คือเราน้อยใจตั้งแต่เด็กแล้ว มีความรู้สึกเหมือนพ่อแม่รักพี่มากกว่า แม่ชมพี่ทุกอย่าง เราตั้งใจเรียนขนาดไหนแม่ก็จะบอกสู้พี่ไม่ได้ พ่อแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ จะบอกว่าเราอะสู้พี่ไม่ได้เลย คือบางทีมันก็เสียใจเว้ย แม่ชอบเปรียบเทียบ ตั้งแต่เล็กจนโตเราเหมือนเป็นลูกที่พ่อแม่ไม่รัก. แต่พี่พ่อแม่ก็ว่าแต่ไม่เท่าเราเราไม่ชอบการเปรียบเทียบคือบางทีน้อยใจทำไมต้องเปรียบเทียบกันด้วย น่าจะให้กำลังใจลูกมากกว่า จนบางทีเรารู้สึกเหมือนเราไม่เคยดีอะไรเลย ไปไหนไม่ดีแม่โทษเราหมดว่าเราตัวซวย เราคงผิดมากที่เกิดมาเป็นแบบนี้ ถ้าพ่อแม่ชื่นชมพี่มากทำไมไม่มีลูกคนเดียว เราไม่เคยอิจฉาพี่เลยเรารักพี่ แต่เราไม่ชอบที่พ่อแม่ชอบว่าเราชอบเปรียบเทียบว่าพี่เราดีกว่า ทุกอย่าง เราเหมือนเป็นตัวซวย พ่อแม่จะว่าเรา ไปเที่ยวก็ไม่สนุก จนบางทีเรารู้สึกจริงๆตั้งแต่เด็กจนโต พี่ๆว่าเราผิดไหมที่น้อยใจเป็นแบบนี้แต่เด็กแล้ว เราไม่เคยดีในสายตาพ่อแม่เลย เราตั้งใจเรียนแค่ไหน ก็ไม่เคยดี สิ่งที่ไม่ชอบสุดคือการเปรียบเทียบ กับว่าเราตัวซวย