเธอแต่ผมรู้สึกว่ากอดครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม
แต่ก็ไม่คิดจะปล่อย เราเป็นแบบนี้มา3ครั้ง จนหลังๆถ้าเธอไม่เหงาเธอจะไม่ทักผมมา
พอผมได้อยู่กับคนใหม่ผมมองหน้าเธอว่าผมควรทำไงดีแฟนเก่าผมลืมไม่ได้ แต่กับแฟนใหม่เขาก็ไม่อยากให้เขาไป
ผมไม่ดีครับผมรู้ที่ลืมแฟนเก่าละมามีแฟนใหม่ ผมทรมานแฟนใหม่แต่ถ้าใครเคยมีจุดนี้เขาจะเข้าใจผมครับ
ว่าไม่มีใครเขาอยากให้ใครมาเจ็บมาเสียใจหรอกครับ ซึ่งผมก็ไม่อยากให้แฟนใหม่รู้สึกแบบนั้น
มันมีทางแก้มากมายแต่ผมแค่ยังทำไม่ได้ผมต้องพยายามห่างจากแฟนเก่า ตอนนี้ก็บล็อคขาดการติดต่อ
กลัวว่าถ้าเจอถ้าได้คุยทุกๆอย่างมันจะกลับมา ตอนนี้ผมกับแฟนใหม่ก็ไปด้วยดีครับ ถึงจะคิดถึงแฟนเก่า
ผมก็ไม่อยากจะซ้ำรอยกับอดีตอีก #ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับผมอาจจะเขียนระบายไม่เก่งแต่ผมเลือกระบายในพันทิปเพราะเชื่อว่าต้องมีคนอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ #ยังไงช่วยให้กำลังใจหน่อยนะครับ ขอบคุณและขอโทดด้วยนะครับ
ผมขอความคิดเห็นกับความรักผมหน่อยนะครับ??
คือผมคบกับแฟนเก่ามา1ปี4เดือน ผมกับแฟนเก่ามีความผูกพันธ์กันมากเลิกกันหลายรอบแต่กลับมาหากันทุกครั้ง
ส่วนมากผมจะเป็นคนเลิกและมีคนใหม่ แต่ถึงจะมีคนใหม่อยู่กับคนใหม่มันก็ไม่เหมือนแฟนคนเก่าของผมเลย
เลิกๆคบๆกันมาหลายรอบมากครับ ล่าสุดนี้ผมกลับมาคบกันเหมือนเดิมครับเลิกกัน แต่เลิกกันก่อนวันเกิดผม5-6วันได้
เราเลิกกันเพราะต่างคนต่างไม่เข้าใจกันทะเลาะกันมากขึ้นแต่กลับไม่ได้พูดคำว่าเลิกเลยสักคำ
เราแค่ต่างตนต่างออกจากชีวิตกัน ผมเป็นคนที่ไม่แสดงออกความรู้สึกจะเสียใจร้องไห้แค่ไหนก็ไม่แสดงมันออกมา
ผมหวังครับและภาวนาว่าวันเกิดผมเธอต้องมาและก็คงได้เจอกันได้พูดได้แก้ปัญหาจุดที่ไม่เข้าใจกัน
แต่ไม่เลยครับ เธอไม่มาเธอเงียบ ผมก็สุขสันต์วันครบรอบกับเธอ(ลืมบอกไม่ครับผมกับแฟนเก่าคบกันตรงกับวันเกิดผม)
แต่เธอก็แค่อ่านแต่ไม่ตอบจนผมรู้ข่าวว่าเธอมีคนที่ชอบเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอ เขาเคยเปิดใจบอกผมเรื่องคนที่เธอชอบ
ถามว่าผมรู้สึกดีมั้ย ไม่เลยครับผมกับรู้สึกแย่โทษตัวเองเพราะตัวเองคงเปิดช่องว่างปล่อยให้เธอมีเวลาไปรู้สึกกับคนอื่น
และผมก็เลยตัดสินใจปล่อยเธอดีกว่ามาอยู่กับคนอย่างผม ส่วนผมก็มีคนใหม่เขาก็ยังคุยกับคนที่เขาชอบอยู่
หลังจากเลิกกันสักพักเขาก็ทักมาหาผมบอกให้ผมไปรับตอนนั้นเขาไปเที่ยวผับครับ จากบ้านผมไปถึงผับก็หลายกิโลอยู่ครับ
ผมก็ยังอยากไปเพราะมีหลายคำถามที่คาใจที่อยากจะถามเขา พอเจอเธอก็ขับรถกลับบ้านกัน (คือเขาไปนอนบ้านผม)
ผมเลยกั้นใจถามถึงคำตอบมันอาจจะเสียความรู้สึกก็เถอะ ผมถามเธอว่า '' คิดว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ย ''
เธอตอบว่า ''เธอไม่อยากมีใครแล้ว เธออยากอยู่คนเดียว'' ผมเลยถามตอบไปว่า ''แล้วทำไมคิดอยากให้ไปรับละ'' เธอก็ตอบว่า ''เพราะคิดถึง''
ได้ยินคำนั้นผมใจสั่นผมอยากกอดอยากขอให้กลับมาเพราะผมรู้ใจตัวเอง ผมขาดเขาไม่ได้ผมทรมานผมร้องไห้เพราะทุกๆอย่างในห้องของผมมันเต็มไปด้วยเขา พอถึงบ้านเขาก็ไปอาบน้ำปกติส่วนผมก็เล่นโทรศัพท์ ผมเห็นโทรศัพท์เธอหน้าจอมันขึ้น ผมเลยลองเปิดก็เห็นเขาคุยกับแฟนเก่าเธอที่เลิกกันไปนานแล้ว ผมก็อั้นใจไม่คิดไม่รู้สึก พอปิดไฟจะนอนผมก็บอกเธอว่า ''เราคิดถึงเธอนะคิดถึงมากๆเราจะไม่มีทางกลับมาเลยใช่มั้ย'' เขาก็ตอบว่า''คำตอบเดิมคือไม่อยากมีใครไม่พร้อม'' ผมก็ถามเธอไปตรงๆว่า ''ละคิดว่าเราจะอยู่กันแบบนี้ไปตลอดเลยหรอ'' เธอก็บอกเธอไม่รู้เหมือนกัน
ผมแอบร้องไห้ตอนที่เธอหลับไปแล้วผมตั้งคำถามในหัวมากมาย ผมกอดเธอแต่ผมรู้สึกว่ากอดครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม
แต่ก็ไม่คิดจะปล่อย เราเป็นแบบนี้มา3ครั้ง จนหลังๆถ้าเธอไม่เหงาเธอจะไม่ทักผมมา
พอผมได้อยู่กับคนใหม่ผมมองหน้าเธอว่าผมควรทำไงดีแฟนเก่าผมลืมไม่ได้ แต่กับแฟนใหม่เขาก็ไม่อยากให้เขาไป
ผมไม่ดีครับผมรู้ที่ลืมแฟนเก่าละมามีแฟนใหม่ ผมทรมานแฟนใหม่แต่ถ้าใครเคยมีจุดนี้เขาจะเข้าใจผมครับ
ว่าไม่มีใครเขาอยากให้ใครมาเจ็บมาเสียใจหรอกครับ ซึ่งผมก็ไม่อยากให้แฟนใหม่รู้สึกแบบนั้น
มันมีทางแก้มากมายแต่ผมแค่ยังทำไม่ได้ผมต้องพยายามห่างจากแฟนเก่า ตอนนี้ก็บล็อคขาดการติดต่อ
กลัวว่าถ้าเจอถ้าได้คุยทุกๆอย่างมันจะกลับมา ตอนนี้ผมกับแฟนใหม่ก็ไปด้วยดีครับ ถึงจะคิดถึงแฟนเก่า
ผมก็ไม่อยากจะซ้ำรอยกับอดีตอีก #ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับผมอาจจะเขียนระบายไม่เก่งแต่ผมเลือกระบายในพันทิปเพราะเชื่อว่าต้องมีคนอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ #ยังไงช่วยให้กำลังใจหน่อยนะครับ ขอบคุณและขอโทดด้วยนะครับ