เรากับแฟนเราคบกันมา 3-4 ปี แต่งงานมีลูกด้วยกัน 1 คนค่ะ ตอนนี้ลูกเข้า ร.ร เตรียมอนุบาล เราทำงานในห้างสรรพสินค้า ส่วนแฟนเราเขาทำงานที่บ้าน เกี้ยวกับโรงกลึง ประกอบอะไหล่รถ เรามารู้ตอนช่วงเราท้องค่ะ ตอนนั้นเขาเรียน เราอยู่บ้าน เขาจะกลับมานอนบ้านเราทุกวัน มาตอน 22.00-23.00 นน. โดยอ้างเหตุผลว่า ช่วยที่บ้านทำงาน งานเย้อะมาก เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอนานๆไป จนลูกคลอดค่ะ เราบอกเขาว่ากลับบ้านไวหน่อยได้ไหม อยู่คนเดียว ลูกยังเล็กงอแง มาช่วยกันเลี้ยงบ้าง กลับบ้านไวได้แค่ 1-2 อาทิตย์แรกค่ะ ที่เหลือก็เหมือนเดิมไม่ต่ำกว่า 22.00 นน.สักวัน จนเราเริ่มชิน ไม่อยากพูด กัดฟันเลี้ยงจนลูกอายุได้ประมาณ 1.00 เราย้ายมาอยู่บ้านแฟนค่ะ เราไปทำงาน ลูกอยู่กับแม่แฟนค่ะ เลิกงานเราก็เลี้ยงปกติ ทุกวันเสาร์อาทิตย์เราจะกลับไปนอนบ้านเราค่ะ เขาตามไปทีหลัง แต่กลับทีนี่ 21.00 นน. จนนึงเขารถล้มค่ะ ชนสุนัข โทรหาเรา เราก็ไปรับ เจอหน้ากันคำพูดแรกคือ ที่กลับช้าเพราะเขาไปดูกรอบรูปกะจะทำมาง้อเอง แต่ความจริงคือเขาไปเล่นเกมส์ที่ร้านเกมส์ค่ะ รู้ได้ไงหรอ ? ที่บ้านเขาปิดร้าน 17.30 นน. แล้วเวลาที่เหลือไปไหน ? พอดีเพื่อนมาบอกทีหลังค่ะ ว่าเห็นรถเขาจอดหน้าร้านเกมส์ เราก็ไม่อะไร ผ่านแล้วผ่านไป จนวันนึงแม่ใช้เขาไปธุระ เขาลางานที่บ้านไป ธุระแม่เสร็จประมาณเที่ยงค่ะ เขาไปส่งแม่ที่บ้าน แล้วตอนเที่ยงโทรหาเราว่าจะออกไปไหนไหม กินข้าวยัง ไม่ออกมาข้างนอกแน่ใช่ไหม ?
เราก็ไม่ได้ใส่ใจ จน 12.30 นน
เราออกมาซื้อกระดาษ ขับผ่านหน้าร้านเกมส์ เห็นรถเขาจอดอยู่ค่ะ เราโทรหาเขาว่าอยู่ไหน เขาบอกอยู่บ้าน เราถามว่า เห็นรถจอดอยู่แถวซอย... เขาบอกพ่อเอารถไปธุระ เราก็ขี่รถไปหน้าบ้านแม่เขาค่ะ ถามแม่เขาว่า น้ำกลับมายัง แม่เขาบอกว่า มันโทรมาเมื่อกี้บอกว่าธุระยังไม่เสร็จ เราก็เลยบอกแม่เขาว่า เห็นเขาอยู่ที่ร้านเกมส์นะ เขาบอกโทรตามมัน ถ้ามันไม่มา ก็ไม่ต้องมาอีกต่อไป เราก็มารอบ้านเขาค่ะ ที่เราใช้อยู่กันประจำ สักพักเขามาค่ะ อารมณ์ตอนนั้นคือ เราโมโหมาก แบบเห้ย เพิ่งรถล้มมานะ เจ็บขนาดนี้ยังลากสังขารไปเล่นเกมส์ ลูกก็มีแล้ว ทำไมยังคิดไม่ได้ เขาก็ร้องไห้ ตามประสาคนผิด ขอโทษนั่นนี่ บอกว่า เห็นพี่ผช.หลายคนมีเมียมีลูก เขายังเล่นได้เลย มันเป็นเหตุผลที่สิ้นคิดมากสำหรับเราค่ะ แบบเห้ย มีเงิน รวยขนาดไม่ต้องทำมาหากิน เอาแต่เล่นเกมส์ คิดแค่สนุกไปวันๆ เขาขอโอกาสว่าจะไม่ทำอีก เราก็โอเคถ้าคิดได้ก็อภัย สงสารลูกค่ะ ต่างคนต่างทำงาน ไม่นานเราก็จับได้อีกค่ะ เขาเล่นเกมส์แต่ไม่ได้เล่นที่ร้าน เล่นในมือถือค่ะ พีคสุดคือ แอบจิ้กเงินไปเติมเกมส์ ครั้งล้ะ 500-600 แทบทุกอาทิตย์ ระยะเวลาก็ประมาณเกือบปีที่แอบเอาเงินไปเติมเกมส์ ความรู้สึกคือ แบบ เราสร้างบ้านอยู่คนเดียว แต่เขากลับหยิบหินออกทีละก้อนๆ มันเหมือนโดนตบหน้าซ้ำๆกันหลายรอบ ถ้าเขาเล่นเกมส์แล้วไม่เสียเงิน ไม่โกหก ไม่ติดขนาดนั้น เราจะไม่เสียความรู้สึกเลย แต่นี่อะไร ลูกก็ต้องกินต้องใช้ ค่าเทอม ค่าข้าว ค่าใช้จ่ายต่างๆ 500 600 ของเขาบวกรวมๆกัน มันมากนะ เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เหนื่อยที่ต้องพยายามทำให้เขาคิดได้ แต่ผลที่ออกมาก็เป็น 0 เราจะทำไงดีค้ะ ? เราสงสารลูกมากๆ สงสารตัวเองที่ต้องมาจมกับคนแบบนี้ มันดีที่เขาไม่ติดผญ. เหล้ายา แต่ติดเกมส์เสียเงิน เหมือนคนติดพนัน เรามองว่ามันไม่เจริญ ถ้าเล่นแล้วรวยมีเงินมาให้ลูกเก็บ เราจะไม่ว่าเลย แต่นี่เล่นไปก็เท่านั้น เหมือนความคิดเขาไม่โต เราไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่อยากให้เขาตั้งใจทำงาน เก็บเงิน สร้างเนื้อสร้างตัว แต่เหมือนเราฝันอยู่คนเดียว 😭😢 ท้อจริงๆค่ะ
จะหาทางออกให้ชีวิตอย่างไร ? เมื่อสามีที่มีลูกด้วยกันติดเกมส์หนักมาก
เราก็ไม่ได้ใส่ใจ จน 12.30 นน
เราออกมาซื้อกระดาษ ขับผ่านหน้าร้านเกมส์ เห็นรถเขาจอดอยู่ค่ะ เราโทรหาเขาว่าอยู่ไหน เขาบอกอยู่บ้าน เราถามว่า เห็นรถจอดอยู่แถวซอย... เขาบอกพ่อเอารถไปธุระ เราก็ขี่รถไปหน้าบ้านแม่เขาค่ะ ถามแม่เขาว่า น้ำกลับมายัง แม่เขาบอกว่า มันโทรมาเมื่อกี้บอกว่าธุระยังไม่เสร็จ เราก็เลยบอกแม่เขาว่า เห็นเขาอยู่ที่ร้านเกมส์นะ เขาบอกโทรตามมัน ถ้ามันไม่มา ก็ไม่ต้องมาอีกต่อไป เราก็มารอบ้านเขาค่ะ ที่เราใช้อยู่กันประจำ สักพักเขามาค่ะ อารมณ์ตอนนั้นคือ เราโมโหมาก แบบเห้ย เพิ่งรถล้มมานะ เจ็บขนาดนี้ยังลากสังขารไปเล่นเกมส์ ลูกก็มีแล้ว ทำไมยังคิดไม่ได้ เขาก็ร้องไห้ ตามประสาคนผิด ขอโทษนั่นนี่ บอกว่า เห็นพี่ผช.หลายคนมีเมียมีลูก เขายังเล่นได้เลย มันเป็นเหตุผลที่สิ้นคิดมากสำหรับเราค่ะ แบบเห้ย มีเงิน รวยขนาดไม่ต้องทำมาหากิน เอาแต่เล่นเกมส์ คิดแค่สนุกไปวันๆ เขาขอโอกาสว่าจะไม่ทำอีก เราก็โอเคถ้าคิดได้ก็อภัย สงสารลูกค่ะ ต่างคนต่างทำงาน ไม่นานเราก็จับได้อีกค่ะ เขาเล่นเกมส์แต่ไม่ได้เล่นที่ร้าน เล่นในมือถือค่ะ พีคสุดคือ แอบจิ้กเงินไปเติมเกมส์ ครั้งล้ะ 500-600 แทบทุกอาทิตย์ ระยะเวลาก็ประมาณเกือบปีที่แอบเอาเงินไปเติมเกมส์ ความรู้สึกคือ แบบ เราสร้างบ้านอยู่คนเดียว แต่เขากลับหยิบหินออกทีละก้อนๆ มันเหมือนโดนตบหน้าซ้ำๆกันหลายรอบ ถ้าเขาเล่นเกมส์แล้วไม่เสียเงิน ไม่โกหก ไม่ติดขนาดนั้น เราจะไม่เสียความรู้สึกเลย แต่นี่อะไร ลูกก็ต้องกินต้องใช้ ค่าเทอม ค่าข้าว ค่าใช้จ่ายต่างๆ 500 600 ของเขาบวกรวมๆกัน มันมากนะ เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เหนื่อยที่ต้องพยายามทำให้เขาคิดได้ แต่ผลที่ออกมาก็เป็น 0 เราจะทำไงดีค้ะ ? เราสงสารลูกมากๆ สงสารตัวเองที่ต้องมาจมกับคนแบบนี้ มันดีที่เขาไม่ติดผญ. เหล้ายา แต่ติดเกมส์เสียเงิน เหมือนคนติดพนัน เรามองว่ามันไม่เจริญ ถ้าเล่นแล้วรวยมีเงินมาให้ลูกเก็บ เราจะไม่ว่าเลย แต่นี่เล่นไปก็เท่านั้น เหมือนความคิดเขาไม่โต เราไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่อยากให้เขาตั้งใจทำงาน เก็บเงิน สร้างเนื้อสร้างตัว แต่เหมือนเราฝันอยู่คนเดียว 😭😢 ท้อจริงๆค่ะ