เจ้ามิ่งหล้า..เครื่องบรรณาการชั้นยอด ยิ่งกว่าต้นไม้เงิน ต้นไม้ทองจากเชียงเงินนี่หรือ คือ เครื่องชี้เป็นชี้ตาย เปล่าเลย..
น้องน้อยที่เคยแต่ปักผ้า กรองดอกไม้ สนใจแต่ความสวยความงาม ให้ความสำคัญแต่เครื่องประดับตัว เสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเท่านั้น หากไร้ซึ่งการตระเตรียมเรื่องการบ้านงานเมืองของแว่นแคว้นแม้แต่น้อย ความสำคัญและความจำเป็นของการคานอำนาจอย่างที่เจ้าหลวงแสนอินทะคิดนึกเอาเอง มิได้มีอยู่ในความสำนึกอยู่ในจิตวิญญาณของมิ่งหล้าสักนิด เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่แม้นเมืองมี... ไม่เลยแม้แต่น้อย
สำหรับมิ่งหล้าแล้ว แรกเริ่มเดิมทีศุขวงศ์อาจจะเป็นแค่ของใหม่ ของแปลก เฉกเช่นเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ หากเมื่อทราบความนัยของสายตา 2 คู่ที่ลอบมองกันอย่างมิให้ใครรู้ มิ่งหล้าไม่รีรอที่จะฉกฉวยความสำคัญในสายตา 1 คู่นั้นมาเป็นของตัว หากอะไรบางอย่างในสายตาของเจ้าน้อยศุขวงศ์ที่คอยจะละไปจากใบหน้าสวยๆของเธอ บ่อย..จนอดหวั่นเกรงไม่ได้ว่า...เขา 2 คน จะแอบลักลอบไปพบกันในที่ไกลหูไกลตาเธอหรือไม่ การพยายามให้แม้นมืองอยู่ในสายตาตลอดเวลา จนบริวารต้องวิ่งวุ่นตามหาไปทั่วคุ้ม คือ การตัดทอนกำลังของคนที่กำลังเผยอจะมาเป็นคู่แข่ง.... แต่แม้นเมืองไม่ใช่คู่แข่ง แม้นเมืองไม่มีสิทธิ์นั้น สิทธิ์ที่จะขึ้นมาเท่าเทียมในทุกทางไม่ว่าเรื่องใด แม้นเมืองต้องอยู่ใต้คำสั่ง ใต้ความต้องการ...
เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็คงต้องใช้กลปั่นหัว ตากลมๆ หน้าใสๆดูไร้พิษสงที่บอกเล่าถึงที่มาของหนังสือที่เอามาคืน ทำเอาพี่สาวอย่างแม้นเมือง นึกย้อนไปถึงคำที่น้องสาวเคยพูดกระทบใจ...หลอกใช้... เขาคงยินดีมาพบน้อง เพราะหัวใจที่ตรงกัน หากเขาพยายามเข้าหาเธอ คงเพราะอยากใช้เป็นสะพานสำคัญไปโน้มน้าวใจเจ้าหน่อเมือง..พี่ชาย
น้องน้อยที่เคยเป็นที่หนึ่งในคุ้มหอหลวงแห่งเชียงเงิน เจ้านางที่เคยเป็นที่หนึ่งในแคว้น เพราะตำแหน่งสำคัญหนักหนาที่ติดตัวมาแต่กำเนิดนี้เอง งานใหญ่...สำคัญต่อบ้านต่อเมือง..จึงถูกมอบหมายจากเจ้าหลวง ผู้เป็นเจ้าเหนือหัวให้ไปถวายตัว....เป็นเครื่องหมายแสดงว่าเชียงเงินมิได้เอาใจออกห่าง...เมืองมัณฑ์...ต่อให้ยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็คือดินแดนปริศนา ...ดินแดนที่มิ่งหล้าไม่สามารถจินตนการได้ถึงว่าจะดีหรือร้ายสักเพียงไหน
เสียงกรีดร้อง โวยวาย ดังอาละวาด เอาแต่ใจ ต่อว่าต่อขานผู้เป็นบิดาซ้ำไปซ้ำมาเยี่ยงเด็กน้อยไม่รู้จักโตของมิ่งหล้าสะเทือนไปทั้งคุ้มหอหลวงและหอใน มารดาผู้อาจโดนหางเลขไปด้วยจากการตามใจมาตั้งแต่ต้น ต้องรีบตามไปเพื่อเกลี้ยกล่อม
แม่...ที่รักลูกอย่างเกินพอดี จนเบียดบังกดผู้อื่น ตกใจ..เสียใจ..ผิดหวัง...ไม่มากเท่าที่รู้ว่า....สิ่งที่กำลังจะได้รับ ไม่ใช่สิ่งที่มิ่งหล้าหวังสักนิด และความผิดหวัง ไร้ที่พึ่งพิงนั้นมากพอที่จะใช้สัญญาณชีวิตของตัวเองข่มขู่แม่ได้...
ความจริงที่แม้นเมืองเพิ่งรับรู้จากปากบริวารคนสนิท...พี่สาว..ที่เกือบจะรู้จักน้องสาวของตัวเองดีทุกอย่าง....ความสงสาร และความรักที่มีต่อน้อง ต่อบ้านต่อเมือง ต่อเจ้าหลวงผู้เป็นบิดา ต่อเจ้าอาที่เคยเลี้ยงดู ต่อบรรพบุรุษที่เคยสัตย์สาบาน รับอาสาแกมถูกบังคับ เพื่อน้องจะได้อยู่กับคนที่รัก เพื่อเมืองจะได้เป็นอิสระอย่างที่ใฝ่ฝัน แม้นเมืองจะทำมันแทนเอง...
ตัวกลาง หว่างกลางที่แท้จริง หมากกระดานนี้ของเจ้าพ่อ แม้นเมืองรองรับทุกอารมณ์... จากทุกคน...เพียงเพื่อปัดภาระออกจากตัว จากน้องน้อยที่ไม่เคยยกย่องพี่ กลับยกศักดิ์ฐานะให้เสมอเท่าเทียม จากเจ้าน้าที่มิเคยเมตตา ยิ่งกล่าวหาว่าเธอกำเริบเหิมเกริมมักใหญ่ใฝ่สูงเกินหน้าน้องสาว ความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีอยู่แล้ว ยิ่งเสียใจทวีคูณ แม้แต่จากตัวเอง...ที่ต้องข่มกดทุกความรู้สึก..ว่าจะไม่ถูกรัก จากคนที่รัก.. การผูกพันแน่นแฟ้นที่มากกว่าญาติ การแต่งงาน...ที่ปราศจากหัวใจรักจากเขา คือ งานชิ้นนึง เพื่อบ้านเมืองกำลังจะถูกมอบหมาย
เมืองมัณฑ์ต้องการแค่มิ่งหล้า ไม่มีตัวเลือก... ความจริงนี้เอง บวกกับเนื้องานชิ้นนั้นที่เผลอพูดออกไปอย่างขมขื่นใจพอกัน การผูกมัดกับเชียงพระคำที่แม้นเมืองไม่มีสิทธ์เลือก จากที่คิดจะปลอบโยน โน้มน้าว น้องสาวที่กำลังเสียใจ..มิ่งหล้ากลับหูพึ่ง เค้นถามอย่างบีบคั้นทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น และนั่น..ยิ่งเป็นสาเหตุให้มิ่งหล้าโกรธ จนคลุ้มคลั่ง
เด็กสาวที่เหมือนดอกไม้แรกแย้มที่เพิ่งบานสะพรั่ง เพิ่งได้รู้จักความรู้สึกแปลกๆที่เจ้าตัวทึกทักเอาว่าเป็นความรัก น้องน้อยที่ตื่นตาตื่นใจไปกับคำบอกเล่าถึงเรื่องราวที่แตกต่างของเมืองไกล แววตาสุกใสเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็นผู้ชื่นชอบในความศิวิไลซ์ หากเมื่อคิดถึงงาน...ที่ต้องถวายแด่กษัตริย์เมืองมัณฑ์ กับงานที่แม้นเมืองจะได้ทำแก่เชียงพระคำ ...เห็นแก่ตัว! ฉกฉวย! ขี้ขโมย! แม้นเมืองได้ทุกอย่างที่มิ่งหล้าอยากได้ ความริษยา..มูลเหตุที่สร้างความร้าวฉานของ 2 พี่น้องที่เคยรักใคร่กันดี
[รากนครา]ทางสามแพร่ง งานของลูก 3 คน...ทางเดินแรกแยกไปเมืองมัณฑ์ หมากกระดานนี้ที่เชียงเงินต้องแลก
น้องน้อยที่เคยแต่ปักผ้า กรองดอกไม้ สนใจแต่ความสวยความงาม ให้ความสำคัญแต่เครื่องประดับตัว เสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเท่านั้น หากไร้ซึ่งการตระเตรียมเรื่องการบ้านงานเมืองของแว่นแคว้นแม้แต่น้อย ความสำคัญและความจำเป็นของการคานอำนาจอย่างที่เจ้าหลวงแสนอินทะคิดนึกเอาเอง มิได้มีอยู่ในความสำนึกอยู่ในจิตวิญญาณของมิ่งหล้าสักนิด เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่แม้นเมืองมี... ไม่เลยแม้แต่น้อย
สำหรับมิ่งหล้าแล้ว แรกเริ่มเดิมทีศุขวงศ์อาจจะเป็นแค่ของใหม่ ของแปลก เฉกเช่นเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ หากเมื่อทราบความนัยของสายตา 2 คู่ที่ลอบมองกันอย่างมิให้ใครรู้ มิ่งหล้าไม่รีรอที่จะฉกฉวยความสำคัญในสายตา 1 คู่นั้นมาเป็นของตัว หากอะไรบางอย่างในสายตาของเจ้าน้อยศุขวงศ์ที่คอยจะละไปจากใบหน้าสวยๆของเธอ บ่อย..จนอดหวั่นเกรงไม่ได้ว่า...เขา 2 คน จะแอบลักลอบไปพบกันในที่ไกลหูไกลตาเธอหรือไม่ การพยายามให้แม้นมืองอยู่ในสายตาตลอดเวลา จนบริวารต้องวิ่งวุ่นตามหาไปทั่วคุ้ม คือ การตัดทอนกำลังของคนที่กำลังเผยอจะมาเป็นคู่แข่ง.... แต่แม้นเมืองไม่ใช่คู่แข่ง แม้นเมืองไม่มีสิทธิ์นั้น สิทธิ์ที่จะขึ้นมาเท่าเทียมในทุกทางไม่ว่าเรื่องใด แม้นเมืองต้องอยู่ใต้คำสั่ง ใต้ความต้องการ...
เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็คงต้องใช้กลปั่นหัว ตากลมๆ หน้าใสๆดูไร้พิษสงที่บอกเล่าถึงที่มาของหนังสือที่เอามาคืน ทำเอาพี่สาวอย่างแม้นเมือง นึกย้อนไปถึงคำที่น้องสาวเคยพูดกระทบใจ...หลอกใช้... เขาคงยินดีมาพบน้อง เพราะหัวใจที่ตรงกัน หากเขาพยายามเข้าหาเธอ คงเพราะอยากใช้เป็นสะพานสำคัญไปโน้มน้าวใจเจ้าหน่อเมือง..พี่ชาย
น้องน้อยที่เคยเป็นที่หนึ่งในคุ้มหอหลวงแห่งเชียงเงิน เจ้านางที่เคยเป็นที่หนึ่งในแคว้น เพราะตำแหน่งสำคัญหนักหนาที่ติดตัวมาแต่กำเนิดนี้เอง งานใหญ่...สำคัญต่อบ้านต่อเมือง..จึงถูกมอบหมายจากเจ้าหลวง ผู้เป็นเจ้าเหนือหัวให้ไปถวายตัว....เป็นเครื่องหมายแสดงว่าเชียงเงินมิได้เอาใจออกห่าง...เมืองมัณฑ์...ต่อให้ยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็คือดินแดนปริศนา ...ดินแดนที่มิ่งหล้าไม่สามารถจินตนการได้ถึงว่าจะดีหรือร้ายสักเพียงไหน
เสียงกรีดร้อง โวยวาย ดังอาละวาด เอาแต่ใจ ต่อว่าต่อขานผู้เป็นบิดาซ้ำไปซ้ำมาเยี่ยงเด็กน้อยไม่รู้จักโตของมิ่งหล้าสะเทือนไปทั้งคุ้มหอหลวงและหอใน มารดาผู้อาจโดนหางเลขไปด้วยจากการตามใจมาตั้งแต่ต้น ต้องรีบตามไปเพื่อเกลี้ยกล่อม
แม่...ที่รักลูกอย่างเกินพอดี จนเบียดบังกดผู้อื่น ตกใจ..เสียใจ..ผิดหวัง...ไม่มากเท่าที่รู้ว่า....สิ่งที่กำลังจะได้รับ ไม่ใช่สิ่งที่มิ่งหล้าหวังสักนิด และความผิดหวัง ไร้ที่พึ่งพิงนั้นมากพอที่จะใช้สัญญาณชีวิตของตัวเองข่มขู่แม่ได้...
ความจริงที่แม้นเมืองเพิ่งรับรู้จากปากบริวารคนสนิท...พี่สาว..ที่เกือบจะรู้จักน้องสาวของตัวเองดีทุกอย่าง....ความสงสาร และความรักที่มีต่อน้อง ต่อบ้านต่อเมือง ต่อเจ้าหลวงผู้เป็นบิดา ต่อเจ้าอาที่เคยเลี้ยงดู ต่อบรรพบุรุษที่เคยสัตย์สาบาน รับอาสาแกมถูกบังคับ เพื่อน้องจะได้อยู่กับคนที่รัก เพื่อเมืองจะได้เป็นอิสระอย่างที่ใฝ่ฝัน แม้นเมืองจะทำมันแทนเอง...
ตัวกลาง หว่างกลางที่แท้จริง หมากกระดานนี้ของเจ้าพ่อ แม้นเมืองรองรับทุกอารมณ์... จากทุกคน...เพียงเพื่อปัดภาระออกจากตัว จากน้องน้อยที่ไม่เคยยกย่องพี่ กลับยกศักดิ์ฐานะให้เสมอเท่าเทียม จากเจ้าน้าที่มิเคยเมตตา ยิ่งกล่าวหาว่าเธอกำเริบเหิมเกริมมักใหญ่ใฝ่สูงเกินหน้าน้องสาว ความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีอยู่แล้ว ยิ่งเสียใจทวีคูณ แม้แต่จากตัวเอง...ที่ต้องข่มกดทุกความรู้สึก..ว่าจะไม่ถูกรัก จากคนที่รัก.. การผูกพันแน่นแฟ้นที่มากกว่าญาติ การแต่งงาน...ที่ปราศจากหัวใจรักจากเขา คือ งานชิ้นนึง เพื่อบ้านเมืองกำลังจะถูกมอบหมาย
เมืองมัณฑ์ต้องการแค่มิ่งหล้า ไม่มีตัวเลือก... ความจริงนี้เอง บวกกับเนื้องานชิ้นนั้นที่เผลอพูดออกไปอย่างขมขื่นใจพอกัน การผูกมัดกับเชียงพระคำที่แม้นเมืองไม่มีสิทธ์เลือก จากที่คิดจะปลอบโยน โน้มน้าว น้องสาวที่กำลังเสียใจ..มิ่งหล้ากลับหูพึ่ง เค้นถามอย่างบีบคั้นทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น และนั่น..ยิ่งเป็นสาเหตุให้มิ่งหล้าโกรธ จนคลุ้มคลั่ง
เด็กสาวที่เหมือนดอกไม้แรกแย้มที่เพิ่งบานสะพรั่ง เพิ่งได้รู้จักความรู้สึกแปลกๆที่เจ้าตัวทึกทักเอาว่าเป็นความรัก น้องน้อยที่ตื่นตาตื่นใจไปกับคำบอกเล่าถึงเรื่องราวที่แตกต่างของเมืองไกล แววตาสุกใสเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็นผู้ชื่นชอบในความศิวิไลซ์ หากเมื่อคิดถึงงาน...ที่ต้องถวายแด่กษัตริย์เมืองมัณฑ์ กับงานที่แม้นเมืองจะได้ทำแก่เชียงพระคำ ...เห็นแก่ตัว! ฉกฉวย! ขี้ขโมย! แม้นเมืองได้ทุกอย่างที่มิ่งหล้าอยากได้ ความริษยา..มูลเหตุที่สร้างความร้าวฉานของ 2 พี่น้องที่เคยรักใคร่กันดี